Op een zonnige ochtend spreek ik af met de zestienjarige Sanne. Ze heeft mij een mail gestuurd en wil graag haar verhaal delen op Mies Magazine.
Sanne, je ouders zijn al tien jaar gescheiden. Hoe heb je als zesjarig meisje de scheiding ervaren?
Papa en mama maakten heel veel ruzie vroeger. Ik weet nog dat ik in mijn bedje lag met m’n handen tegen mijn oren gedrukt. Ik hoopte dat het zou stoppen en dat ze aardig tegen elkaar zouden doen. Meestal viel ik dan huilend in slaap en als ik de volgende ochtend wakker werd was het aan de ontbijttafel heel stil. Papa bracht mij naar school op weg naar zijn werk. Dat weet ik nog goed. De ritjes in de auto met hem waren altijd vrolijk – achteraf gezien wilde hij mij geruststellen, denk ik.
Op een zondag middag is papa met mij naar het park gegaan. We gingen de hertjes brood geven – dat deden we wel vaker samen – en toen vertelde hij mij dat hij en mama gingen scheiden en dat hij ergens anders zou gaan wonen. Hij hield nog heel veel van mama, maar door de ruzies en nog wat ‘grote mensen’ problemen, ging het niet meer. Papa is die avond nog vertrokken en wij bleven in het huis achter met mama.
Hoe was dat voor je? Spraken je ouders elkaar toen nog?
Ik was opgelucht dat de ruzies voorbij waren, maar ik miste papa ontzettend. Mama leek het allemaal niet zo erg te vinden. Ze had ook snel een nieuwe vriend en we zijn bij hem gaan 
wonen toen ons huis verkocht werd. Alles ging toen erg snel. In het begin was ik zo klein dat ik twee huizen best leuk vond. Als we bij papa waren was hij heel zorgzaam over mij en mijn jongere zusje, we speelden altijd leuke spelletjes terwijl we bij mama meer ons eigen ding deden en een beetje aan ons lot overgelaten werden. Zij was verliefd en ging veel weg met haar vriend. Ze gingen vaak op uitstap zonder ons of op vakantie met hun tweetjes. Op zich vond ik dat niet erg want dan kregen we extra tijd met papa, omdat we daar mochten logeren. Ze spraken elkaar wel denk ik, maar dat kan ik mij niet zo goed herinneren eigenlijk.
Je ouders zijn al best lang uit elkaar, en je hebt al 10 jaar een week-om-week regeling, wat heeft je doen beslissen om niet meer naar je moeder te gaan?
Dat vind ik moeilijk om uit te leggen. Mijn mama is niet zoals andere mama’s, zeg maar. Ze is altijd heel erg met zichzelf en haar eigen leven bezig geweest en wij hoorden er voor de vorm bij. Ze pronkt met ons en we moeten altijd de ‘happy family’ spelen als er mensen op bezoek komen, maar als iedereen weg is is alles anders. Ze drinkt ook veel en best vaak. Toen ik klein was zag ik dat niet. Maar nu ik ouder word valt het mij steeds meer op dat haar drankje op de eerste plaats komt. Ze vindt het lastig om voor ons te zorgen, dat doet mijn stiefvader vooral, want mama die vergeet ons op te halen of ze is te ‘moe’ om nog te rijden. Wat ik al zei, ze is geen zorgzame mama, alles moet gaan zoals zij dat wil en ik ben het beu dat ze nooit eens aan mij of aan Marie denkt. Ze heeft nog nooit gevraagd hoe wij ons voelen. Zelfs niet na de scheiding. Als we verdriet hebben zeggen we dat tegen papa, die geeft ons dan een grote berenknuffel en luistert naar ons verhaal. Als ik met mama probeer te praten over dingen dan luistert ze niet. Of ze is te druk óf ze is te moe. En het ergste is dat ze boos wordt als ik een keer niet naar haar luister. Eerder durfde ik niet weg te gaan daar. Ik wilde Marie niet achterlaten bij mama, maar zij is sinds kort ook oud genoeg om zelf te beslissen bij wie ze wil wonen, daarom kan ik nu deze stap zetten. Als ze wil dan kan ze met mij bij papa komen wonen. Ik weet nog niet wat ze gaat doen, maar ik hoop stiekem dat zij ook weggaat bij mama.
Heb je tips voor kinderen in gelijksoortige situaties? Wat zou je ze willen meegeven?
De meeste van mijn vrienden hebben nog getrouwde ouders, maar twee vriendinnen hebben net als ik gescheiden ouders, daar gaat alles anders dan bij ons. Soms begrijpen ze mij daardoor niet. Als ik advies moest geven aan iemand in mijn situatie dan zou het zijn: wees niet bang om voor jezelf te kiezen. Dat hebben je ouders zelf ook gedaan toen ze gingen scheiden. Als je het echt niet uithoudt bij één van je ouders, praat er dan over met je vrienden, je andere ouder of iemand die je vertrouwt. Blijf er niet mee rondlopen want dat heb ik ook een hele tijd gedaan en daar werd ik doodongelukkig van. De raarste dingen spookten toen door mijn hoofd. Nu weet ik dat mijn gevoelens wegkroppen geen oplossing is. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn papa en mijn beste vriendin. Zij hebben mij deze keus zelf laten maken en dat voelt heel erg fijn.
Je hebt het niet makkelijk gehad Sanne, bedankt voor je verhaal! Heb je nog hoop voor de toekomst dat het ooit nog goed komt tussen jou en je moeder?
Graag gedaan! Of het ooit goed komt weet ik niet. Maar ik hoop dat mijn moeder ooit ontwaakt uit haar ‘roes’ en ziet dat we het zonder haar ook gered hebben. Eén ding weet ik zeker: ik word later nooit zo’n moeder.
