Daar zat ze dan, tegenover mij. Mijn eigen tranen moest ik bedwingen want het ging nu om haar gevoel, haar pijn en haar verdriet.
Ik wilde daar niet mijn lading pijn, veroorzaakt door het zien van dat kleine hoopje ellende voor me, op strooien. Niet nu. Ieder uit-gestotterd woord sneed venijnig in mijn moederziel. Hoe heb ik dit niet kunnen zien? Hoe kon het zijn dat ik het verdriet van mijn eigen kind niet kende? Hoe kon ik hiernaar luisteren zonder dat ik ondertussen stikte in mijn eigen doorgeslikte tranen. Mijn keel brandde scherp en iets zeggen lukte al helemaal niet. Maar dat gaf niet, een luisterend oor was nu meer op z’n plaats.
Lies haperde en probeerde met horten en stoten iets gezegd te krijgen, het was net of golven van emotie-gevulde woorden die al jaren ingedamd waren allemaal tegelijk naar buiten rolden. Snakkend naar adem, op zoek naar zuurstof omdat ze anders zou verzuipen in de zwaar emotionele lading, vertelde Lies wat er in haar omging. Als een soort reddingsboei zat ik naast haar, ze klampte zich vast, maar verdween in haar relaas ook dikwijls naar een donkere kant van zichzelf. Naar daar waar niemand aan zou mogen denken. Voor haar leek die donkere weg het veiligst. Daar zou ze geen pijn of verdriet meer voelen, daar zou ze eindelijk de rust vinden waar ze zo ontzettend naar verlangde. Ik wilde roepen om haar naar het licht te leiden, maar ieder spiertje in mijn keel stond pijnlijk strakgespannen. Er kwam geen enkel geluid uit. Hoe hard ik ook mijn best deed.
Snakkend naar adem, op zoek naar zuurstof omdat ze anders zou verzuipen in de zwaar emotionele lading.
Ik voelde haar pijn, haar verdriet haar angst. Ik herkende het bij mezelf. Hoe vaak had ik die duistere kant niet met mijn laatste beetje kracht toch weggeduwd. Hopend dat een klein sprankeltje hoop wat licht zou brengen in donkere tijden, genoeg om toch weer verder te gaan.
En nu was het Lies, mijn lieve lieve Lies. Het was haar allemaal teveel geworden. De jarenlange opstapeling van opgekropte emoties. Van angst, en verdriet gemengd met woede en onmacht over onze scheiding. Het gemis van een vaderfiguur, want ondanks dat ze haar vader nog vaak zag, was die band niet noemenswaardig goed de laatste tijd.
Nogmaals klampte ze zich aan mij vast, in haar donkere ogen zag ik haar ziel gruwelijk lijden. Ze wilde wel leven, maar soms…soms dacht ze als ze op de fiets onderweg van of naar school was, dat een zwaai aan ’t stuur vlak voor een auto een einde zou kunnen brengen aan haar eindeloos-lijkende verdriet. Dat ze dan wel rust zou vinden en geen hartzeer meer zou hebben. Dat ze vanaf dat moment verlost zou zijn van al haar pijnlijke vragen en diepe emotionele wonden. Ik pakte haar vast en liet haar niet meer los. Hoe kon ze? Hoe kon ze zoiets denken? Hoe pijnlijk hard het besef dat als een kind naar de liefde en acceptatie van één ouder hunkert je als andere ouder alles kunt geven in je macht en dat dat toch niet – nooit niet, genoeg zal zijn om het gemis van de andere ouder-kind relatie te compenseren.
Soms…soms dacht ze als ze op de fiets onderweg van of naar school was, dat een zwaai aan ’t stuur vlak voor een auto een einde zou kunnen brengen aan haar eindeloos-lijkende verdriet.
Machteloos was ik. Ik kon haar niet geven wat zij nodig had. Het enige dat ik kon doen was haar helpen de weg ernaar toe te vinden, haar hand vast te houden, te ondersteunen, luisteren, houden-van en hopen dat ze zelf haar weg weer zou vinden en in zou durven slaan. Wetende dat het geen makkelijke weg zou zijn maar sterk gelovend in haar kunnen, in haar kracht en in haar ooit zo positieve blik in ’t leven.
Die helse nacht van vloeiende tranen en overstromende emoties bleek een krachtige ontlading te zijn geweest. Stapje voor stapje, met veel geduld en liefde begeeft Lies zich nu op haar nieuwe weg. Ze struikelt nog zo nu en dan, maar staat elke keer weer moedig op en probeert opnieuw haar evenwicht in deze situatie te vinden. Het besef dat onze scheiding en alle ruzies, pijn en verdriet die daarmee gepaard gingen haar deze littekens hebben gegeven is groot. Mijn schuldgevoel enorm. Maar mijn liefde voor haar is onuitputtelijk. Een kind heeft beide ouders nodig. Een vader én een moeder die van ze houdt. Ik heb geleerd dat niet alleen houden-van belangrijk is, maar ook zorgzaam met de gevoelens van je kind omgaan uit respect voor het gevoelsleven van je kind. Een levensles waar iedereen die met een echtscheiding te maken heeft weleens wat vaker bij stil zou mogen staan. Blijf mens in een scheiding.
Ik heb geleerd dat niet alleen houden-van belangrijk is, maar ook zorgzaam met de gevoelens van je kind omgaan uit respect voor het gevoelsleven van je kind.
