Met deze column maak ik geen vrienden.
Want wat is volgens mij het grootste probleem in huidig echtscheidingsland?
Dat zijn de “hulpverlenende troepen”.
Daar zijn er nogal veel van. Gerubriceerd onder tientallen instanties en een paar honderd eenmanspraktijken. Die ieder op hun eigen ‘unieke’ manier een echtscheiding begeleiden. Aan oprechte bedoelingen geen gebrek. Met name als er kinderen in het spel zijn buitelen de (ervarings-)deskundigen over elkaar heen.
De gevolgen van dit overtollig aanbod zijn duidelijk want regelmatig desastreus!
Voor de scheidende ouders en kinderen in kwestie. Je kunt nu eenmaal niet met 9 man een ei bakken zoals men dat in het zakenleven noemt.
Desalniettemin blijft iedereen volhardend zijn eigen liedje zingen.
Een liedje dat óók doorklinkt bij de zogeheten echtscheidingscongressen en events.
Daar loopt het vol met scheidingsdeskundigen. (het is er dan ook niet ongezellig)
Maar de passief agressieve broodnijd ten opzichte van elkaar is direct voelbaar.
Terwijl we “als beroepsgroep” kampen met een groot maatschappelijk probleem.
Met de meest kwetsbare groep als leidend ‘voorwerp’: kinderen.
De vraag is: wat is de norm voor adequate hulpverlening?
Wanneer is een scheidingsproces geslaagd?
Wie is voor welk resultaat verantwoordelijk?
En wie beoordeelt de teamprestatie van de verschillende specialisten?
Wildgroei en een (te) gefragmenteerd aanbod – gekoppeld aan minimale voorlichting – leidt tot een dwaalspoor voor elk hulpzoekend ouderpaar dat besluit te scheiden.
De kans dat je meteen op de juiste plek beland is daardoor erg klein.
We horen de verhalen elke keer opnieuw.
Van ouders en kinderen die een treurige weg afleggen binnen verschillende instanties met als resultaat: een beschaamd vertrouwen en een blijvend (nog dieper genesteld) probleem.
Om hen daarvoor te behoeden is structuur nodig, hiërarchie binnen de hulptroepen.
En een rubricering. Niet op naam, niet op mooie praatjes maar op kwaliteit en inhoud in voorzorg en nazorg.
Stelling
Een echtscheiding begeleiden met kinderen is werken met kwetsbaar ‘materiaal’. Elke stap heeft blijvend invloed op het kinderbrein. Hoe langduriger het scheidingsproces, des te schadelijker.
Conclusie
Om een echtscheiding via korte lijnen van A naar B te begeleiden is een samenwerking nodig onder deskundigen die weten hoe het pad moet worden gelopen.
Idealiter is dat een klein ingespeeld team waarvan de leden elkaar vertrouwen.
Een echtscheiding met kinderen is te pijnlijk voor een langlopende “jamsessie” met experts van verschillende pluimage uit meerdere windstreken.
