Scheiden zonder advocaat…in het belang van de kinderen
Vechtscheidingen nemen toe. Kinderen worden daarvan vaak de dupe. Net als kinder- en jeugdpsychiater Peter Adriaenssens eerder in Knack, noemt de Nederlandse Kinderombudsman Marc Dullaert dat een vorm van kindermishandeling. Hij doet die uitspraak onder meer in ‘Verscheurde kinderen’, een reportage van Brandpunt dinsdag 15 maart 2016.
Verscheurde kinderen
Kinderen worden de speelbal van hun ouders als ze betrokken worden in een vechtscheiding. Ze raken geklemd tussen papa en mama, ze worden ingezet als machtsmiddel. Moeten kiezen tussen twee mensen waarvan je houdt, getuige zijn van ruzies, opgezet worden tegen de ene ouder, voortdurend negatieve commentaar horen over de andere ouder… het maakt kinderen onzeker en verdrietig. Ze verliezen hun gevoel van geborgenheid, veiligheid, welbevinden.
Gevoelens uiten
Kinderen kunnen vaak niet openlijk met hun ouders praten over hun gevoelens over de scheiding. Villa Pinedo is een online forum waarop ze die ervaringen over scheiding kunnen delen. De nood om hun verhaal kwijt te kunnen is immers groot. In sommige Nederlandse basisscholen organiseert men trainingen om kinderen te leren praten over hun verdriet bij een scheiding. Dat gebeurt in kiesgroepen. Misschien een goed idee voor onze Vlaamse basisscholen?
Hun verhaal vertellen aan een rechter of advocaat vinden kinderen naar. Ze willen geen uitspraken doen in een rechtbank, die ze als kil en afstandelijk ervaren. Liever zouden ze dat doen in een veilige omgeving en in een sfeer van vertrouwen.
Advocaten maken het conflict (groter)
Volgens scheidingsadvocate Denise Kentie vergroten advocaten net het conflict tussen scheidende ouders. Er wordt immers gedacht in termen van winnaar en verliezer. Veel advocaten doen dat weliswaar met de beste bedoelingen voor hun cliënten, maar vergeten dat de kinderen daarvan het slachtoffer zijn. ‘Wie ongenuanceerd partijdig is, schaadt de kinderen’, zegt Kentie. Daarnaast zijn er de advocaten die handelen uit louter eigenbelang, want een jarenlange procedureslag is lucratief. Bovendien zijn er ook nog de ouders zelf die hun advocaten eindeloos laten procederen, ook al wil die advocaat dat misschien zelf niet.
Scheiden met een bemiddelaar
Het is tijd voor actie, zegt de Nederlandse Kinderombudsman. Het systeem moet op de schop, er moet een einde komen aan de eindeloze juridische procedures. Dullaert zet in op mediation of bemiddeling. Hij wil scheiden met een bemiddelaar verplichten, zoals trouwens in een aantal landen al het geval is.
In België is die verplichting er ook (nog) niet, zoals u al kon lezen in het artikel ‘Bemiddeling verplicht voor je naar de rechtbank kan?’. Dat is jammer. Bemiddeling kan immers vechtscheidingen en bittere, langdurige rechtszaken voorkomen. In het belang van de kinderen is dat zeker het overwegen waard.
Wil je ook graag je verhaal delen? Dat kan via Mies Magazine, onze Facebook pagina of reageer hieronder!
28 maart 2016 @ 10:39
Als er advocaten aan te pas komen, dan begint de ellende pas echt!
Want in (echt) scheidingsprocessen zetten advocaten man en vrouw nog steeds onnodig tegen elkaar op.
Zie foto en lees artikel uit EW: elseviers weekblad van 1 december 1979.
In (echt) scheidingsprocessen zetten advocaten man en vrouw onnodig tegen elkaar op.
Zie foto en lees artikel uit EW: elseviers weekblad van 1 december 1979.
En nu anno 2015 36jaar later dus, is het nog het zelfde ritueel:
28 maart 2016 @ 11:16
Beste,
een verplichte mediation (NL) of bemiddeling (B), als oplossing voor een vechtscheiding of conflictueuze scheiding zie ik niet. Een van de voorwaarden voor bemiddeling is namelijk dat beide ouders zich kunnen inleven in de andere ouder. Bij een vechtscheiding kan op zijn minst een van de ouders dat niet. Dat is volgens mij geen kwestie van niet-willen, maar eerder van niet-kunnen.
