Het jaar 2017 was voor mij niet bepaald een gelukkig jaar.
In het voorjaar werd ik plots geconfronteerd met zeer ernstige en valse beschuldigingen door mijn ex, dat ik een bedreiging was voor de lichamelijke veiligheid van mijn zoontje.
Het gevolg was dat ik van de ene op de andere dag werd meegezogen in een wereld die “jeugdzorg” heet. Ineens was ik het lijdend voorwerp van een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Aangezien ik niets te verbergen had, had ik alle vertrouwen in een goede afloop. Maar niets bleek minder waar.
Ik kwam er achter dat de Raad niet aan “waarheidsvinding” deed en zich liet leiden door zorgelijke uitlatingen die mijn zoontje deed ( in mijn optiek door zijn moeder in de mond gelegd). Hoe dan ook, de Raad adviseerde aan de rechtbank om hem onder toezicht te plaatsen (OTS) van Bureau Jeugdzorg. En tot mijn stomme verbazing werd dit verzoek door de rechtbank ook nog gehonoreerd.
Ik was totaal uit het veld geslagen en jullie mogen best weten, ik heb echt gehuild om zoveel onrecht. Mijn advocaat heeft mij destijds geadviseerd om me neer te leggen bij de uitspraak van de rechtbank en mij te gedragen zoals een goede huisvader betaamt. Vroeg of laat zal ik dan toch wel het gelijk aan mijn zijde krijgen. Ik mocht mijn zoontje alleen nog maar onder begeleiding, enkele uurtjes per week zien op neutraal terrein. Dus niet bij mij thuis.
De afgelopen maanden waren daarom zwaar, want je hebt als ouder weliswaar nog steeds de ouderlijke macht maar je voelt je “onder curatele” gesteld. Maar het is nog veel meer het idee dat ik mij constant moet bewijzen tegen de eerder genoemde valse beschuldigingen.
Inmiddels gloort er een sprankje hoop aan de horizon. Bij de begeleide omgang met mijn zoontje is niets bijzonders geconstateerd, zoals ik al had gehoopt en verwacht, en de Raad heeft daarom recent aan de rechtbank geadviseerd om de omgang met mijn zoontje ook weer bij mij thuis te laten plaatsvinden. Eerst nog onder begeleiding, maar met uiteindelijk doel om weer onbegeleide omgang mogelijk te maken.
Uiteraard hoop ik dat de rechtbank dit advies zal opvolgen en de moeder zich daar bij neer zal leggen. Want uiteindelijk is het niet ons zoontje dat gevraagd heeft om deze afschuwelijke strijd tussen twee ouders, maar is hij wel zeer zeker het slachtoffer ervan.
Ik hoop dat alles in 2018 weer ten goede keert, mijn zoontje weer onbevangen bij mij kan verblijven en hij ook weer eens de vakanties, kerst of oud en nieuw samen met mij en zijn halfbroer en halfzus kan doorbrengen. Veel meer heb ik niet te wensen voor het nieuwe jaar… Ik wens jullie allen een gelukkig 2018 toe!
Dennis…
