Daar sta ik dan, met mijn tas op mijn fiets klaar om naar papa te gaan.
Ja en hoe kwam ik hier nu… Er zit een behoorlijk verhaal aan vast. Laten we terug gaan naar mijn eerste besef moment.
Op een woensdag lag ik op bed. Ik was toen rond de 6 jaar. Mijn vader was voor de zoveelste keer weer laat thuis van zijn werk en mijn moeder was hierdoor natuurlijk weer gefrustreerd. Toen hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Dit betekende dat papa thuis was gekomen. Net zoals normaal zou ik na dat papa de huiskamer binnen was gelopen, op de overloop gaan staan om te luisteren wat hij tegen mama te zeggen had. Mama was weer eens boos op papa omdat hij alweer zo laat thuis was. Het was voor mij niets boeiends meer want ik hoorde dit zowat iedere keer.
Ik liep terug naar bed en wilde net gaan slapen totdat ik ineens geschreeuw hoorde. Als kind zijnde is het eerste wat je doet op de grond gaan liggen en luisteren wat ze zeggen. Dat deed ik dus, er was veel geruzie maar ik kon er bijna niks van verstaan. Ik ging terug naar bed en ben in slaap gevallen.
Die ochtend moest ik weer naar school. Maar toen ik en mijn broertje net naar school gingen vroeg ik aan mama: Hadden jij en papa ruzie? Waarop mama antwoordde. Nee de tv stond hard en toen moesten we naar elkaar schreeuwen. Maar ik wist zeker dat ik geen tv gehoord had, 100% zeker. Dit bleef zich meerdere malen afspelen. Totdat ik een keer huilend en krijsend naar beneden kwam gerend. Voor mij was het genoeg!
-Fien
22 mei 2016 @ 16:19
Mooi geschreven en dapper dat je dit deelt! Heel waardevol voor ouders en professionals om van jou te horen hoe je als kind de scheiding ervaart. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg en blijf je blog’s zeker volgen!
22 mei 2016 @ 20:17
Dankje Sissel! Ik doe het vooral om anderen te helpen en wil zeker hiermee doorgaan. Vooral om kinderen van mijn leeftijd te steunen en ze kunnen altijd bij mij terecht want ik help ze graag want ik ben er ook geweest en nu nog steeds. Heel fijn dat je het mooi vond, kan ik er ook mee door blijven gaan. Was eerst bang dat het niks was. Liefs, Fien
22 mei 2016 @ 23:34
Ha beste ‘Fien’, wat een mooie naam gekozen als pseudoniem. Je beschrijft hier een gebeurtenis dat veel indruk op je heeft gemaakt toen je pas zes jaar oud was. En er zullen vast meer zijn. Inmiddels ben je veertien jaar en heb je op eigenwijze mooi bedacht om over jouw ervaringen te schrijven. Waar ik wel benieuwd naar ben geworden na jouw eerste mooie blog is hoe het nu met jou gaat. Dikke groet van Meta
23 mei 2016 @ 07:05
Hey Meta, allereerst heel erg bedankt! Het gaat heel goed met mij. Ik kom goed voor mezelf op. Op dit moment is alles goed op zijn plek. Het is wel eens anders geweest! Ik heb ook heel veel steun aan mijn lieve hondje, ik vind het ook zo leuk om het haar te spelen. Fijn dat je het vroeg! Liefs, Fien
23 mei 2016 @ 18:48
Ha Fien, wat goed om te horen dat alles nu op z’n plek is en dat het heel goed gaat me jou.
Voor jezelf opkomen is voor alles en altijd goed. Dat heb je dan mooi geleerd.
Geef je hondje maar een dikke knuffel.
Goeds van Meta