Het is echter in onze samenleving een miskend iets dat sommige volwassenen – en in deze ouders – onder andere niet in staat zijn zich in te leven in een andere, en dat geen enkele vorm van hulpverlening of bemiddeling hen heden ten dage zover kan krijgen dat ze dat langzaam aan wel zullen kunnen.
In Nederland bestaat wel iets wat op dit moment werkt in vechtscheidingen, en dat is de kaart trekken van de stem van het kind of de jongere (artikel 12 IVRK), en meer specifiek deze stem in een rechtsgang laten vertegenwoordigen door de rechtsfiguur van de Bijzonder Curator. Diezelfde Kinderombudsman, Marc Dullaert, leverde hieromtrent een mooi maar kritisch onderzoek af (http://www.dekinderombudsman.nl/92/ouders-professionals/publicaties/rapport-bijzondere-curator-een-lot-uit-de-loterij/?id=178), waarin hij er voor pleit deze Bijzonder Curator “vaker te benoemen wanneer ouders het niet eens worden over een ouderschapsplan”. Hij krijgt hierin in Nederland de laatste maanden expliciet steun vanuit bepaalde besturen (oa. de wethouder van Amsterdam) en de gerechtelijke wereld (pilootproject in Zeeland).
Vriendelijke groet,
Bart Renaer
bart.renaer@gmail.com
http://www.AndersSamen.be
28 maart 2016 @ 11:37
Een ‘kalm’ scheidingsproces valt of staat niet met wel of geen advocaten. Het valt of staat met kennis en kwaliteit. Dit laatste daar ontbreekt het nogal eens aan in echtscheidingsland. De term kindermishandeling vind ik trouwens zeer slecht gekozen in deze. Het ligt nu eenmaal veel genuanceerder. Dat maakt het overigens niet minder pijnlijk.
Echtscheidingsland zit duidelijk in een transitie. We komen echter niet tot de juiste oplossing door nog maar weer eens de advocaat de bashen. En zolang Marc Dullaert het probleem in woorden nog groter maakt dat het al is en Villa Pinedo kinderen inzet als ‘scheidingsexperts’, met als gevolg dat zij tegenover hun ouders komen te staan, hebben wij nog heel wat werk te doen. Met vooral een gedegen samenwerking tussen experts met één hetzelfde belang: dat van het kind.
28 maart 2016 @ 12:13
Alexander, je kan de schuld niet zomaar op de schouders laden van ‘advocaten’. Het zijn de ouders, of één van de ouders, die kiezen voor een vechtscheiding en dus een strijd voor de rechtbank. Er zijn inderdaad procedure-advocaten die enkel aan de kassa denken, maar er zijn ook advocaten die streven naar een compromis en samen met de confrater en de scheidende partners naar een oplossing toe werken. Voor alle duidelijkheid: ik ben zelf geen advocaat maar een erkend bemiddelaar en uiteraard ben ik voorstander van bemiddelen.
Maar bemiddelen verplichten? Ik ben er geen voorstander van, dat schreef ik duidelijk in dit blogartikel: http://ericdecorte.be/blog/bemiddeling-verplichten-bij-echtscheiding-met-kinderen
Verplicht koppels om kennis te nemen van het bestaan van bemiddeling zodat ze weten voor welke weg ze kiezen… in het belang van de kinderen.
28 maart 2016 @ 18:32
Bemiddeling is net zoals eender welk alternatief slechts van waarde als de partijen meewerken.
Zonder medewerking werkt geen enkel ander iets, vaak krijg je dan “sabotage” van de opgelegde regelingen of het ‘tot op de letter’ en dus in het extreme uitvoeren van wat mogelijk is.
De term ‘kindermishandeling’ gaat inderdaad ver, maar het is de term die gerenommeerd kinderpsychiater Adriaenssens wel degelijk gebruikt en na hem ook de Nederlandse Kinderombudsman Dullaert.
De schuld voor de vele vechtscheidingen wil ik zeker niet alleen op de schouders van advocaten leggen. De uitspraak dat advocaten het conflict groter maken, gebeurde door scheidingsadvocaat Kentie in de uitzending van Brandpunt. Vanuit mijn eigen ervaring als advocaat kan ik dit niet echt tegenspreken, dat is trouwens één van de redenen waarom ik nu als jurist-bemiddelaar werk. Maar ik nuanceer die uitspraak ook door te zeggen dat er cliënten/ouders zijn die hun advocaat eindeloos laten procederen, ook al wil hij of zij dat zelf niet.