“Nee ik wil het niet” – “Nee ik doe het niet” – “Hij heeft het gedaan dus dat hij het maar oplost” – “ik zeg geen sorry want ik heb niets misdaan”
Uitspraken die geregeld over de tafel gegooid worden in mijn praktijk als Kindbehartiger. En nee, ik spreek niet over mijn kindgesprekken. Als Kindbehartiger ga ik vanaf de leeftijd van ongeveer 5 jaar het “gesprek” aan met de kinderen over hun belevingswereld omtrent de scheiding. Natuurlijk zit ik niet met ze aan een tafel en ga niet een volwassen gesprek met ze aan. Ik teken, speel, knutsel, lees met ze. Kijken wat er boven komt, waar ze mee zitten.
Met een 2 jarige ga ik niet zitten, soms ontmoet ik het kind een keer met een ouder en een volgende keer met de andere ouder, puur om de dynamiek te zien. Maar echt het “gesprek” aangaan, nee.
En toch herken je de eerste uitspraken vast wel als je een 2 jarige hebt. “Ik ben twee en ik zeg nee” hoor ik je fluisteren.
Toch zijn deze uitspraken van enkele tweeënveeertigjarigen. Als de een dit wil, wil de ander dat niet en wil 180-graden het tegenovergestelde. Niet meer voor rede vatbaar en slaat wild om zich heen.
Inderdaad het zijn ouders, die net of al langere tijd gescheiden zijn. Ze zijn terug “naar af”, door hun boosheid , woede of verdriet. Volhardend in de stugheid die we van een 2 jarige kennen. Ouders nemen de kinderrol op zich. Blijven erin hangen.
Helaas betekent dit dat kinderen vaak de ouderrol op zich nemen. Ze gaan voor die ouder zorgen, conflicten proberen op te lossen of de ouders weer bij elkaar proberen te brengen. Alles wat hun rol niet is. Kinderen zitten letterlijk en figuurlijk in de knel tussen beide ouders: loyaliteitsconflicten spelen op alsook parentificatie. Zaken die vaak blijvende blessures opleveren in hun huidige en latere levens.
“Stap eruit, stap erover” krijgen deze ouders van de ene als advies , “Maak hem/haar kapot en laat ze de kinderen nooit meer zien” horen ze van andere vrienden. Wat moeten ze doen. Ze weten het niet want er komt tijdens deze scheiding zoveel op hen af. Ze zien door het bos de bomen niet meer.
Er zou altijd voor ogen moeten worden gehouden dat de kinderen hier niet voor gekozen hebben en dus vrij kunnen en mogen bewegen tussen beide ouders zonder strijd. Niet altijd makkelijk. Maar daarvoor heb je professionals die jullie kunnen bijstaan. Jullie als ouders, in welke vorm dan ook (mediator, coach, advocaat, kindbehartiger), ook professionals die de kinderen kunnen bijstaan of een leeftijdsgenoot die een luisterend oor is via bijvoorbeeld Villa Pinedo.
Want vaak worden zij, die schatten van kinderen, vergeten – zeker in de emotionele en juridische strijd. Zorg dat zij ook een vertrouwenspersoon krijgen, iemand waar ze niet moeten kiezen maar hun eigen verhaal kunnen en mogen geven, iemand die hen leert wat wel en niet hun taken zijn. .. kortom een rustpunt in deze woelige periode. Iets oudere kinderen hebben soms naast een professional ook een klankbord van eigen leeftijd nodig, zoals een buddy van Villa Pinedo.
Op deze manier kunnen kinderen kinderen blijven, en kan jij als ouder terug uit die kindrol stappen, het ouderschap opnemen met alle verantwoordelijkheden richting de kinderen en richting de andere ouder van jullie wondertjes.
Meer informatie? Contacteer Bjorn Verhelst via De Blauwe Beer
