Ik noem haar Fay. Dat is niet haar echte naam. Deze is omwille van de privacy voor deze column veranderd in Fay.
Ik begeleid Fay en haar jongere zusje als Kindbehartiger. Er liggen vragen omtrent het contact met iedere ouder vanuit de zorgregeling en het wonen in twee verschillende steden.
Fay komt mijn ruimte binnen. Ze oogt wat moe en heeft blosjes op haar wangen van de kou. Zoals altijd blijft ze bij de ingang staan met haar jas aan en kijkt me met haar trouwe bruine ogen aan. Ik geef haar een aai over haar arm en leg mijn hand op haar schouder, waarna ze ontspant en naar haar vaste plekje loopt.
We gaan aan tafel zitten en drinken thee, waarbij Fay altijd het smaakje voor ons mag uitkiezen.
Dit meisje is met haar tienjarige leeftijd aan de ene kant nog zo kind en aan de andere kant al zo wijs door wat ze heeft meegemaakt. Haar ouders zijn gescheiden toen ze twee jaar oud was. Sinds die tijd loopt alles moeizaam en nu is er strijd ontstaan, waar Fay en haar zusje gaan of blijven wonen en wat er rondom school gebeurt. Fay heeft het gevoel te moeten kiezen tussen haar ouders en haar vriendinnen. Ze slaapt slecht en kan zich op school minder goed concentreren.
Kijkend naar Fay haar ontwikkeling van de pre-puberteit is het van belang dat zij steeds meer vorm kan geven aan haar eigen identiteit en vriendschappen. Aan de andere kant heeft ze nog erg veel behoefte aan de zorg en steun van haar ouders waarbij de ene ouder hier meer sensitief op aansluit dan de ander en ieder eigen kwaliteiten en valkuilen heeft.
Fay zegt: “Ik voel me echt klem zitten. Ik kan hierin geen keuze maken. Ik weet dat papa en mama moeten kiezen, maar ze komen er niet uit dus moet ik toch duidelijk zeggen wat ik belangrijk vind. Dat is nu juist zo moeilijk, omdat ik het gevoel heb te moeten kiezen tussen mijn ouders en mijn vrienden.”
Fay piekert iedere nacht over wat ze moet doen, hoe haar vrienden zullen reageren op wat er eventueel gaat gebeuren, wat haar ouders gaan doen en of zij en haar zusje nog samen blijven.
Mijn Kindbehartiger hart wordt zo geraakt door dit gevoel van spagaat waarin Fay zich bevindt. Ook ik voel deze spagaat. Als Kindbehartiger ben ik er om Fay en haar zusje een stem te geven, maar ook om ouders de regie te laten pakken, dan wel wanneer dit niet lukt hen te adviseren.
Ook ik pieker de laatste nachten wel eens over de twee kinderen en hun ouders die ik ondersteun.
We praten over piekeren waarop Fay zegt:
“Doe jij dit eigenlijk echt als werk of vanuit je passie.” Een meisje van tien, zo puur, zo kind, zo wijs. Ze wil later ook Kindbehartiger worden, zo zegt ze, omdat ze begrijpt wat kinderen kunnen voelen en ik ook voel wat zij voelt waardoor ze het zo fijn vindt dat ik er voor haar ben. Dat wil ze ook later voor kinderen doen: “Luisteren, niet altijd meteen oplossingen aandragen, maar vooral echt luisteren”, aldus Fay.
Ondanks de spagaat waarin Fay zich bevindt en de spagaat die ook ik voel als professional sluiten we af, waarbij ik een sprankel in Fay haar ogen zie en deze ook zelf in mijn ogen heb. Fay komt er wel! En ik ben dankbaar dat ik er voor haar en haar zusje mag zijn.
