Het kind doet het niet goed, het ligt vast aan de scheiding. Hoe vaak ik dat hoor in de praktijk kan ik niet op mijn handen en voeten tegelijk tellen.
Volle hoofdjes, volle buikjes heb ik het vaak met hen over. Hoe zij als lagere school kids alle ballen in de lucht houden of willen houden. Wij als volwassenen lopen er tegenaan, die kinderen al helemaal.
Prestatiedruk
Waar we in de huidige maatschappij nog meer tegenaan lopen is prestatiedruk. Leerachterstand door COVID, hoger op de ladder, glazen plafond, roze plafond, inclusiviteit woorden en daden waar de kinderen mee te maken hebben, bovenop de scheidingsproblematiek.
De druk van ouders, de druk van de scholen, de afschuifproblematiek van beide, voor sommigen misschien wel fijn als ouders niet op een lijn zitten om aan te geven dat ouders het kind niet zien, terwijl scholen kinderen vaak ook niet zien.
Terug naar de basis
Terug naar de basis: hoe deden kinderen het op school voor er van enige spanning in het gezin sprake was. Pas bij die 0- meting zoals het wetenschappelijk genoemd wordt kan je kijken wat er aan de basis ligt. Als je ouders, vaak apart, hierover spreekt zijn ze het eens: toen liep het al niet lekker. Toen liep het al spaak: ouders hadden andere verwachtingen en legden al druk op de kids. Helaas zitten vele ouders niet te wachten op een vakman of vakvrouw, maar willen ze allen een Phd student…. Helaas.
Dan zouden scholen aan de bel moeten trekken, maar nee … ook die directeur of directrice heeft doelstellingen en wil in de boekjes goed staan. Soms zien leraren het nog, maar IB’er en Schoolleiding hebben hier geen oog voor, alleen de happy few is van belang, want dan halen ze hun doelstelling. Inclusiviteit, wat moet op school, daar doen we het niet voor. Laat die onderkant maar links liggen die gaan wel weg.
Helaas bij scheidende ouders dan een strijdpunt, en zo heeft school weer munitie dat het niet aan hun ligt.
Ouders bijten zich vast in hun eigen strijd, en de leerachterstand is daar onderdeel van
Kinderen zien
De vraag is WIE ZIET DIE KINDEREN DAN WEL. Zowel op sociaal emotioneel vlak als op cognitief vlak worden ze niet gezien. Ik durf echt wel zeggen verwaarloosd. Ouders bijten zich vast in hun eigen strijd, en de leerachterstand is daar onderdeel van, want ja die andere ouder wil de strijd aan. Verwaarloosd op school want sociaal emotioneel worden ze in hun veilige, neutrale haven niet gezien, en cognitief wordt op de thuissituatie afgeschoven.
Ik kijk weg strategie
Daarbij wil school geen onderdeel van de strijd worden, en kiest vaak voor de ik kijk weg strategie, en legt het bij Ouder Kind Team neer zonder met de ouders te bespreken.
Dan mogen we hopen dat het kind een eigen hulpverlener heeft, die dit ziet, opmerkt en ermee aan de slag gaat. Zonder mee te gaan in de strijd en de prestatiedruk kan weghalen. Want dan valt die druk al weg en krijgt een kind sociaal emotionele ondersteuning. En dat cognitieve dat komt, en als de hulpverlener dan nog kan zien wat een kind daarin nodig heeft, welke leerstijl het heeft, dan zie je hem of haar weer openbloeien.
P.S. alles staat bij mensen en niet bij instituten.
WE WILLEN IEDEREEN DIE DE ARTIKELEN VAN MIES MAGAZINE LEEST BEDANKEN EN WE HOPEN NOG HEEL LANG DE MENS IN EEN SCHEIDING BIJ TE KUNNEN STAAN MET RAAD EN ADVIES. WIL JIJ OOK EEN STEENTJE BIJDRAGEN? DAT KAN! ELKE DONATIE IS MEER DAN WELKOM EN WORDT GEBRUIKT OM DIT PLATFORM NOG BETER EN INFORMATIEVER TE MAKEN. HELP JIJ ONS ANDEREN TE HELPEN? HARTELIJK DANK! [whydonate id=”xmv96″]
