Ik duw de schuttingdeur met m’n fiets open en kijk zo de ochtend binnen bij mijn gescheiden gezin waar mijn ex-lief ontbijt met de kinderen.
Ik sta stil en bekijk hun leventje even van buitenaf. Zoonlief van twee ziet mij als eerste en hij gaat spontaan op zijn stoel staan, klapt in zijn handen en roept: ‘mama, mama!’. Dan rent hij naar de deur, waar hij ongeduldig wacht tot ik hem open. Als ik zijn armpjes om me heen voel en een kus toegeworpen krijg van de oudere twee kids, weet ik het opeens, dit is mijn thuisplek.
Maand drie van ons birdnesting avontuur is begonnen. Stond de eerste maand nog in het teken van aanpassen, wennen en ons ritme vinden. Bij maand twee en drie past voor mij heel erg het zoeken van een antwoord op de vraag, waar ligt mijn thuisplek, waar voel ik mij thuis?
De dagen dat ik in het appartement leef, woon en werk zijn heerlijk. Ik leef op bij de gedachte aan uitslapen in de weekenden, ’s avonds uit kunnen gaan zonder tijdslimiet en voor de rest gewoon de dingen doen die je zelf wilt zonder rekening te hoeven houden met een ander. Ik voel me op mijn plek in het appartement, hoewel ik er weinig spullen van mezelf heb.
Ik verhuis soms twee keer in de week mijn spullen heen en weer en vind het niet erg om flexibel te moeten zijn. Nu weet ik wat kinderen meemaken als ze continu ‘on the move’ zijn. En het is zoals veel kinderen zeggen, soms chaotisch, vermoeiend en verwarrend.
Er zijn twee levens en de vraag waar voel mij thuis voel ligt dicht aan de vraag ‘wie ben ik zelf’.
De rol van moeder ben ik gewend, hier voel ik mij thuis, ik weet wat ik kan en (als ik genoeg slaap) dat ik geen slechte moeder ben. Als ik moeder ben voel ik me veilig, mijn kinderen hebben mij nodig en ze kunnen op mij vertrouwen.
En nu ben ik opeens ook vrijgezel, iets wat ik in geen vijftien jaar geweest ben en behoorlijk ontwend ben. De wereld ligt opeens voor me open en hoewel dit een leuk idee is, kan het soms ook beangstigend zijn en onzeker.
De komende maanden wil ik daarom ook nadenken over de vraag of ik mij écht thuis voel in het huis met de kinderen, óf dat dat eraan ligt dat mijn rol als vrijgezel zo onbekend en wellicht beangstigend is? En kan ik me dan ook op twee plekken thuis voelen of is dat onmogelijk (zoals sommigen mij vertellen die niet geloven in het slagen van birdnesting).
Mijn tweejarige heeft natuurlijk geen weet van mijn zoektocht naar mijn eigen innerlijke zelf, hij is gewoon blij dat hij vandaag samen met mama weer kan spelen. Dus zwaait hij enthousiast papa en de rest uit en kruipt naast me op de bank om aan onze dag samen te beginnen, geheel tevreden in zijn eigen leventje. Wat een thuiskomst!
