Lieve herdershond,
Ik had het eerder over een gebruiksaanwijzing van een verstoten vader. Van die appels die ver weg bij de boom vandaan zijn gehaald. Een ouder die zich niet meer ouder voelt omdat de boom leeg is. De appels die niet meer weten waar de boom staat of ooit heeft gestaan. Dat geeft mij een zuur gevoel waar ik mij doorheen moet bijten.
“Lieve vader, ik ben u kwijt. Ik ben mijn afkomst verloren en mijn zicht op de grote boom waar ik aan ben opgegroeid”. Dat zou het zinnetje moeten zijn dat in mijn kinderen zou moeten nagalmen. Ergens hoop ik dat ze ooit naar boven zullen kijken, naar die takken die hun ooit zo liefdevol hebben gedragen.
De jaargetijden van de natuur om ons heen zorgen ervoor dat we leren in ons leven dat de veranderingen elkaar opvolgen. Dat de dagen weer korter worden en dat het daarna weer lichter wordt. Dat accepteer ik, omdat ik er simpelweg niets aan kan doen of veranderen.
Hoe zou je om moeten gaan met mij? Hoe ga je om met een verstoten vader, een zuil zonder taak, zonder doel? Ik denk daar vaak over na, al is het maar om mijn nieuwe partner te leren hoe met mij om te gaan. Al is het soms maar om mijzelf te begrijpen waarom ik mij soms zo voel. Als ik dat zou weten, dan zou ik je het allemaal uitleggen. Dan zou je nooit meer overvallen worden door mijn paniekbuien, mijn verlaten gevoel of mijn intens verdriet op die verschrikkelijke momenten van het gemis. Dan zou je begrijpen waarom ik die koffer nog steeds heb en waarom ik die af en toe open maak. Dat ik nog even wil voelen en ruiken aan hetgeen mij ook zo dierbaar was en nog is. Mijn koffer vol herinneringen, laat mij die behouden en accepteer dat. Zeg soms niets op die momenten dat ik alles zo verwarrend zeg en schreeuw. Laat mij even kind zijn omdat ik dat zo gemist heb. Ik wil er ook voor jouw nu kunnen zijn en de kinderen van jouw vorig huwelijk en ons kind dat we nu samen hebben. Accepteer dat ons nieuwe samengestelde gezin mij soms zo in de weg kan staan om mijn andere kinderen weer te ontmoeten. Dat ik soms niet luister en de dingen verkeerd begrijp. Ik wijs jullie echt niet af. Het voelt alsof ik sta tussen twee bomen. Ik zou die éne grote boom willen zijn voor jullie allemaal. Laat mij soms maar zitten bij die andere boom en roep mij niet terug. Probeer niet allemaal te begrijpen wat ik voel of doormaak, wees er alleen als ik terugkom en houd mijn hand vast. Dan zeg ik; “ik ben er weer” dank je dat ik even bij de boom mocht zijn. Dank je voor het feit dat ik niet hoef te vergeten. Ik kan er nu helemaal zijn en zijn voor jou, omdat jij alles bij mij laat zijn.
Muziek: Ne me quitte pas – door Sting live gezongen
