Als het moment van scheiden daar is begint het zoeken naar de grote waarheid.
Waar is het misgegaan? We begonnen toch met zinderende liefde, diepe genegenheid en volledige overgave aan de ander? En we hebben toch kinderen gekregen met de bedoeling ze samen groot te brengen? Waarom is het ons niet gelukt? Klaarblijkelijk hebben we gefaald! Maar dat kan natuurlijk niet….. en daar komt de schuldvraag op tafel. Wie is de dader of daderes?
De moderne mens eist één aanwijsbare verklaring wanneer het gedroomde plaatje in duigen is gevallen. En dan begint het “Grote Zwarte Pieten” dat elk scheidingsproces zo traumatisch maakt en dat alleen maar verliezers kent.
Ineens wordt alle huwelijkse vernis eraf geschraapt. Worden er hakken in het zand gezet en komen de kwaaie apen uit de mouw. De (ex) man is plotseling een enorme narcist en de (ex) vrouw is plotseling een hysterisch geval. Beladen woorden en naargeestige typeringen vliegen over tafel met als doel de ander in de positie van hoofdschuldige te manoeuvreren. In plaats van naar onze eigen rol en inbreng te kijken lees: onze eigen diepste waarheid onder ogen te zien. Want dat wordt als te pijnlijk ervaren, daarom “framen” we liever de ander.
Is dit vruchtbaar? Neen.
Is het effectief? Neen.
Is het behulpzaam in het scheidingsproces? Neen.
Is het heilzaam voor de toekomst van ons kind of kinderen? Neen.
Leidt het tot meer verdriet, schaamte, machteloosheid, frustratie en langjarige psychische ontwrichting bij alle betrokkenen? Absoluut.
In plaats van die focus op de schuldvraag is het verstandig om op zoek te gaan naar de hulpvraag. Hoe ga ik om met deze pijnlijke periode in mijn leven? Hoe ga ik om met de man die mij heeft verlaten? Hoe ga ik om met de vrouw die ons huwelijk niet meer zag zitten? Hoe ga ik verder als alleenstaande ouder?
Hoe moet het nu – en later en nog weer later – met onze kinderen? Welke soort relatie gaan wij als ouders (dat blijven we voor altijd) met hen opbouwen? Voor die antwoorden kun je maar één ding doen. Van IK centraal naar WIJ centraal, hoe onhaalbaar dat ook lijkt.
Stelling
Bij een scheiding is de schuldvraag feitelijk het minst relevant. Het houdt je onnodig lang in een strijdmodus, het is aanwijsbaar schadelijk voor de kinderen. En, het ontneemt je het zicht op je eigen (veranderde) behoeftes. Dat laatste is precies wat je nodig hebt, om een nieuwe start kansrijk te maken.
Conclusie
Tijdens het scheidingsproces zijn we allemaal “tijdelijk ontoerekeningsvatbaar”. We nemen grote woorden in de mond en zoeken graag naar een schuldige. Daarmee “vervuilen” we het scheidingsproces met alle frustrerende gevolgen van dien. Het is beter om energie te steken in de individuele hulpvragen van alle betrokkenen. Vooral die van de kinderen.
