Beste Cindy,
Bart en ik willen het rustig aan doen en wonen nog niet samen. Ik heb twee kinderen uit een vorige relatie. We willen hen de tijd geven om te wennen. Wel hebben we in de zomer een korte citytrip gemaakt met zijn allen en dat verliep vlot en gezellig.
Geheel tegen mijn verwachting geven mijn kinderen nu aan dat ze kerstavond met mij alleen willen vieren, dus zonder Bart.
Ik wil me graag afstemmen op het tempo van de kinderen, maar dit verrast mij. Ik begrijp niet waarom zij dit nu zo stellen. Zou het een puberbevlieging kunnen zijn (ze zijn 15 en 17)? Bart is een lieve, begripvolle man. Toen ik hem dit trachtte aan te brengen begon hij zachtjes te huilen.
Ik zit gekneld en zoek tussenoplossingen om het voor iedereen aangenaam te maken. Alternatieven die iedereen het gewenste gevoel geven. Bart is geen bevlieging, dit is een duurzame relatie en ik zoek naar groei zonder kwetsuren. Mijn kinderen wens ik het allerbeste.
Ik begrijp dat dit voor hen een verandering is. Wij hebben zo onze tradities met Kerst. Ze vinden het oké als ik op kerstdag met hem naar zijn familie zou meegaan, maar niet dat Bart de 24e bij ons komt eten.
Hoe pak ik dit best aan? Hoe laat ik mijn kinderen weten dat ik wel graag Bart op kerstavond uitnodig? Moet ik met hen praten? Gewoon beslissen? Of zijn er andere mogelijkheden?
Alvast bedankt,
Monique
Beste Monique,
Welkom: je bent met twee voeten in het integratieproces van het samengestelde gezin beland. En dat terwijl jullie nog niet eens samenwonen!
Het is een troef dat je tijd wil nemen om op elkaar af te stemmen. Vele van je lotgenoten doen dat niet en denken dat het na een succesvolle citytrip wel gebakken is. Dan wonen ze samen en willen de kinderen dit of dat niet of ergert deze of gene zich aan de chocopot, de hond of de haren in de douche. Zonder dat deze issues uit te praten lijken, omdat het natuurlijk niet gaat over de chocopot, de hond of de haren in de douche. Hun struikelingen zijn geen oplosbare problemen, maar symbolen van niet accepteren, van niet willen, erkenning voor het verschil willen opeisen en zo meer. Ondanks hun liefde kent hun relatie dan ook vaak geen goed einde.
De traagste weg is niet zelden de snelste en dat lijken jullie begrepen te hebben.
In een eerste fase van een samengestelde relatie is het jonge koppel vaak euforisch over hun samenzijn. Je merkt dat het klikt, en, in jullie geval, blijkbaar ook met de kinderen. Fantastisch toch!? Die periode waarin je verrukt vaststelt dat de liefde toch nog je pad kruist en dat er mogelijkheden zijn. Wat ben je een gelukzak!
Nog steeds, echter, is het leven geen ponykamp. De reactie van je kinderen kan door puberale uitspattingen gekleurd zijn, maar ik zie in hun weigering vooral kinderen aan het begin van het samengestelde gezin. Ik vermoed dat zij een kleine dosis Bart op dit moment kunnen verteren, maar er nog niet aan toe zijn hem verder binnen te laten in jullie gezin.
Versta me alsjeblieft niet verkeerd. Ik suggereer niet dat jij de keuze aan je kinderen moet laten; hen laten beslissen zet de wereld op zijn kop. Je belandt dan in een toegeeflijke opvoedstijl en dat is niet bevorderlijk.
Wel is het goed dat je hun stem hoort en dat laat merken. Dat je hun mening in overweging neemt, dat je geïnteresseerd bent in hun standpunt en de beleving daarachter. Dat hun welzijn je nauw aan het hart ligt. Zoals je merkt ben ik voorstander van een opvoedstijl waarbij je betrokken bent op je kinderen terwijl je de leiding houdt. De leiding houden betekent hier dat jij diegene bent die beslist. Dat is één van de spelregels. Het zou kunnen dat jij je in die beslissing afstemt op je kinderen en beslist hen te volgen. Diegene die beslist de ander de regie te geven, heeft de regie.
Dat zet de spotlights op jou.
En als ik naar jou kijk, zie ik een vrouw in een patstelling. Je bent – zoals vele gescheiden ouders – op de positie van de insider terecht gekomen. Enerzijds wil je je kinderen gelukkig maken; anderzijds wil je inzetten op je nieuwe relatie. Aangezien zowel je kinderen als Bart het tegenovergestelde willen, zit jij als insider vast. Als jij geen kinderen had, zou het de normaalste zaak van de wereld zijn dat jij en Bart een gezellige kerst vieren samen. Maar dat is niet de realiteit. Jij bent op de insider positie beland en Bart op die van de outsider, beide structurele posities in het samengestelde gezin.
Nogmaals: welkom in de wereld van het samengestelde gezin.
Jullie samenzijn is hiermee naar een volgende fase overgegaan, geheel volgens het boekje: voorbij de citytrip volgt namelijk de confrontatie met de realiteit. Een realiteit vol patstellingen.
