Er is mij geleerd dat als je niets goed kan zeggen, je beter niets kan zeggen.
En dus zwijg ik voornamelijk over de scheiding.
Er zijn niet veel mensen die mij hebben zien wenen. Er zijn er niet veel die op de hoogte zijn van het geweld, van de subtiele en minder subtiele bedreigingen, van het liegen en het bedriegen.
En dat hoeft ook niet.
Er is mij namelijk ook geleerd dat je je altijd kan focussen op het positieve, in plaats van te blijven hangen in het negatieve. Met andere woorden: breek je een been, hoe moeilijk en vervelend die gips en rustperiode ook zijn; denk eraan, je andere been doet het nog.
Als je goed kijkt, komen de mooie kanten overal te voorschijn, net als dat eerste groen na de winter. Zo klaart ook de lucht ooit weer op na een vervelende (v)echtscheiding en maken de grijze donderwolken wel weer ruimte voor een heldere, blauwe lucht.
Waar ik schrik had dat ik er helemaal alleen voor zou staan, ontpopte zich een heel netwerk van mensen rondom mij en de kinderen. Is één van de kinderen iets vergeten? Dan brengt een andere mama het op de papa-dagen naar school. Vallen de kinderen op de papa-dagen? Dan steekt een andere mama haar handen uit om de kinderen op te vangen en te troosten. Worden ze ziek, dan zeggen de meest aardige bazen: ‘Snel naar huis en verwen hen goed’. Missen ze het om hun vriendjes te zien in de vakantie? Dan wordt de hele vakantie ingevuld met vrienden- en vriendinnendates. Kan hun mama hen niet ophalen aan de school, dan staat daar wéér de liefste oma te wachten.
Er gaat een hele wereld open na een scheiding. En niet alleen voor de kinderen, als ik mijn ogen durf te openen en om me heen kijk, ook voor mij. En ik droom ervan om in de zomer, terwijl de kinderen genieten van hun netwerk, in het gras te liggen en te kunnen staren naar die heldere blauwe lucht…
