Het verlangen om lief te hebben en om geliefd te worden kan zo groot zijn dat het bewust of onbewust je beeld vertroebelt.
Mij overkwam het recentelijk nog. Hoe meer ik onder de indruk raakte van the object of my affection, hoe minder ik gehoor gaf aan mijn eigen gevoelens. Ook al gaf mijn gevoel aan: ”Hé, hier klopt iets niet”, ik wuifde het weg en deed alsof het nog een kwestie van aan elkaar wennen was. Je gevoel bedriegt je echter niet dus toen “the object of my affection” aangaf dat zijn gevoel voor mij weg was, kwam dat niet echt als een verrassing. Wat wel als een verrassing kwam, was dat ik moest vaststellen dat ik voor het gevoel geliefd te worden bereid bleek veel van mijn eigen behoeftes in te leveren. Dat was een eyeopener.
Ik had me laten verleiden door mijn behoefte aan genegenheid. De behoefte aan liefde, warmte, een maatje om alles mee te delen. Als single-vrouw ben je ook een beetje aangeschoten wild. Hoe vaak ik niet van (getrouwde) mannen en vrouwen hoorde: “Hoe komt het toch dat zo’n leuke en mooie vrouw nog alleen is?”. Vanaf het moment dat er een nieuwe liefde was, was er ook een soort van rust. Ik was niet langer alleen, ik had een vriend.
Tegelijk met het verlies van de relatie met mijn vriend, verloor ik een heel dierbare vriendin. Zij overleed aan kanker. Dezelfde vorm als waaraan mijn zus 10 jaar eerder overleed. Met mijn heel dierbare vriendin had ik de afgelopen 30 jaar veel lief en leed gedeeld. Haar overlijden voelt als een groot verlies. Niet alleen voor mij maar ook voor haar man, kinderen, broers, vader en vele andere vrienden en vriendinnen.
Het verlies overspoelde me met golven van verdriet. Tranen bleken onstuitbaar, op de meest onverwachte momenten. Door al die tranen heen gebeurden er mooie dingen. Vriendinnen boden een luisterend oor en een schouder om op uit te huilen. Elkaar troosten en mooie herinneringen delen blijkt heel heilzaam. Je kwetsbaarheid tonen door te praten over de oorzaken van het verdriet, het verlies van een heel dierbare vriendin maar ook het alleen zijn, levert prachtige levenservaring op. Anderen deelden hun opgedane levenslessen door verlies en verdriet met mij.
Juist op de momenten dat ik mij zwak voel wordt tegen mij gezegd dat ik zo’n sterke vrouw ben. Zo voelt dat absoluut niet. Ik ben niet sterk, ik ben alleen en dat maakt dat ik het zelf moet doen. Er is geen partner die een salaris meebrengt waarmee ik de vaste lasten kan betalen. Er is geen partner waar ik ’s avond mijn verhaal aan kan doen en die tegen me zegt: “Het komt wel goed schatje”. Er is geen partner die me laat lachen als ik verdrietig ben of die me warm houdt als ik het koud heb. Ik mag het allemaal zelf doen.
Gelukkig zijn er wel lieve vriendinnen en vrienden om mij heen die me regelmatig vragen hoe het met mij gaat, die me aan het lachen maken en die me soms verrassen met een lief kadootje of een goed boek. De beste vrienden zijn natuurlijk zij die mij ook een spiegel voorhouden en laten zien dat er nog lessen te leren zijn en dat zij vertrouwen in mij hebben.
Vertrouwen in de toekomst. Leven in het nu. Accepteren wat was. Loslaten. Voor een wetenschappelijk opgeleide vrouw, gewend om op basis van bewijzen conclusies te trekken zijn dit uitdagingen. Grote uitdagingen! Indachtig de woorden van Pipi Langkous: ”Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan” ga ik het doen. Nu nog geduld hebben. Ook al zo’n uitdaging…
