De douanebeambte kijkt me streng en argwanend aan en Ik heb echt zin om die autoritaire blik van zijn bakkes te meppen.
Na het bekijken van onze paspoorten, blijkt namelijk dat ik de toestemmingsformulieren om mijn kinderen mee te nemen buiten Europa, niet volledig heb ingevuld. De vader van mijn kroost heeft keurig zijn handtekening gezet de avond voor vertrek, maar in alle hectiek ben ik vergeten onze verblijfplaats op Curaçao in te vullen. En regels zijn regels. Bewijs nu maar eens dat ik niet van plan ben mijn schatjes voorgoed te ontvoeren naar een warm en tropisch eiland! Met mijn charmes (lief lachen, onbeholpen stotteren, schouders naar achteren) red ik het nu blijkbaar niet (meer). Deze heren nemen de kids en mij onverbiddelijk mee uit de lange rij en we worden als heuse misdadigers naar een kaal en met lelijk tl-verlicht hok geloodst.
Ik zie er natuurlijk nogal verdacht uit met mijn grote zonnehoed, die helemaal niet matcht bij de rest van mijn outfit. “Verdacht? Eerder gênant!” moet mijn puberzoon gedacht hebben, gezien de afkeurende blikken die hij de hele ochtend al op mijn hoed werpt.
Een andere, zeer ernstige kijkende douanier komt naar ons toe. “Wij gaan even bellen met de vader van de kinderen. Mogen wij zijn nummer?” Natuurlijk mag dat. Maar dan maken mijn irritaties onmiddellijk plaats voor oprechte zorgen. De vader van de kinderen heeft best kwaliteiten, maar goed bereikbaar zijn is daar niet een van.
Ik kijk in de onschuldige, bezorgde blauwe kijkers van mijn kroost. “Schatjes geen zorgen. Deze meneren willen gewoon graag even de regeltjes duidelijk maken aan ons.” We horen dat de vader inderdaad zijn reputatie eer aan doet en de telefoon na meerdere oproepen niet beantwoordt.
Tijdens het wachten in het douane hokje denk ik aan de eerste vakantie alleen met de kids twee jaar geleden; een midweekje Texel.
Ik slikte mijn tranen weg toen ik alle complete (vaders en moeders bij elkaar dus) gezellige gezinnetjes samen op de veerboot zag. Maar barstte uiteindelijk in huilen uit toen het appartement geen lift bleek te hebben en ik dus de tassen en koffers in mijn eentje naar boven moest sjouwen.
We aten drie keer per dag pannenkoeken, huurden een tandem, dansten op de slaapbank in het appartement en maakten er een echt feestje van. Maar iedere avond huilde ik mezelf in slaap als de kinderen op bed lagen. Ik word nog droevig als ik eraan denk.
Het jaar erop vertrok ik met kroost voor 10 dagen naar Ibiza. Wederom naar een liftloos appartement waardoor ik in mijn eentje de koffers naar de derde verdieping (!) moest sjouwen, maar het lukte me zonder gejank.
De echte eenzaamheid kwam in de avonden, wanneer ik alle gezinnetjes gezellig in de strandtenten en restaurantjes samen zag eten. De hele vakantie bleef ik vanaf 19.00 uur op mijn balkon met een wijntje, me afvragend of die scheiding statistieken wel echt kloppen?
En dan ga ik nu dus voor de derde keer alleen op reis met de kinderen, maar dan naar het verre Curaçao. Eigenlijk een trip voor mijn werk, waarbij ik mijn schatjes mee mag nemen. Wat een geluksvogels zijn wij!
De voorbereidingen verliepen tot nu toe redelijk soepel, maar met dit bureaucratische struikelblok had ik nog geen rekening gehouden.
De uniformen laten ons gelukkig niet langer in spanning en we mogen onze reis doorzetten na het tonen van de terugreis tickets en na het aanhoren van een waarschuwing dat ik niet nog een keer zo nalatig moet zijn.
Aangekomen op HATO worden wij tot mijn grote vreugde bij de douane opgewacht door een gezellige Antiliaan die er opuit is gestuurd door onze vrienden op Curaçao om ons te helpen met de 
koffers. “Bon Bini, Dushi!” roept hij lachend. Hij spreekt me aan met zijn telefoon in de hand, wijzend op mijn Facebook profielfoto. Hij is duidelijk geïnstrueerd aan de hand van social media.En net als ik me realiseer hoe fijn het is dat ik me eindelijk geen hernia hoef te sjouwen, bemerk ik dat onze koffersjouwer mij verbaasd aankijkt en wijst naar mijn profielfoto op zijn beeldscherm: “Is THIS really you?”
Op de foto sta ik stralend, zelfverzekerd en met een weelderige haardos poserend voor de camera, een zorgeloze blik in mijn ogen.
Hij kan zijn ogen niet geloven. Ik glimlach liefjes naar hem, maar voor de tweede keer dit etmaal krijg ik mep neigingen.
Ik weet het, vriend. Ik kan nu ook even niet geloven dat ik dat ben, na een reis van 12 uur in mijn eentje met twee kids en met een slapeloze nacht daar aan voorafgaand door alle shit die je in je eentje moet regelen.
“Thank you for helping us out with the luggage,” zeg ik liefjes en ‘vergeet’ hem zijn tip te geven. “En een bon día to you too!”
De vakantie werd een fantastische tijd en ik genoot volop van mijn kroost, de zon en alle Caribische cadeautjes van het eiland. Geen tranen, geen hernia van het koffer sjouwen en geen eenzaam gevoel meer maar vooral heel erg trots en blij zoals een vakantie hoort te zijn. Sterker nog, het was er zo fijn, dat ik voor het najaar alweer een ticket heb geboekt.
Maar formulieren hoeven dit keer niet te worden ingevuld want mijn kroost laat ik thuis. En op verzoek van mijn zoon de zonnehoed ook.
Ook over mijn Facebook profielfoto maak ik me dit keer geen zorgen want voor het sjouwen van de koffers heb ik voor deze vakantie een andere oplossing (slachtoffer) gevonden… ;-)
Curaçao here we come!
