In de vorige blogs heb ik verteld over onze 30-jarige periode van samen zijn. De laatste 10 jaar zijn we verder uit elkaar gegroeid en heeft mijn vrouw haar geluk, dat ze bij mij niet kon vinden, bij een ander gevonden. Naast alle ellende die zo’n scheiding met zich meebrengt, werd het uiteindelijk nog erger doordat ik min of meer was gedwongen was nog een half jaar te moeten blijven wonen in hetzelfde huis met iemand waar ik afscheid van moest nemen. Ik vraag mezelf in deze blogs af: hoe heb ik die periode in hemelsnaam overleefd? Ik ga hardop denkend voor mezelf een aantal lessen trekken.
Les 2: wijs niet naar de ander
Wat me verder enorm heeft geholpen bij het verwerken van de scheiding (en het verder kunnen gaan met mijn leven) is het dieper begrijpen van hoe het zover is gekomen. Er is zo’n gezegde: waar er twee vechten, hebben er twee schuld. En zo is het ook in mijn overtuiging. Ik heb me voortdurend afgevraagd: wat heb ik gedaan of gelaten waardoor het nu zover is gekomen?
Ik wijs dus naar mezelf
Eerder vertelde ik al dat ik lang de neiging heb gehad me te afzijdig te houden van de dagelijkse beslommeringen. Mijn vrouw heeft er te lang alleen voor gestaan. Ook in emotionele zin zijn er tijden geweest waarin ik er niet voldoende voor haar was. Dat hadden we kunnen uitpraten, maar dat is destijds niet of onvoldoende gebeurd. Met andere woorden, ik was absoluut niet de ideale liefhebbende zorgzame partner die ik had kunnen of moeten zijn.
Verder is het zo dat mijn vrouw al langere tijd niet gelukkig was. Dat lag natuurlijk niet alleen aan mij, want er waren vele factoren in het spel. Haar moeder is overleden. Mijn vrouw kon daar moeilijk over praten en het zou zo maar kunnen dat dat verlies nog geen plek heeft gekregen. Juist in die periode zat ik zelf niet goed in mijn vel en heb haar in dat enorme verlies van het wegvallen van een geliefde ouder niet goed kunnen ondersteunen. Tel daarbij op (dat ze dacht): ik vind mijn werk niet meer leuk, kan ik nog wel een nieuwe leuke baan vinden, zie ik er nog aantrekkelijk uit, houdt mijn man nog wel van me …… You get the picture.
Wat had ik zelf gedaan in zo’n situatie?
Als er in zo’n situatie van algehele malaise dan een andere man op je pad komt die tegen je zegt hoe leuk je bent, hoe slim je bent, hoe mooi je bent … En dat week na week … Dan komt er weer licht in je leven. Ik denk dat het zo werkt in je brein dat je dan een koppeling gaat leggen tussen je nieuwe geluk en die andere man. Sommigen noemen dat: verliefd worden. Er is iemand en die maakt me (wél) gelukkig, mijn hart maakt een sprongetje, ik vind het leven weer leuk.
Wat heeft dat met het onderzoeken van je eigen aandeel te maken? Welnu, ik kan me dit levendig voorstellen. Wat zou ik zelf in zo’n situatie hebben gedaan? Stel dat ik zo ongelukkig was (sterker nog: dat was ik ook in een periode daarvoor) en er zou een fijne lieve vrouw voorbij komen die aandacht voor me had, mij complimenten gaf, …. hoe zou ik daar dan op gereageerd hebben? Waarschijnlijk hetzelfde, ik zou verliefd zijn geworden op die vrouw. Kortom: wat heb ik de ander dan te verwijten?
Een softie? Nou ja, dat is dan maar zo
Door niet naar de ander te wijzen maar je eigen rol te onderzoeken en je te verplaatsen in de ander, krijg je begrip voor de situatie. Het gevolg hiervan was dat ik niet boos kon worden en geen woede heb gevoeld. Sommigen hebben me dat kwalijk genomen. Vonden me maar een softie. En ik heb ook wel eens tegen mezelf gezegd dat ik best boos mocht worden. Ook hier kan ik niet meegaan met de ‘experts’. Ik was nu eenmaal niet boos. Alleen verslagen en verdrietig. Ook dit (denk ik) heeft me geholpen de draad weer vrij snel op te pakken en verder te gaan met mijn leven.
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft ie regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Samen leuke dingen doen. Maar het liep allemaal heel anders toen zijn vrouw verliefd werd op een ander.
