Ik ben Lisa, 39 jaar, mama van Jack (8 jaar) en Vic (16 jaar) en sinds 1 jaar heel gelukkig gescheiden. Wat ik me soms afvroeg, na mijn eerste hectische jaar van mijn scheiding was , waarom blijven wij vrouwen soms zo lang proberen om ons huwelijk te laten werken en verliezen we ons zelf ieder jaar een beetje meer ?
Wij geven niet zo snel op! Ik denk dat zelfs de meest geëmancipeerde vrouw gelooft dat als ze de man van haar leven tegenkomt (of dénkt dat ze de man van haar leven tegenkomt !), de kleine minpuntjes wel zullen verdwijnen of ze de trauma’s in zijn leven wel kan helen. En dan komt het grote gevaar!!! We beginnen te “moederen” en jaar na jaar worden we meer “mama” dan “vrouw” en verliezen we onszelf stilaan in een bodemloze put.
Want, geef toe dames, de meeste mannen veranderen nooit! Of zijn wij gewoon te flexibel? Ik was mezelf in ieder geval compleet kwijt, na 15 jaar huwelijk. Van een fiere jonge dame was ik veranderd in een goedhartige “ma flodder”. Mijn gezinnetje kwam op de eerste plaats, alles voor mijn man en kinderen. Wat maakte het uit hoe ik eruit zag, als mijn mannen maar gelukkig waren, en mijn man zag me toch graag, no matter what, toch?
Financieel ging het van kwaad naar erger en toch heb ik nooit de feiten onder ogen willen zien. Vreemd, nu ik er zo aan terugdenk, maar ik denk dat ik er toen mentaal nog niet aan toe was om de stap, om uit elkaar te gaan, te zetten. En toen op een avond, nu een jaar geleden, na de zoveelste leugen, kwam “de klik”. Ik zei hem dat ik wilde scheiden en ben gaan slapen. Die nacht droomde ik dat ik in een tunnel liep waar ik eindelijk de uitgang zag en hoorde het liedje “als de rook om je hoofd is verdwenen” afspelen in mijn hoofd .
En dat was de nacht dat ik terug LISA werd!
Toen begon het geregel. Praktische zaken van hoe ga ik het financieel allemaal regelen, wat met de kinderen, waar ga ik wonen? Ik had het geluk dat mijn ex nogal overdonderd was met mijn beslissing om te scheiden, zodat hij over niets moeilijk deed. Hij dacht echt dat ik, het brave huisvrouwtje, nooit die stap zou durven zetten. En eerlijk, ik dacht dat ook niet, maar ik ben zo ongelooflijk fier op mezelf dat ik het toch gedaan heb. Niet alleen voor mezelf (mijn oudste zoon zou nu door de grond zakken van schaamte), maar ik ben uitgegroeid van slonsje tot knappe MILF ! (haha denk knappe buurman six-pack 12 jaar jonger !!! Maar da’s voor een andere keer. )
Zeker ook voor mijn zonen, die zien wat je kan hebben als je in iets gelooft en er voor vecht. Kinderen hebben niet alleen een mama nodig die voor ze zorgt, ze hebben in de eerste plaats een mama nodig die zichzelf graag ziet. Dan kan je voor iemand zorgen en houden van, zonder jezelf te verliezen. Ik ben ondertussen ook klaar voor een nieuwe relatie, eentje waar ik niet alleen zorg, maar waar d’r ook voor mij gezorgd wordt.
Schrijven en lezen is altijd mijn grote passie geweest, en met deze blog wil ik graag met veel humor en gevoel jullie nog vele verhalen over mijn ervaringen met mijn kinderen tijdens de scheiding, de reacties van familie, vrienden, … terug daten, terug verliefd, de vervelende ex, …..vertellen.
Tot lees !
Knuffel,
Lisaxxx