Een insider neemt een centrale positie in uitdagingen als deze in. Jij bent diegene die een beslissing te nemen heeft (al is het natuurlijk ook aan Bart om te kiezen of hij nog wel wil komen mocht je beslissen dat hij toch welkom zou zijn).
Wat je daarbij goed moet beseffen – en let op, als je dat doet kom je meteen in de volgende fase terecht (zonder dat je het goed en wel beseft, ben je maar liefst drie fasen ver! Zo snel kan het gaan!) – is dat geen enkele keuze goed is. Jouw vraag naar tussenoplossingen en jouw hoop op groei zonder kwetsuren horen eerder bij de droomfase dan bij de realiteit. Je zoekt iets wat niet bestaat. Je verlangt terug naar die eerste zorgeloze fase, terwijl het net de bedoeling is om vooruit te gaan in plaats van achteruit.
Jouw manier van conflicten vermijden of willen pleasen is je hier niet van dienst. Het zet je vast. Strategieën als deze zetten mensen doorgaans in om de relaties goed te houden en angsten in zichzelf van totale verlating of falen onder controle te houden. Begrijpelijk en menselijk, maar contraproductief: hoe meer je tracht te schipperen, hoe meer je de ene of de andere kant tegen je krijgt.
Net datgene wat je niet wil.
Met dit schrijven hoop ik je bewustzijn verder aan te wakkeren. Het besef dat je de pleaser te overstijgen hebt. Dat je tot het menselijke komt van pijn doen en niet iedereen kunnen geven wat hij nodig heeft. Dat is het confronterende aan samengestelde gezinnen: nog voor je samen aan de kersttafel beland bent, bots je op impasses en confrontaties. Hoe anders is dit toch in vergelijking met het traditionele koppel, waar je zo ongeveer twee jaar de verliefde klos kan uithangen en niets je in de weg lijkt te staan.
Bart ken ik nog veel minder, want hij heeft mij niet geschreven. Ik gok een beetje – en vergeef me als ik er naast zit, want het is echt invullen wat ik nu doe – dat ook hij serieus uit die eerste fantasiefase gedonderd is. Zijn tranen spreken voor zich. Ook hij heeft zijn nieuwe rol als stiefpapa te leren kennen. Hij ervaart de rol als outsider en dat kan verdomd pijnlijk zijn.
Samengestelde partners kunnen alleen maar floreren in hun relatie als ze tot maturiteit komen. Dat wil zeggen dat ze hun emoties wel ervaren maar er niet helemaal mee samenvallen. De pleaser in jou handelt mogelijk vanuit angst en het stuk in Bart dat weent vanuit het verlangen om te verbinden.
Jij kan hem niet van zijn tranen redden. Geen enkele partner kan een andere partner redden, samengesteld of niet, maar het is wel het samengestelde koppel waar dit in een premature fase van hun liefdesrelatie duidelijk wordt. Nog voor er een deftige band is bots je op de beperkingen van de realiteit. Ik weet het, we zouden onszelf zo graag meer tijd gunnen.
Tegelijkertijd kan je dit als een eerste proef zien voor jullie prille relatie. Slagen jullie er in om nu al groter te worden dan je beider reflexen? Als dat kan denk ik dat je een serieuze sprong maakt. Dat de kinderen zich serieus genomen voelen, dat ze merken dat Bart een straffe vent is die zichzelf niet op de voorgrond hoeft te plaatsen en die in belangrijke stappen in de levenswandel van de kinderen hun noden kan respecteren. Daarmee bouwt hij krediet op en kan hun respect voor hem groeien.
Hoe paradoxaal: als hij respect kan betuigen voor het tempo van de kinderen, kan het respect naar hem toe groeien.
Jij bent diegene die kiest. Dat is spannend. Gaat Bart dit kunnen dragen? Kan jij het verdragen dat je een partner niet kan geven wat hij wenst?
Jij bent diegene die kiest. Wat het ook wordt: doe het rustig aan, leer gevoelens verdragen en knoop met Bart het gesprek aan over insiders en outsiders.
Natuurlijk ken ik je situatie niet ten gronde. Misschien heb je een relatie met je kinderen waarin zij altijd al aan de touwtjes trekken. Als dat het geval zou zijn wijst Bart je daar misschien op. Buitenstaanders zien zo iets. Daardoor zou je de neiging kunnen krijgen naar de autoritaire kant door te slaan: ik beslis over mijn leven en Bart komt. Basta. Maar daarmee blaas je het contact met je kinderen op, terwijl je hen net het allerbeste wenst. Je kinderen het allerbeste wensen betekent alleen niet dat je hen altijd geeft wat ze willen of dat je er steeds voor zorgt dat ze hun gewenste gevoelens ervaren.
Je kan bijvoorbeeld beslissen nog een jaartje te wachten. En dat Bart volgend jaar wel mee aanschuift, ook als je kinderen dat dan nog steeds niet willen. Hoe dan ook wens ik je een fijne kerstperiode.
Hartelijk,
Cindy Schepers
Vind jij dat ook zo pijnlijk herkenbaar, die dynamiek van insiders en outsiders?
Je bent welkom voor een verkennend gesprek om te kijken hoe de situatie bij jullie kan verbeteren.
Ik wens je een warm eindejaar.
Cindy
