Allereerst iets moois om mee te beginnen en waar ik even mee heb gewacht om het te delen. Mijn zwangerschap.
Mijn partner en ik verwachten eind september 2018 ons eerste kindje. Wat is het bijzonder om dit mee te mogen maken. Al een aantal jaar werk in met kinderen, ondersteun ik ouders in een scheidingssituatie en bij de opvoeding. Nu mag ik als moeder straks zelf gaan ervaren hoe het opvoeden in de praktijk gaat. Dat ik foutjes ga maken dat weet ik zeker. Ondanks alle kennis die er zit, is het eigen ouderschap anders. Ik zal dan ook met liefde adviezen aannemen van collega’s die voor mij meer objectief naar mijn situatie kunnen kijken straks.
Sinds mijn zwangerschap vallen mij een aantal aspecten eens te meer op waarvoor ik aandacht vraag middels deze column.
Ik ben jurist familie- en jeugdrecht van huis uit. Onderwerpen als erkenning, ouderlijk gezag, huwelijk, geregistreerd partnerschap of samenwonen zijn mij niet vreemd. Als Kindbehartiger werk ik verder volledig vanuit het VN Verdrag inzake de Rechten van het Kind (IVRK). Ook de artikelen uit dit verdrag zijn mij meer dan bekend en ze staan voortdurend op mijn netvlies. Zo ook nu tijdens mijn eigen zwangerschap.
Ik neem jullie even mee in het proces van echo’s en het regelen van de erkenning. Een eerste bezoek aan de verloskundige. Mijn partner en ik wachtend in de wachtkamer. Mijn naam wordt geroepen. Mijn partner volgt. We zitten er samen als ouders in spe. Toch ligt de focus vooral op mij. Kort op ons beider geschiedenis qua genen, maar verder vooral op mij. Mijn lichaam, mijn allergieën, mijn gezondheid en dat wat leeft in mijn buik. Voor de NIPT test is enkel mijn handtekening nodig. Ik vraag nog netjes “goh moet mijn partner als vader niet ook tekenen, nu het ook om zijn kindje gaat?”
Nee hoor, dat is niet nodig. Mijn bloed wordt immers afgenomen en de uitslag gaat naar mijn huisarts.
Bij ieder bezoek aan de verloskundige of bij een echo steeds weer mijn naam. Niet die van ons samen. Het voelt vreemd. We zijn niet getrouwd en hebben geen geregistreerd partnerschap maar toch denk ik ‘roep ons allebei in plaats van alleen mij.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/14469467_10208496842472440_5370331232366965683_n.jpg” author=”Marieke”]We zijn niet getrouwd en hebben geen geregistreerd partnerschap maar toch denk ik ‘roep ons allebei in plaats van alleen mij’.[/tweet_box]
Bij week 24 gaan we de erkenning regelen. Samen naar de gemeente. Ik ben nieuwsgierig om te vernemen wat er verteld wordt en heb stiekem mijn zakelijke bril op gezet. We wachten als toekomstige ouders weer samen tot ons nummer verschijnt en we naar de balie lopen. Om daar na nog geen 10 minuten later te vertrekken. Er wordt gevraagd of we niet getrouwd zijn of een geregistreerd partnerschap hebben. Dat hebben we niet dus dan kan de erkenning geregeld worden. We besluiten wat de achternaam wordt. We zetten onze handtekening en krijgen tussen neus en lippen door de informatie mee dat naast erkenning nog ouderlijk gezag kan worden geregeld. Niet meer dan dat. Niet wat het betekent of waar en hoe we dit moeten regelen.
Buiten vertel ik mijn partner verbaasd dat ik niet hoop dat dit overal zo gaat. Dat dit immers laat zien dat al vroeg in de fase voor de komst van een kindje het mis kan gaan, waarbij het ouderlijk gezag vergeten kan worden en het belang ervan niet benadrukt wordt. Wat dit doet als mensen uit elkaar gaan en wat ik hiervan terug zie in mijn praktijk.
De focus ligt onvoldoende op de positie van beide ouders, al veel eerder in het proces voor de komst van een kindje.
Het voorstel van D’66 om bij erkenning direct het ouderlijk gezag te regelen (i.g.v. samenwoners) komt in mijn achterhoofd op. Ik had hier al mijn positieve gedachten over en omarm dit voorstel nu eens te meer. Daarnaast zou ik de oproep willen doen dat goed naar artikel 18 IVRK wordt gekeken, waarbij het gaat om ‘beide ouders die verantwoordelijk zijn voor de opvoeding en verzorging van hun kind’ waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen erkenning en gezag.
Wij hebben verder met elkaar een maatschappelijke verantwoordelijkheid om kinderen hun beide ouders te gunnen, vanuit het recht van kinderen, maar vooral in het belang van hun hechting en ontwikkeling. Wij moeten met elkaar opstaan om ouderonthechting/
19 juni 2018 @ 12:12
Wat goed dat je nu als ouder in pré dit zelf in de praktijk signaleert en als deskundige onder de aandacht brengt. Er kan dus nog een hoop verbeterd en verfijnd worden.
20 juni 2018 @ 12:11
Prachtig verwoord, Marieke. Het belang van ons aller focus op het gezamenlijk ouderschap vraagt ook voor de geboorte om aandacht!
22 juni 2018 @ 18:20
Goed dat je hier aandacht voor vraagt Marieke. Veel ongehuwde (aanstaande) ouders weten helemaal niet dat ze het gezamenlijk ouderlijk gezag apart moeten regelen. Laat staan dat ze beseffen wat de gevolgen kunnen zijn als ze uit elkaar zouden gaan en het gezag niet geregeld is. Moeders hebben alleen het gezag en vaders hebben formeel nauwelijks nog iets over hun kind(eren) te zeggen. Als er na de ‘scheiding’ problemen ontstaan is de ellende voor deze vaders niet te overzien. Dat heb ik helaas van heel dichtbij meegemaakt. Ik ben dan ook groot voorstander van het voorstel van D66 om erkenning en gezamenlijk ouderlijk gezag te koppelen, ook voor ongehuwden!