Het is zondagmiddag, mijn Harmon staat uit. Ik zit de zaak ‘You Don’t Fool Me’, te overdenken met een glas Zuid Franse rosé.
Er is veel gebeurd, veel gezegd en toch ook weer niet in emails waarin zij elkaar het leven zuur maken. Zo zuur dat ze nóg niet zijn gescheiden en we niet verder zijn gekomen dan enkel en alleen een ouderschapsplan. De angel zit er nog steeds in.
We zijn 5 maanden, 5 bijeenkomsten en 135 emails verder. Gelukkig is er een ouderschapsplan. Dat is dan nog gelukt. De rest niet.
Zij was inmiddels met de kinderen verhuisd naar een woning in de binnenstad zodat hij weer terug kon naar de echtelijke woning. Voorlopig.
De laatste afspraak in maart: ik had de hoop weer dat we stappen gingen maken doordat ik enkele minuten met spreekwoordelijke vakantie ging naar de Bahama’s (met dank aan D. Mac Gillavry ;-))door mijn stoel naar achteren te rollen en zij wonderwel met elkaar in gesprek gingen. Sterker, hij beloofde haar, als voorlopige regeling, maandelijks geld voor de kinderen over te maken totdat het convenant een klap had gekregen. Ik juichte in stilte, vatte de afspraak samen en verwerkte dat in de rapportage en iets later nog ter bevestiging in een email naar beiden. Een mijlpaal na vier gesprekken! We gaan vooruit. Dacht ik.
Ik gaf hun een compliment dat zij mét elkaar in gesprek waren gegaan in plaats van via mij tegen elkaar te spreken. We rondden het gesprek af met de afspraken dat hij (o.a.) stukken zou aanleveren die betrekking hadden op de overname van het huis, wat hij zo graag wilde. Hij zou zijn financieel adviseur raadplegen, benodigde stukken aanleveren zodat we dat gedeelte ook zouden kunnen aantikken en aftikken. Evenals de afspraak dat hij ook zijn helft van de rekening nog zou voldoen. Volgende afspraak in april. Met hoop verliet ik de echtelijke woning.
# Throwback
Het huis waar zij al niet meer woonde en hij haar de toegang had ontzegd door van haar de sleutel terug te eisen toen zij verhuisd was. Hij vond dat zij geen recht meer had om ‘zomaar’ binnen te komen, zij had er tenslotte ook vijf maanden gratis gewoond toen hij zijn koffer had gepakt en was weggereden om bij zijn moeder te bivakkeren.
Het huis met een leuke overwaarde en een deel afgeloste hypotheek. Het huis waar hij terugwilde en daar wilde blijven wonen. Omwille van de kinderen. Voor hun ‘veiligheid’, vond hij.
In die tijd hebben zijn emoties behoorlijke vormen aangenomen: wantrouwen, boosheid, haar niets meer gunnen (tot de dood ons scheidt..) en ook beloften doen en die niet nakomen. Zoals zij vertelde. En ik gaande weg merkte.
Vervolg afspraak met hoop en acties stond gepland in april. Een week voor die bewuste afspraak beiden nog een herinneringsmail gestuurd met de afspraken en aan te leveren stukken met een ruime deadline om in te leveren. Radiostilte.
Deadline verstreek. Heb hem (met haar in de CC) nog een tweede kans-email met allerlaatste aanleverdatum gestuurd met de boodschap dat ik anders de afspraak zou opschorten. Weer radiostilte. Zo stil dat ik wat argwanend werd (lees ; kan hij wel waarmaken wat hij roept over die door hem over te nemen hypotheek?)
De avond ervoor heb ik de afspraak gecancelled met een algemene korte, heldere boodschap: opschorting totdat stukken zijn aangeleverd en de factuur is voldaan.
Ik heb mijn grens getrokken (collega: ‘Tessa, bewaak je grenzen goed’).
Toen is het gaan schuiven, de ongelijkheid werd omgedraaid.
Zij zorgde dat de andere helft (zíjn helft) van de factuur werd betaald en vroeg om een nieuwe afspraak omdat zij graag verder wilde met het proces. Ze begon financieel knijp te zitten: hij hield zich niet aan de gemaakte afspraak – de maandelijkse bijdrage voor de kinderen. Eén afspraak (hoe dan ook) werd ingelost, de volgende – de hypotheek stukken – zou dan ook wel lukken. Dacht ik.
Daags voor de afspraak mailde hij mij de gegevens en een plan. Een plan waarvan ik al in een oogopslag zag, dat dat niet zou gaan werken. Hij wilde iets wat niet kon. Niet linksom, niet rechtsom. Heb het hem in die afspraak luid en duidelijk, crystal clear uitgelegd dat, wat hij wilde, financieel niet haalbaar was. Het kwam niet aan. Het rolluik ging dicht.
Sindsdien is er geen bijeenkomst meer geweest. Wel zijn we 135 emails verder: digitale ruzies met creatieve mogelijkheden om toch het huis te behouden. Mogelijkheden die niet zonder (ongunstige) consequenties waren. Hij wilde dat huis. Persé. Zodat de kinderen nog een veilige haven zouden hebben.. De digitale strijd om het huis verhardde zich, verschillende rekeningen werden er bijgehaald. Een nieuw gevecht. Een ‘WAT NU?’ (met dank aan D. Mac Gillavry ;-)) email heb ik hen gestuurd. Zijn antwoord schoof hij op met een week. Daarna, na een reminder van mijn kant weer. Weer niks. Uiteindelijk heb ik hem telefonisch (uitzondering!) uitgelegd dat, wat hij wilde voor hem financieel kansloos was. Toen viel ineens het kwartje! En ik dacht het lek boven te hebben: verkopen dat pand en verder en zij moest het maar regelen, hij zou er geen energie in stoppen. Intuïtief zonk de moed in mijn sneakers. Ik voelde ‘m al weer aankomen…
Mijn hoop op afronding werd diezelfde avond met de grond gelijk gemaakt: wéér een nieuwe strijd gevonden: ruzie over sleutels, hoe en wie, en voor hoeveel het huis te verkopen. Wederom zonk mijn moed richting de Zuid Pool.
De laatste email naar haar over de sleutel, makelaar, een vloertje en schutting waar hij nog geld van haar zou krijgen. Waarop zij verontwaardigd reageerde. Zijn reactie was ‘dit was alleen maar om een reactie uit te lokken..’ En toen begon het bij míj te schuiven. Dit deed bij mij de objectieve deur dicht. Het raakte mijn totale moraal: professionele als mijn persoonlijke.
Drie dagen heb ik erover nagedacht, nagevoeld. Dit was mijn grens. Mijn absolute grens (dank collega!).
5 Maanden, 5 bijeenkomsten en 135 emails verder..
De mediation heb ik, na ampel beraad met mijzelf, beëindigd. Om morele redenen. Ik ga niet meer mee in hun strijd. Een strijd tegen zichzelf. Een strijd tussen partners. En nu ligt het bij haar advocaat. Een strijd in een gezin met alleen maar verliezers.
