Ze is 16 jaar oud, ze is vrij lang en heeft haar haar wat rommelig opgestoken.
Ze frummelt aan haar jas en komt gespannen samen met haar ouders mijn ruimte binnen. Haar schouders staan omhoog en haar ogen zijn groot.
Ik heb haar diverse keren gesproken als Kindbehartiger. Ze heeft een aantal belangrijke dingen te vertellen aan haar ouders en heeft mij gevraagd om haar hiermee te helpen. Ze vond het de hoogste tijd dat ze echt zou zeggen wat ze denkt en voelt.
Ik mag de aftrap doen, zo heb ik dat samen met haar afgesproken, waarna zij doorpakt en aangeeft wat er bij haar speelt en wat ze van haar ouders nodig heeft.
Ik ben onder de indruk van deze jongere. Net als dat ik dat van zoveel andere kinderen ben. Op dit moment van hoe zij hier zit. Tegenover haar ouders, zoals ze dat zelf voor zich zag. In een voor haar gespannen situatie. Hoe dit meisje zich staande weet te houden. Hoe ze zo puur haar stem weet te verwoorden. Haar gedachten en gevoelens ventileert en ook kan reflecteren op zichzelf in wat ze zelf kan doen. Hoe ze haar ouders vraagt om echt te horen wat ze aangeeft. Om echt goed naar haar te luisteren. Zodat ze horen wat zij nodig heeft.
Ze heeft in haar eigen woorden aangegeven:
- Gun mij mijn eigen tempo om alles te verwerken. Bij mij komen dingen nu pas binnen en het lijkt alsof jullie al helemaal oké met alles zijn en gewoon maar verder gaan.
- Jullie nieuwe partners staan 10 – 0 achter omdat hij en zij in mijn ogen de oorzaak zijn van de scheiding. Ik weet dat ze dit niet zijn, maar toch voelt het zo. Daarom kan ik nog niet aardig tegen ze doen.
- De verhuizing doet mij heel veel pijn. Ik ben in dit huis opgegroeid en besef door de verhuizing eens te meer dat het echt over is tussen jullie.
- Ik wil mij vrij voelen om tussen jullie heen en weer te kunnen bewegen. Ik wil geen druk voelen hieromtrent. En als ik een keer iets minder bij de 1 of de ander ben of niet op het afgesproken moment bij de 1 of de ander ben, ga dan niet aan mij trekken omdat jullie in een conflict met elkaar zitten. Dat conflict heeft namelijk niks met mij te maken. Als jullie samen waren geweest, was ik ook mijn gang gegaan. Waarom moet dat dan nu ineens anders zijn?
- Ik kan niet kiezen tussen jullie en vraag mij ook niet om dat te doen.
Ik zie dat de ouders geraakt zijn door haar woorden. Ik zie ook de onmacht bij beide ouders. Hoe ze stoeien om hetgeen ze horen te plaatsen.
Ze kijkt mij aan. Ik merk aan haar dat ze niet begrijpt waarom haar ouders niet simpelweg aangeven dat ze haar horen. Dat ze het verdrietig vinden dat ze zich zo voelt. Dat ze haar begrijpen.
In plaats hiervan lijkt het alsof ze haar gevoelens weg proberen te wuiven. Het goed proberen te praten en ze beginnen om zichzelf te verdedigen richting hun dochter.
Echt luisteren is een hele uitdaging voor veel mensen en ook voor ouders. Je kind horen vertellen wat hij of zij denkt en voelt. Jouw pijnpunt als ouder raken. Gevoelens die optreden van falen. Je schuldig voelen. Het verdriet zien bij je kind. Het willen oplossen. En daarom adviezen aandragen of dingen wegwuiven of jezelf verdedigen.
Soms ligt de oplossing enkel en alleen in het echt oprecht luisteren naar wat je kind aangeeft:
Als ik je vraag om naar mij te luisteren,
en jij begint mij adviezen te geven, dan doe je niet wat ik vraag….
Als ik je vraag om naar mij te luisteren,
en je zegt dat ik niet moet voelen wat ik voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus….
Als ik je vraag om naar mij te luisteren,
en je probeert mijn problemen op te lossen, dan laat je mij in de steek….
Dus luister alleen maar naar mij om mij te begrijpen!
