Hij zit op een bankje in het park. De man staart naar het ongeopende doosje op zijn schoot. Een pakketje, verloren gegaan in de post en nu, na vele maanden bij de geadresseerde terecht gekomen.
Bij “afzender” staat enkel een postnummer maar intuïtief weet hij al van wie dit doosje komt. Hij weet ook wat er in zit. Een antwoord! Hoe ironisch dat hij hier zo lang op heeft moeten wachten. En nu raast er een storm. Vragen, twijfels en antwoorden beuken als harde windstoten in zijn hoofd.
Het was 6 maanden geleden, zijn leven ging toen zijn gangetje. Zijn trage, saaie, monotone gangetje.
Hij was al 18 jaar gehuwd met een lieve vrouw die geweldig zorgde voor haar gezinnetje maar waar hij de laatste jaren meer broederlijke gevoelens voor begon te voelen en nog weinig passie en vuur. Ze hadden een dochter en een zoon die, buiten wat puberaal gedrag, netjes binnen de lijntjes liepen. Ze woonden in een fijne buurt en, natuurlijk hoe burgerlijk, ze hadden ook een hond en een kat.
Hij had een 9-to-5 job waar hij totaal op uitgekeken was maar hey, het betaalde de rekeningen!
Eigenlijk was hij op alles wat uitgekeken in zijn leven, hij wilde actie, spanning, nieuwe uitdagingen. Midlife crisis, zeiden zijn vrienden. Ja, waarschijnlijk wel, maar wat wilde hij eraan doen? Ja, hij had wel eens een to-dolijstje opgesteld in een nostalgische, licht beschonken, bui. Maar die leek de volgende morgen zo onbereikbaar dat hij al moe werd als hij die alleen nog maar herlas.
En toen ontdekte hij internet! Natuurlijk kende hij Facebook en andere sociale media maar met zijn ,volgens hem, onbereikbare dromen, was dit spannend en toch veilig in zijn vertrouwde coconnetje. En zo begon zijn zoektocht naar zijn eerste grote liefde. En waar begin je zo’n zoektocht het beste… Op Facebook! Hij vond haar, zelfs sneller dan hij had gedacht. Plots verscheen haar naam en foto op zijn computer. Puberale vlinders fladderden rond in zijn buik toen hij haar een vriendschapsverzoek stuurde.
“Je vriendschapsverzoek is aanvaard” knipperde op zijn scherm.
Zijn hart klopte in zijn keel. Wat nu? Hij bekeek de foto’s die ze op haar Facebook pagina had gepost, van vroeger en nu, jong en wat ouder, maar haar lieve blik was steeds een constante. Het verleden leek nu zoveel aantrekkelijker dan de toekomst. Hij stuurde haar een vriendelijk, vrijblijvend berichtje waarin hij vroeg hoe het met haar ging. Ze antwoordde meteen en dit was het begin van hun dagelijkse internet gesprekjes. Hij keek er elke dag naar uit om ’s avonds met haar te praten over hoe het was en hoe het is.
Na 2 maanden van praten en voorzichtige flirts kwam de vraag van haar om elkaar eens te ontmoeten.
Natuurlijk wilde hij dit, maar tegelijkertijd was hij ook bang voor alles wat kon gaan veranderen hierdoor. Ze ontmoeten elkaar uiteindelijk in een parkje ergens tussen hun beide woonplaatsen in. Hij zag haar en wist dat hij gelukkig met haar zou kunnen zijn, hij wilde haar toekomst worden. Zij was overrompeld door zijn enthousiasme en vroeg wat bedenktijd.
Ze zei dat ze hem een antwoord zou sturen, een antwoord in een doosje.
Zes maanden hoorde hij niets, de eerste maanden was hij wanhopig, verdrietig, boos en teleurgesteld. Daarna sloop meer en meer de routine terug in zijn leven en ging alles weer hoe het altijd was gegaan….
……Hij zet het ongeopende doosje naast hem op de bank en wandelt weg.
Soms durf je gewoon nog niet te springen en daal je liever langs het laddertje terug naar beneden.
Lisa xxx
