“Realistisch, fijnbesnaard, rad ter tong, hart op de juiste plaats”. Zo kwam ik over toen ik een viertal maanden na mijn langdurige relatie besloot om de stap toch nog terug te wagen.
Mijn regio voorkeur had ik wijselijk beperkt tot max 30 minuten rijden van Antwerpen. Tja, eerlijk is eerlijk, ik droomde nog steeds van oh ja, die man die niet perfect moet zijn maar wel met meer prinstolerantie dan kikkergehalte.
Patrick dus… een man die ikzelf aansprak en die mij triggerde door zijn minimalistishe antwoorden op mijn berichtjes van toch wel ietsiepietsie meer dan 2 zinnetjes.. na een week kat-en muisspelletje van hem begonnen we toch een chatgesprek rond 10u ’s avonds, wat resulteerde in een telefoongesprek dat we startten om één uur ’s nachts en dat duurde tot vijf uur ’s morgens. Diezelfde middag gingen we elkaar ontmoeten in een park, allebei razend benieuwd of het ook dan zou klikken. We zagen elkaar en het was meteen raak: de kus die we elkaar gaven ging veel veel verder dan enkel een kennismakingszoen. Vanaf de week daarna verbleef ik regelmatig bij hem. Ook dat verliep heel vlot en gemoedelijk… té vlot dus…
Na vier maanden gingen we op citytrip en waren zes dagen en nachten ononderbroken samen… zalig! Toen we laat op de avond terug thuis kwamen dronken we nog een glaasje cava om ons geslaagde reisje in stijl af te sluiten. Daarna moest ik echt gaan slapen vermits ik de volgende dag vroege dienst had. Ik ging alleen naar bed, want hij ging nog wat opruimen. Zijn dochters hadden met vrienden tijdens onze afwezigheid een gin-tonic-feestje gebouwd en er stonden her en der nog wat restanten, o.a. een warempel nog volle fles gin.
Enkele uren later stommelde Patrick met veel lawaai de trap op. Toen hij naast me kwam liggen (eerst luid vloekend omdat hij zijn teen had gestoten) lag ik de rest van de nacht wakker door zijn snurken, niezen, hoesten, hikken en praten. Zijn handtastelijkheden kon ik gelukkig moeiteloos afweren. De drankgeur die rond hem hing verklaarde veel.
Nog voor mijn wekker afliep sloop ik het bed uit. In de keuken stond de nu lege fles gin schaamteloos, maar in perfecte harmonie met de al evenzeer inhoudloze cavafles op het aanrecht geflankeerd door een stripje slaaptabletten.Ik vertrok met een wrang gevoel naar mijn werk.
Toen ik hem later aansprak over zijn gedrag beweerde hij dat hij zich niets meer kon herinneren. Hij stak het op dat half (?) slaappilletje dat hij genomen had.. Over de alcohol zweeg hij in alle talen. Het werd me meer dan duidelijk dat hij een probleem had. Hij koos de gemakkelijkste weg en gaf me drie dagen later via een sms te kennen dat zijn gevoelens voor mij veranderd waren…
Het was voor mij een pijnlijke val van mijn roze wolkje. Weer een puntje bij op mijn absolute afkicklijstje van ideale man.
Exit Patrick dus….
