Mijn ouders zijn mijn grote voorbeeld, ik wil later precies wat zij ook hebben. Ik hoor het mezelf nog zo zeggen, zo’n tien jaar geleden, toen ik mijn huidige man leerde kennen…
De afgelopen tien jaar hebben mijn visie echter drastisch veranderd; ik had nooit verwacht dat mijn ouders, waar ik ooit zo naar op keek, er zo’n zooitje van zouden maken.
Laat ik voorop stellen dat ik een heerlijke jeugd heb gehad, een groot gezin, mijn moeder die er altijd voor ons was, een vader die altijd onwijs hard werkte om ons alles te kunnen geven wat ons hartje begeerde, een hechte band met onze families en normen en waarden waar ik nog steeds volledig achter sta.
Mijn ouders zijn snel getrouwd nadat ze elkaar leerden kennen, een jaartje later, nu 28 jaar geleden, werd ik geboren, en in de jaren erna volgden mijn broertjes. We verhuisden vaak, maar dat vonden wij allemaal best leuk, onze stabiele thuisbasis bleef immers bestaan en belangrijker nog, we hadden elkaar! We woonden in en rond wat Brabantse dorpjes totdat onze wereld op z’n kop werd gezet door onze verhuizing naar België, nu zo’n 15 jaar geleden. Ieder van ons ging hier anders mee om, de een settelde beter dan de ander, maar nog steeds gold, we hadden elkaar. België en Nederland liggen naast elkaar maar zijn zo totaal verschillend, en onze levensstijl veranderde dan ook snel. We hadden meer geld te besteden, woonden in een heel ander type dorp en kregen dus ook heel andere vrienden.
Als ik nu op die periode terugkijk realiseer ik me dat de dynamiek tussen mijn ouders toen al veranderde. Ze kregen allebei steeds meer een “eigen leven”, op dat moment zag niemand dat, het sloop erin denk ik… Voor de buitenwereld waren zij het perfecte koppel, en vooral mijn moeder zag dat ook zo.
Als ik nu op die periode terugkijk realiseer ik me dat de dynamiek tussen mijn ouders toen al veranderde.
Langzaam maar zeker slopen er irritaties in de relatie, mijn moeder nam ze voor lief, mijn vader is geen prater en liet het ook gaan. Wellicht het begin van het einde… Waar ze vroeger alles samen deden werden nu los van elkaar kerstcadeaus gekocht, was mijn vader altijd laat thuis en werd er niet gepraat. Ik ging het huis alweer uit en mijn broer volgde snel. Niet lang daarna moet er een bom gebarsten zijn, mijn vader ging tijdelijk het huis uit, hij had tijd voor zichzelf nodig. Mijn moeder zat in zak en as thuis, haar enthousiasme veranderde in onzekerheid en optimisme in een terneergeslagen houding.
Toen mijn vader later, na een zeer heftige periode voor ons allemaal, weer thuis kwam wonen, was dit wennen. Ze gingen samen aan de relatie werken. Voor ons, kinderen, geen beste keuze; mijn moeder deed zo haar best, dat ze gesprekken met ons onderbrak als mijn vader binnen kwam. Zij liet haar wereld om hem draaien en voor mijn vader was het duidelijk dat hij niet op die constante aandacht zat te wachten, hij had behoefte aan rust. Wij hadden wel door dat dit nooit meer zou gaan werken, waren daar ook heel open over, maar het was nu eenmaal hun huwelijk, en zij moesten dat zelf uitvinden. Ik ging zelf trouwen in die periode, en vond het geweldig dat mijn ouders daar als koppel bij waren, maar wist heel zeker dat dit voor mijn broertjes niet zo zou zijn. Mijn oudste dochter werd geboren, en mijn ouders waren samen in het ziekenhuis om hun eerste kleinkind te bewonderen, een prachtig plaatje, een foto die ik koester, maar ook daarbij de wetenschap dat dit zeker niet voor alle kleinkinderen zou gebeuren.
Ik ging zelf trouwen in die periode, en vond het geweldig dat mijn ouders daar als koppel bij waren.
