Als professional blik ik terug op het afgelopen jaar. Door de ogen van kinderen.
Wat was het intens. Ik heb zoveel verschillende vraagstukken voorbij zien komen. Kinderen van verschillende leeftijden. De hele kleintjes en de jong volwassenen.
Ik heb mee mogen werken aan KRO Kruispunt. Om zo nog een beetje extra bij te dragen aan dat we leren om door de ogen van kinderen te kijken.
Ik heb parel momentjes meegemaakt. Zoals een meisje dat voor het eerst met haar ouders in dezelfde ruimte zat. Haar ouders zich hebben laten begeleiden om dit te doen en haar een prachtige speech hebben gegeven vanuit hun hart. Waar de liefde voor haar vanaf spatte. Waar het ‘wij’ gevoel zo mooi naar voren kwam. Ondanks hun onderlinge conflicten en verschillen.
Alle kinderen hebben mij geraakt met hun verhalen. Ook wanneer ze niets zeiden maar hun gedrag liet zien wat ze voelden.
Deze kinderen lieten zien dat zij de situatie niet helemaal konden overzien. Soms dachten ze dat ze het voor zichzelf helder hadden. Na meerdere sessies veranderde dit beeld.
Veel kinderen waren eigenlijk in de war.
Veel kinderen waren eigenlijk in de war. Door de situatie. Met zichzelf. Ze wisten niet goed meer wat ze eigenlijk wilden. Ze waren verdrietig en boos. Ze wisten vaak ook niet wat er zou gaan gebeuren. Ze voelden zich verantwoordelijk. Ze wisten veel van volwassen vraagstukken zoals rechtszaken, schulden en andere financiële vraagstukken. Ze wilden hun ouders gelukkig zien en ondanks alles toch het liefst weer samen.
Anderen waren het helemaal zat. Ze wilden eigenlijk ook niet ‘komen praten’. Hun ouders moesten het maar uitzoeken. Ze wilden soms zo ver mogelijk van hun ouders vandaan blijven.
Ook zaten er meerdere kinderen tussen die het gevoel hadden voor 1 van hun ouders te moeten kiezen. Hun onderbewuste bracht naar voren dat ze allebei hun ouders graag wilden zien. Om dat te kunnen doen, voelden zij geen ruimte. Ze dachten dat de andere ouder dat niet wilde en wilden deze ouder geen verdriet doen.
Een aantal heb ik gelukkig weer opnieuw of voor het eerst in contact mogen brengen met een ouder.
Wat ze allemaal terug lieten komen:
- Gun mij mijn eigen tempo.
- Zorg dat mijn stem er ook toe doet.
- Geef mij niet het gevoel dat ik degene ben die beslis. Ik heb een mening. That’s it!
- Dwing geen keuze bij mij af.
- Laat mij met rust en houd de dingen over elkaar voor je.
- Wees aardig voor elkaar of in ieder geval over elkaar tegen mij. Of zeg liever niets.
- Niet alles wat ik denk, doe of voel komt door de scheiding.
- Ik houd van jullie allebei. Jullie van mij. Ophouden met dat gedoe. Dan is iedereen blij.
Ik hoop oprecht dat er in 2020 minder complexe scheidingen komen. Dat kinderen niet in de tussenpositie worden gezet. Dat ze bij iedere ouder mogen zijn. Dat ze zich verder kunnen ontwikkelen en zorgeloos kunnen opgroeien. Misschien een te mooie gedachte. Toch geloof ik erin dat het kan ‘goed scheiden voor de kinderen’. Daar zal ik mij dan ook weer volop voor in gaan zetten in het nieuwe jaar!
Marieke
