“Wil je ook een bord in de tuin?” vraagt de makelaar.
“Eh, daar denk ik nog even over na.”
In 2003 verhuisden wij met ons toen 1,5 jarige zoontje naar dit prachtige huis. Veertien jaar later en twee kinderen, een scheiding, en een hond rijker, is het tijd om opnieuw te beginnen in een andere woonplaats. Vooral het ‘opnieuw beginnen na een scheiding’ is een goede motivatie om te verkassen.
Want in een kleine gemeente wonen met heel veel familie en bekenden, verliefd worden op een ander en daar vervolgens mee vreemdgaan na 16 jaar huwelijk met scheiding als gevolg … Nou dan word je niet gespaard hoor. De roddels en verhalen waarvan je soms zelf niet eens wist dat je dat had meegemaakt waren niet van de lucht. Geknipt en geschoren ben ik en het enige dat ik kon doen was stilstaan.
Het was loodzwaar om mijn man te zien vertrekken met slechts een koffer. Het was wellicht nog zwaarder om te merken dat juist een aantal van de mensen die heel dichtbij ons stonden flink meededen met het vervelend praten achter onze rug om. Maar zij die achter mijn rug om kletsen, staan op de juiste plek op mijn kont te kussen! Dus ben ik altijd met opgeheven hoofd door het dorp blijven lopen op killer heels en in een leuk jurkje, hoe beroerd ik mij ook voelde.
De tranen liet ik de vrije loop binnen de vier muren van mijn eigen huis of van die van een handjevol vrienden. Of bij mijn vader, die mij nooit ergens om heeft veroordeeld. Hoe verdrietig is het dan ook dat juist hij in deze periode is komen te overlijden.
Het heeft bij mij lang geduurd om te beseffen dat mijn ontrouw mij niet een slecht mens maakt en dat het stuklopen van mijn huwelijk niet alleen mijn fout is geweest. Oh en voor de nieuwsgierige lezers: nee de buitenechtelijke affaire heeft het niet gered en ja mijn inmiddels ex-man had binnen no-time nieuwe relatie(s). Maar ook hij heeft een ontzettend heftige rottijd achter de rug.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/22155232_10213868182607105_1171027680_n.jpg” author=”Natalie”]Inmiddels zijn de scherpe randjes er van af en voel ik mij ondanks de zware en confronterende jaren, best wel heel trots.[/tweet_box]
Trots dat mijn kinderen zo zichzelf zijn gebleven in de storm; liefdevol, vrolijk, grappig, flexibel, gevoelig en met een heel sterk ontwikkelde intuïtie en mensenkennis.
Trots dat ik een klein handjevol vrienden heb die nachtenlang naar mijn gesnik hebben geluisterd en naar verhalen die allerminst vrolijk, opbeurend of motiverend waren (al dan niet onder invloed van liters limoncello).
Trots op de steun van een vriendin die in een van de eerste weekenden dat de kids naar hun vader gingen, maar liefst anderhalf uur liefdevol tegen mij aan heeft gepraat door de telefoon terwijl ik snikkend tussen de knuffels van mijn dochter in haar bedje lag met haar nachthemdje tegen mijn neus gedrukt. Anderhalf uur!
Ik ben er trots op dat mijn ex-man en ik sinds een tijdje een ontzettend goede en stabiele band hebben weten te ontwikkelen waarbij we ons niet laten afleiden door roddels van derden. Fuck iedereen met die stook verhalen! We overleggen alles met betrekking tot de kinderen en we zijn op zakelijk gebied nog steeds elkaars klankbord. We respecteren elkaar als persoon en zijn in staat onze tong eraf te bijten wanneer acceptatie effectiever is dan confrontatie.
We bellen wanneer er iets besproken moet worden maar gaan de ander niet onnodig veel contacten of bemoeien met elkaars leven en daarbij eventuele nieuwe partners in de weg zitten.
Ik ben er trots op dat we dit van elkaar begrijpen en ik ben er trots op dat ik merk dat hij daar ook trots op is.
En dan nu vier jaar na de scheiding is het toch echt tijd om het dorp te verlaten. Ons verhaal behoort inmiddels allang tot de geschiedenis en de echte kletskousen kunnen hun hart ophalen aan nieuwe ellendige (scheidings)verhalen.
Daarom wil ik mij nog even richten tot de nieuwe hoofdrolspelers van deze kletspraatjes:
Lieve schat,
Je zit nu vlak voor of middenin een scheiding en ik hoop dat je dit stukje leest.
Dat je ondanks de narigheid van de scheiding beseft: Het is nog steeds jullie tegen de rest van de wereld ook al ben je geen stel meer! Bescherm je kids en sluit je af voor het ge-ouwehoer van anderen. Pas op wat je vertelt en aan wie. Vermijd advocaten. Huur een mediator in. Gooi servies kapot en ga een rondje rennen.Of doe een ‘Lil Kleine: smijt een avondje met geld (ook als je dat je eigenlijk niet hebt), drink te veel, slik een pil, heb een one night stand… Maar nooit (ik herhaal: NOOIT!) in je eigen woonplaats!
Blijf ademen en neem van mij aan: ook dit gaat voorbij. Echt waar!Denk maar gewoon: kont kussen, killer heels, tong afbijten, ‘Lil kleine..
En dan hoop ik dat ook jij over een paar jaar terug kunt terugkijken op een periode waarin je huwelijk het dan misschien niet heeft gered, maar jij en je ex er wel samen zijn voor de kinderen en met respect met elkaar omgaan. Dat je maling hebt aan hoe mensen over je denken of praten, omdat het voor jezelf allemaal al zwaar genoeg is (geweest).
En dat je dan met recht kunt denken: Fuck iedereen: IK BEN TROTS.Liefs Natalie
