Kinderen zijn een statussymbool geworden. Van hun ouders.
En zoals met alle statussymbolen een verlengstuk van het eigen (ouderlijk) ego. Ego dat gezien wil worden, geaaid, getroost en bovenal gevierd. Daar gaat het lekker van glimmen. En zonder status hebben we tegenwoordig geen reden van bestaan.
Nietwaar?
Het vieren van kinderen is een ongevraagd onderdeel van het ouderschap geworden. Vanuit de natuur bekeken zelfs ongewenst. Aangezien het leidt tot “onder dwang moeten zijn” zoals je ouders je graag zien. Als jij doet wat ik van je verwacht, dan maakt mij dat als ouder geslaagd. Loop je als kind uit de pas, dan behoeft dit bijsturing om het opgebouwde koninkrijkje naar de buitenwereld toe in stand te houden. Zo ontstaan geboetseerde modelkinderen.
Bij echtscheiding blijft er weinig over van dit statussymbool. Immers, het gezin met de kinderen als fraaie etalage is niet meer. De gemodelleerde lammetjes ploegen ineens in drassig moeras. Ontkenning hiervan is de primaire ouderlijke reactie die je steeds weer tegenkomt. Met als gevolg dat het ouder ego om zich heen gaat slaan om de uiterlijke status in stand te houden. Loslaten betekent namelijk gezichtsverlies; in onze moderne statustijden ongeveer te vergelijken met de doodstraf.
Dus wat horen we dan?
“Met onze kinderen gaat het fantastisch na de scheiding…Nee hoor, ze hebben echt nergens last van… Eigenlijk hebben we het heel gezellig met elkaar… Ze missen hun vader helemaal niet…”
Door het vastklampen aan het eigen ouder ego en het vasthouden aan de voorbije status met de kinderen als symbool, verliezen ouders in scheiding totaal het zicht op de realiteit. Kinderen aanvaarden de nieuwe realiteit vaak sneller en ook beter. Zij laten zien dat de nieuwe situatie geen status behoeft. Er is niks te vieren en er hoeft niks omhoog gehouden te worden. Kinderen willen worden getroost en gehoord, erkenning krijgen voor hun eigen stille verdriet. Met ouders die geen mooi weer spelen maar oprecht hun falen bekennen. En het geloof en vertrouwen dat het later allemaal wel goed komt. Niet zozeer met hun ouders – dat accepteren ze doorgaans vrij snel – als wel met henzelf.
Stelling
Stop tijdens een echtscheiding onmiddellijk met het spelen van statuspoppenkast.
Kinderen hebben daar geen behoefte aan. Ze hebben vooral ruimte nodig voor hun eigen verdriet.
Conclusie
Hoe meer opgepompt het modelgezin, des te moeizamer het proces van echtscheiding.
Foto : Aangeleverd
