Wekelijks krijgen we bij Neo Bemiddeling telefonische oproepen en mails van grootouders die vragen wat ze kunnen doen want “we mogen ons kleinkind niet meer zien”.
In dit blogartikel een reeks getuigenissen van grootouders; geen opkikker eerder een domper, een stomp in de maag.
Jammer is dat we als bemiddelaars zo weinig kunnen doen! Immers als het niet mogelijk is om de betrokkenen samen aan de bemiddelingstafel te krijgen, dan resten er weinig tot geen andere mogelijkheden om de geschillen in der minne op te lossen.
We maken grootouders attent op de mogelijkheden via de rechtbank, maar geven ook de boodschap mee dat succes niet is gegarandeerd en er goed dient gewikt en gewogen. Waarom? Dat lees je verder in dit blogartikel.
In de navolgende getuigenissen worden fictieve namen gebruikt.
Grootouders ervaren emotionele mishandeling
Grootmoeder Ann is er het hart van in: “Ik zie de kleinkinderen nog maar heel af en toe en dan enkel maar in aanwezigheid van mijn dochter.
Mijn dochter en de twee kleinkinderen hebben lang bij ons ingewoond, tot ze een Marokkaanse man leerde kennen en met hem ging samenwonen. Sindsdien is alles veranderd en worden de kleinkinderen bij ons weggehouden.
Mijn dochter heeft zich bekeerd tot de Islam en moet zich sluieren. Omdat wij christenen zijn wordt het niet meer toegelaten om hen bij ons te laten komen. Zij willen geen christelijke invloed. Haar nieuwe man zegt ook dat de kinderen beter niet naar hun biologische vader gaan. Dat was tegen zijn principes. Mijn dochter heeft dan geprobeerd om mijn ex-schoonzoon de kinderen te ontzeggen. Dat is haar gelukkig niet gelukt. Mijn dochter is zo verliefd en verblindt dat ze alles wil doen wat die man haar gebiedt.
Wij hebben een hechte band met de kinderen en ze vertellen ons steeds hoe hard ze ons missen. Haar man verbiedt de kinderen ons nog opa en oma te noemen. De kinderen mogen enkel oma en opa zeggen tegen zijn ouders. De kinderen hebben mijn man altijd gekend als hun opa en het is voor hen dan ook heel moeilijk om hem bij zijn voornaam te noemen. Ik laat de kinderen er vrij in maar mijn dochter verwijt me steeds dat ik ze opa laat zeggen terwijl zij het de kinderen afleert. De kinderen lijden eronder en wij ook.
We hebben via de familie proberen te bemiddelen maar we kunnen niks doen. Het is een hele moeilijke situatie.
We waren altijd met de kleinkinderen bezig en ze kregen alle liefde van ons. Nu worden we behandeld als criminelen en om de twee drie maanden komt ze eens binnen met hen en blijft ze erbij staan. Klaartje (6 j) mag ook niet meer alleen met mijn man in een kamer zijn, dat is verboden. Klaartje en Miel (3 j) mogen ook niet meer op ‘opa’ zijn schoot zitten want dan zitten ze te dicht bij zijn geslachtsdelen. Het is pure waanzin.
Voor mij is dit emotionele mishandeling, zowel voor de kinderen als voor ons. Het oudste kleinkind is 6 jaar, haar broertje 3 jaar. Ze zijn allebei bij ons geboren en zijn gek van hun opa en mij en omgekeerd ook natuurlijk. Het is heel pijnlijk allemaal. Mijn dochter zegt steeds dat het haar kinderen zijn en dat zij beslist.
Ik probeer via een andere weg dan de rechtbank te zien of er iets kan geregeld worden en ik zou ook graag weten hoeveel kans we hebben op bezoekrecht als we het via de rechtbank doen. Het is een laatste en moeilijke stap. Mijn zoon raadt het me af omdat hij denkt dat het alleen maar erger zal worden. Ik weet niet wat er erger kan zijn dan wat we nu doormaken. Volgens mij hebben de kinderen rechten en de grootouders ook. Kan je ons helpen?”
Ruzie met dochter verzuurde relatie met grootouders
Charlotte: “Ik ben meer dan 5 jaar als grootmoeder nauw betrokken geweest bij de oppas, onthaal en opvoeding van de kleinkinderen. Ik breng de kinderen naar school en haal hen ook af, ik geef hen een vieruurtje, ik help hen met het huiswerk, vang hen op tijdens quasi alle schoolvakanties, ben er als ze ziek zijn; ik ben er altijd voor hen. En door een banale ruzie met mijn dochter is de relatie verzuurd. Acht maanden geleden is de dochter hertrouwd. Sindsdien mag ik de kleinkinderen niet meer zien. Het is een hel geworden. Wat kan ik doen?”
Stiekem aan de schoolpoort kijken naar onze kleinkinderen – Alle banden verbroken door schoondochter
Zegt bomma Wilma: “Na het sterven van onze zoon mochten we als bomma en bompa van de ex-schoondochter niet meer de vier kleinkinderen oppassen. Zij had een nieuwe vriend die er een punt van maakte dat alle banden met de ouders van haar ex werden verbroken. We zijn er het hart van in, want er is voorheen geen scheef woord gezegd. We gaan nu stiekem aan de overkant van de straat staan zodat we de kleinkinderen nog buiten de schoolpoort zien gaan. We zorgen ervoor dat ze ons niet zien, maar wij zien hen wel. Vluchtig. Elke keer een steek door ons hart. Doodjammer dat één en ander niet bespreekbaar is. Wat kunnen we doen opdat we onze kleinkinderen terug kunnen ontmoeten zoals vroeger?”
