Puber zijn is allesbehalve eenvoudig. De hormonen gieren door je lijf, je hersenen lijken losgezongen en je omgeving roept dat je niet vooruit te branden bent.
Dat klopt want je verandert radicaal van lijf en leden. Daarom switch je van naar binnen gekeerd naar opgewonden en daar kun je helemaal niks aan doen. Behalve deze malle rollercoaster gewoon ondergaan. Dit heet immers puberteit. En die is van alle tijden en van iedereen.
Puber zijn tijdens een echtscheiding of vechtscheiding is andere koek. Dat is echt een ramp. Want tegen wie moet jij je nog afzetten als je ouders zich tegen elkaar afzetten? Waar is jouw privé puberterritorium om je in terug te trekken of te kunnen chillen met je peergroup? Waar moet je heen met je onzekerheden wanneer je ouders bezet zijn door hun eigen sores? Bij wie moet je uithuilen bij het eerste gebroken hart als je ouders zelf pubers lijken?
Kortom: je puberstrijd kun je lastig kwijt als je ouders met elkaar in gevecht zijn.
Maar dwarsliggen, afzetten en tegendraads gedrag hoort bij pubers. Deels omdat de hersenen zich niet meer aan de ‘gewenste’ orde houden, (het puberbrein is wispelturig, juist omdat het in de groei is).
En deels omdat het de periode is waarin je bewust wordt van je eigen grotere leven. De puberteit is bedoeld als ontwikkeling van jouw eigen eigenheid. Zonder al te veel rekening te hoeven houden met de gevoeligheden van moeder of vader. Bij een scheiding komt deze natuurlijke behoefte in de verdrukking met alle gevolgen van dien.
Het zich moeten aanpassen om de lieve vrede te bewaren is schadelijk voor de ontwikkeling van een puber. Deze vruchtbare periode heeft ruimte, extra aandacht, mededogen en begrip nodig. Van bewuste, vergevingsgezinde en liefdevolle ouders.
Zodra ouders besluiten uit elkaar te gaan ontstaat feitelijk een grote storing in dat puberteitsproces.
Weg ontwikkeling naar wie je bent!
Weg lekker tegendraads gedrag!
Weg begripvolle vader en moeder!
Weg huislijke veiligheid!
Weg het vertrouwde gangetje van het dagelijks leven!
Een echtscheiding maakt kinderen per definitie onzeker en angstig.
Ze raken van hun “track”. En komen sowieso in een loyaliteitsconflict.
Ze houden immers ALTIJD van allebei hun ouders.
Dat is nu eenmaal een natuurwet, wat er ook gebeurt.
De kwestie is: hoe ga je daar volwassen mee om als scheidende ouders met pubers?
Vijf tips om de puberschade te beperken
Tip 1
Hoe pijnlijk de scheiding ook is: pubers moeten daarvoor beschermd worden door hen zo min mogelijk deelgenoot te laten zijn van alle onderlinge narigheid.
Tip 2
Laat je kind praten met een onafhankelijk persoon. Op die manier kunnen zij vrijuit praten over zichzelf en vader en moeder. Dat lucht op is de ervaring.
Tip 3
Zorg dat ze in de buurt van hun vrienden blijven. Die eigen peergroup in de puberteit is uitermate belangrijk voor hun ontwikkeling.
Tip 4
Zet je eigen pijn opzij in het bijzijn van je kinderen. Zodat hun onzekerheden, verdriet en “normale puberperikelen” ruimte krijgen om gehoord te worden.
Tip 5
Houd alle communicatielijnen als ouders met je pubers open.
Pubers moeten een hoop keuzes maken in deze fase van hun leven. Daarbij hebben ze de hulp van beide ouders nodig.
28 december 2015 @ 10:24
Mooi verwoord en inderdaad heel belangrijk dat die malle rollercoaster gewoon doorgaat!