Herhaaldelijk zei ik tegen mijn man; Hoe lang gaan ze zichzelf nog voor de gek houden? Het was bijna irritant dat wanneer we “thuis” waren we in een soort toneelstukje terecht kwamen. Gelukkig duurde het toen niet lang meer. Het klinkt heel cru, maar wat waren wij allemaal blij toen mijn ouders de knoop doorhakten en ons vertelden dan toch echt uit elkaar te gaan. Als gezin hadden we de voorgaande jaren zoveel ups & down gekend, het was tijd voor rust. Dat is nu bijna 3 jaar geleden… En de rust, is er nog steeds niet…
Hier zit denk ik het grootste verschil in een scheiding van ouders wanneer je nog jong bent of juist zelf al in een levensfase bent waarin je een gezin sticht. En misschien zit hier ook wel het verschil in dochter of zoon zijn. Ben je heel jong, dan krijg je absoluut de spanningen mee, maar niet de inhoudelijke zaken. Mijn rol in de scheiding van mijn ouders is te complex geworden, te betrokken. Ik voel me niet meer de dochter van mijn ouders, maar soms meer adviseur of psycholoog.
Een echte prater zal mijn vader nooit worden, maar ik ben trots dat ik in de afgelopen jaren wel gesprekken met hem heb kunnen hebben. Hij is niet netjes geweest naar mijn moeder, heeft haar en ons diep gekwetst, maar accepteert het nu wel als ik dat bij hem aankaart. Zijn nieuwe vriendin heb ik pas na 2 jaar willen ontmoeten, daar was ik nog niet aan toe. Het is inmiddels ook weer uit, en ik hoop dat hij even rust neemt om de afgelopen jaren te verwerken.
Mijn moeder is in een diepe put belandt na het doorhakken van die beruchte knoop. Eerst leek het goed te gaan, maar we hebben het zwaar gehad het afgelopen jaar. Het zal nog lang duren voor ze weer de sterke en zelfzekere vrouw wordt waar ik zoveel van geleerd heb, als ze het nog ooit wordt. Vooral de onzekerheid over haar toekomst heeft haar erg veranderd, logisch, na meer dan de helft van je leven samen te zijn geweest met iemand en alles in het teken van je gezin te zetten. Ik maak me elke dag zorgen om haar, om haar keuzes en haar gemoedstoestand. Ze is een prachtige vrouw, maar kan niet altijd meer het goede en fijne van het leven zien. Ik lijk niet op mijn moeder, zie de dingen anders en probeer te accepteren dat we het dus over bepaalde zaken oneens zijn. Ik heb er vertrouwen in dat ze er wel komt, en op iedere stap die ze zet ben ik super trots, alsof onze rollen soms omgekeerd zijn.
De waarden en normen uit onze jeugd zijn niet meer allemaal aanwezig in hoe we nu met elkaar omgaan, ik vind dat erg. Het zit hem in de kleine dingen, op tijd komen, afspraken nakomen, luisteren naar elkaar, niet liegen… Ik merk dat omdat mijn ouders druk zijn hun eigen leven weer op de rit te krijgen, ze soms vergeten ons daarop de corrigeren. Misschien voor mij niet meer nodig, maar voor mijn jongere broertjes en verrassend genoeg, voor zichzelf, wel…
Ik hoop dan ook, dat er een nieuwe start inluidt voor allebei mijn ouders.
Mijn ouders zijn het voorbeeld van hoe het niet moet, van wat ik niet wil, dat is mijn credo tegenwoordig. Ik hou zielsveel van allebei mijn ouders, ze zijn allebei geweldige mensen, die naar mijn inzien uit elkaar zijn gegroeid, en geen juiste manier hebben gevonden om het netjes met elkaar af te wikkelen. Ieder jaar, zo na de zomer, al jarenlang, kijk ik uit naar het nieuwe jaar, een nieuwe start, voor iedereen. Ik hoop dan ook, dat 1 januari 2016 een nieuwe start inluidt voor allebei mijn ouders, met een uitgesproken scheiding en een frisse blik op de toekomst…