Het verlies dat een scheiding met zich meebrengt

Ongeveer 12 jaar geleden kwam ik vanuit mijn werk voor het eerst in aanraking met ouders die uit elkaar gaan en er samen niet meer uitkomen.

Ik zag de gevolgen hiervan, zowel voor de kinderen als voor de ouders. Dat je als buitenstaander sterk in je schoenen moet staan om hierin iets te kunnen betekenen was me al snel duidelijk. Telkens een ander gezin, een andere situatie. Wil je hierin goed ondersteunen, dan vraagt dit steeds weer om een maatwerk benadering.

Voor mij is de afgelopen jaren één ding duidelijk geworden, er zijn maar weinig ouders die moedwillig tegenover elkaar staan. Uit elkaar gaan is heel erg moeilijk en verdrietig en vraagt veel van een mens als vader of moeder. Je neemt afscheid van wat er was en dat doet iedereen op eigen wijze. Het lukt dan niet altijd om de oplossing paraat te hebben en de juiste beslissingen te nemen. Recentelijk was ik aanwezig bij een training waarbij Tineke Rodenburg sprak. Zij vertelde dat je een scheiding kunt zien als een verlieservaring, een rouwproces waar beide ouders doorheen gaan. Ik vond dit een mooi inzicht. Kijkend vanuit die bril is het veel begrijpelijker hoe mensen reageren in een scheidingssituatie.

[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/Foto-Muriël.jpg” author=”Muriël”]Uit elkaar gaan is heel erg moeilijk en verdrietig en vraagt veel van een mens als vader of moeder.[/tweet_box]

Ik moest ook gelijk denken aan kinderen. Kinderen verwerken het uit elkaar gaan van hun ouders ook op een eigen manier. Voor hen is een scheiding ook een rouwproces. Tineke Rodenburg vertelde ook dat rouwen wat haar betreft niet een kwestie is van doen en doorgaan. Het verlies blijft bij je en je neemt dit de rest van je leven mee. Het komt op bepaalde momenten weer boven drijven. Als we hier met elkaar meer zicht op hebben, dan kunnen we kinderen en ouders beter begeleiden en ondersteunen in het proces waar zij in zitten. Kijkend vanuit de verliesbril, bereik je ook veel meer, dan kijkend vanuit de vechtbril.

De term vechtscheiding is dan ook één die ik niet gebruik, omdat ik vind dat het geen recht doet aan de situatie waar een gezin in zit. De term biedt geen perspectief aan kinderen en ouders, terwijl dit juist zo nodig is. Ik zou graag een andere term bedenken, die meer hoopgevend is en gericht is op wat we wel willen voor kinderen en ouders. Denk je met me mee?