Af en toe ga ik op zondag met mijn jongste zoon basketballen in het Weezenlanden park.
Er is dan allerlei bedrijvigheid om ons heen. Voetballende vaders, wandelende gezinnen met jonge kinderen. Hardlopende moeders, grootouders met steppende kinderen voor hen uit racend en ga zo maar door. Het leven ziet er dan, ondanks de kou, mooi en relaxed uit. En hoe fijn is het als je het goed hebt met elkaar.
Ik ontmoet als mediator ook regelmatig mensen bij wie het anders is gelopen. Soms heerst er totale radiostilte tussen twee mensen. Zo’n grootse stilte begint vaak klein. Met het niet uitspreken van gevoelens of wensen. Kleine dingen die, op dat moment, niet belangrijk lijken te zijn. Ze worden langzaamaan groter en ontaarden in een conflict. En uiteindelijk in ruzie en na ruzie komt het soms niet meer goed. Met alle gevolgen van dien. Mensen gaan uit elkaar, grootouders zien hun kleinkinderen niet meer. Broers en zussen verbreken ieder contact. Ze hebben geen enkel idee hoe het met de ander gaat, hoe diens leven eruit ziet.
Radiostilte leidt tot verdriet. Tot gemis en leegte. Oude herinneringen worden niet meer gedeeld, nieuwe worden niet meer gemaakt. Verbroken familiebanden blijvend kapot.
Ik word wel eens benaderd door een oma, een vader, een broer of zus of een kind dat een radiostilte wil verbreken. Zij willen het gesprek aangaan en vragen een neutrale derde partij om te bemiddelen. Mijn ervaring is dat ook de andere partij meestal open staat voor een gesprek. Het gaat niet zonder slag of stoot, maar het werkt. Er verandert iets. Verbeten gezichten ontspannen en er komt ruimte voor wederzijds begrip. Boosheid verdwijnt en oude, ooit vanzelfsprekende, liefde krijgt weer ruimte om te groeien.
Dat is fantastisch om te zien. Herinneringen worden opgehaald en nieuwe worden gemaakt. Er wordt weer gesproken over vroeger, over nu en over de toekomst. Samen wandelen in het park op zondagochtend. Opnieuw onderdeel van elkaars leven. Hoe bijzonder dat is? Heel erg.
