Leven in een samengesteld gezin is niet makkelijk. Waar trek je de grens van “samen” opvoeden? Is er een grens,mag je een grens stellen of beslis je over alles in de opvoeding over alle kinderen, alles samen?
Ik ben nu 10 maanden samen met mijn vriend én zijn pittige dochter van 8! Papa wordt zonder moeite ronde haar charmante vingertje gewonden.
Ik ben een strenge, maar rechtvaardige ouder. Mijn kinderen zijn beleefd, rustig en weten met één blik van mij wanneer ze te ver aan het gaan zijn. Regels zijn bespreekbaar, wat zeker moet met een puber in huis, maar een afspraak is een afspraak. En het is een fijne gedachte dat mijn kinderen zich daar dan ook aan houden. Nu lijkt het bij mij net “huisje weltevree” maar het stormt er natuurlijk ook af en toe, en dat moet ook kunnen want daardoor groei je als kind en ouder naar mekaar toe. En het helpt hen in de toekomst om te overleggen en compromissen te sluiten. En om soms dingen te moeten doen die niet altijd even leuk zijn . Ho!Ho! De therapeute in mij is goed op dreef !
Lijnrecht hiertegenover staat dus de opvoeding van mijn vriend ’s dochter! Maakt niet uit wat, als puntje bij paaltje komt krijgt ze altijd haar zin! In de week dat ze bij haar papa is, en we zijn samen, is er meer dan 1 storm die voorbijraast. Ik geef mijn vriend wel raad in verband met haar gedrag en zijn reactie hierop, en als we samen zijn dan volgt hij deze wel op. Zijn dochtertje had al eens gezegd dat ze mij best streng vind. Mmm, ja maar ze luistert ook wel naar me. Totdat papa en dochter huiswaarts keren en alle goede voornemens overboord gaan. “ Ja, ja lieverd, ze is inderdaad nog veel te jong voor een account op Facebook.” Om dan twee dagen later een vriendschapsverzoek van je lieve plus-dochtertje te ontvangen.
Grrrrrr! Ik weet dat ik daar (nog) niet over kan (mee) beslissen. We wonen tenslotte nog niet samen. Maar mag ik me dan pas gaan inmengen als we gaan samenwonen? Dan zit ik misschien met een onhandelbare puber, terwijl ik echt hard heb gewerkt om mijn kinderen te leren van zich aan afspraken te houden. Ik vind het soms echt moeilijk. Nu we nog apart wonen, is het toch nog wat van “ ik dat van mij en jij dat van jou”. Als we samen gaan wonen, is de rust voorbij. Om de week een kleine meid erbij, die behandeld wil worden als een prinses. Die ook naar ballet of muziekschool gebracht moet worden. Die ook huiswerk moet maken en lessen moet leren.
Pfff! Soms vraag ik me echt af waar ik dan aan begin?
Nu zijn er aan zo’n pittige dame ook wel voordelen hoor, en misschien is het inderdaad zo dat alles gebeurt met een reden. Mijn jongste zoon is heel timide en is echt uit zijn schulp moeten kruipen om zijn mannetje te kunnen staan tegen mijn vriend zijn dochter. En, eerlijk is eerlijk, zij is door hem wel wat rustiger geworden. Misschien moeten we maar gewoon eens zien hoe wij allemaal samen gaan vloeien met onze heel verschillende energieën.
Maar dat samenwonen zetten we toch voorlopig nog even “on hold”