Overmand door verdriet, wanhoop en vooral machteloosheid
Marie vertelde aan de telefoon snikkend haar verhaal: “Vijf jaar geleden is mijn zoon gescheiden van zijn Spaanse echtgenote. Het was een lange vechtscheiding en uiteindelijk is ze uit België verdwenen, samen met de drie kinderen. Al die tijd zijn we in het ongewisse: waar zijn ze nu? Hoe gaat het hen? Zullen we ze nog ooit terug zien? Zijn ze gelukkig? Denken ze nog aan ons? Ze zijn nu 8, 9 en 11 jaar.
Het is verschrikkelijk, jaren waren we hun toeverlaat, werd op ons beroep gedaan voor de opvang want het koppel werkte voltijds. De vechtscheiding heeft alles kapot gemaakt. Niet alleen het leven van mijn zoon maar ook dat van ons, grootouders.
Ik mis de kinderen, ik mis het gezellig samen puzzelen, ik mis het poppenspel, ik mis het knuffelen, ik mis hun handjes in de mijne. Ik ben overmand door verdriet. Ik ben wanhopig en voel me geheel machteloos. Ik blijf hopen, dat is nodig want zonder hoop is met dit verlies niet te leven. Wat kunnen we doen?”
Opa een gevaar voor de kleinkinderen
Wim getuigt: “Wat ik allemaal heb moeten horen. Ik ben een gevaar voor de kleinkinderen, ik heb een slechte invloed, kortom ik ben te mijden. Vreselijke beoordelingen, volkomen onterecht. Maar wat kan ik doen? Het is woord tegen woord. Maar ik zelf weet dat het vergezocht is. Het is allemaal begonnen toen mijn vrouw, oma, stierf. Ik heb een hele moeilijke periode achter de rug, zat in zak en as en wist met mezelf geen blijf. In die tijd dronk ik inderdaad soms een pint teveel, maar dat is nu voorbij. Mijn dochter en schoonzoon kunnen het echter niet geloven en ontzeggen me het zien van de kleinkinderen. Ik ben er het hart van in. Wat zou ik de kleinkinderen nog graag koesteren, ze tegen me aandrukken, hen knuffelen, met hen gaan wandelen en spelen. Het mag allemaal niet meer. Hoe kan de band met mijn dochter en schoonzoon worden hersteld? Ze willen me niet meer zien of horen.”
Gaan slapen en niet meer wakker worden
Oma Sophie: “De nieuwe vriendin van mijn gescheiden zoon komt helemaal niet overeen met mijn kleinzoon. Mijn 10 jarig kleinkind komt dan bij me aanlopen. Ik neem hem in bescherming maar dat wordt me kwalijk genomen want ik zou me bemoeien met de opvoeding. Sinds vier maanden mag ik mijn kleinzoon niet meer zien. Het ventje zit tussen hamer en aambeeld; hij wil nog wel naar ons komen maar durft niet want dan wordt hij gestraft.
Ik ben één al verdriet, ik ben er het hart van in -letterlijk- want ik heb een hartinfarct gehad; volgens de cardioloog puur het gevolg van stress. Ik kan de strijd niet meer aan, ik wil rust. Liefst zou ik slapen gaan en niet meer wakker worden. Kunnen jullie me helpen? Wat kan ik doen want ik weet het niet?”
Familie opgeven om relatie in stand te houden
Oma Wiske: “Het botert niet tussen mij en de schoondochter. Dat werkt ze nu uit door de kleinkinderen bij ons weg te houden. Wij zijn ten einde raad. Weten niet meer wat we moeten of kunnen doen.
Onze zoon moest kiezen: tussen het contact met de ouders of voor haar. Wat een keuze! Onze zoon is veranderd. Stiekem komt hij nog bij ons langs. Hij ziet er ook van af dat de kleinkinderen niet meer bij ons mogen komen, maar hij slaagt er niet in zijn vrouw tot andere gedachten te brengen. Hij wil zijn relatie in stand houden, en dat verstaan we. Maar ten koste van wat? Zou je ons kunnen zeggen wat we moeten doen? Kunnen we een bezoekrecht afdwingen?”
Vragen, eindeloos vragen, maar pasklare antwoorden zijn er niet
Steeds weer die vraag: wat kunnen we doen? Hoe moet het verder?
Graag verwijzen we naar een eerder gepubliceerd blogartikel: “Als grootouders de kleinkinderen niet meer zien!?”. In dit blogartikel zijn de mogelijkheden opgesomd om het contact met een kleinkind te herstellen. Geen wondermiddelen, maar kansen tot herstel.
De weg via de rechtbank wordt in dat blogartikel ook uitgelegd. Wik en weeg vooraleer deze stap te zetten. Maar weet dat het vandaag de dag zo is dat gemiddeld elke dag 2 grootouders naar de familierechtbank trekken in de hoop opnieuw contact te krijgen met hun kleinkinderen.
De weg via de rechtbank is een mogelijkheid maar bemiddeling wordt gepromoot. Bemiddeling heeft echter haar grenzen; dat hebben we toegelicht in eerdere blogartikels: “Bezoekrecht: bemiddeling verplichten tussen grootouders en ouders?!” en “Bemiddeling niet verplichten!”
We maken grootouders ook graag attent op dit blogartikel: “Grootouders: wat met kleinkinderen als je kind gaat scheiden?”. Dit artikel bevat tips voor grootouders.
Verscheidene artikels die grootouders verder op weg zetten, in de hoop dat hun grootste schat “de kleinkinderen” terug tenvolle deel kunnen zijn van hun leven. Lees hier het originele artikel van NEO Bemiddeling.
