Toen Sophie in mijn praktijk verzeild geraakte, op aanraden van een vriendin, zat ze aan de grond genageld.
Manlief had haar 24 uur van tevoren meegedeeld dat hij een affaire had. Haar hart was gebroken. De kinderen trokken partij voor hun moeder. Ze waren nog nooit zo boos geweest op hun vader als nu.
Moesten Sophie en haar man nu uit elkaar gaan? Kon ze dit in een emotionele beslissing uberhaüpt beslissen? Ze had geen idee.
Er spookten zoveel gedachten door haar hoofd. De praktische en emotionele kant werden door elkaar geslingerd. Gelukkig waren haar kinderen groter. Niet dat dat het gemakkelijker maakte, maar ze hadden wel een mening.
Bij de psycholoog kwam Sophie erachter dat haar man een pathologische leugenaar was. Omdat Sophie daarvan moest herstellen koos ze ervoor om het hele probleem te laten bezinken. Tijd en ruimte zouden het overnemen. Dat wist ze wel zeker.
Er bestaat geen scheidingspolitie die de druk aan de zijlijn kan vergroten. Meer dan 20 jaar veeg je niet zomaar weg. Ze moest het allemaal nog gaan verwerken. Tenminste, dat vond ze. Dankzij de coaching leerde ze tijd nemen. Tijd nemen om eens echt na te denken wat de oorzaak van hun mogelijke scheiding zou kunnen zijn. Ze schreef de voor – en nadelen op van deze mogelijke, toekomstige breuk.
Via de stilteoefening maakte ze contact met zijn pijn, want hoe dan ook moest ze ervoor zorgen dat ze nog door dezelfde deur kon voor haar kinderen. Wat de beslissing ook zou zijn. Al was het maar de voordeur van hun kinderen, later.
Meer lezen over loslaten?
