Soms heb ik zo’n heimwee naar de tijd toen de kinderen nog klein waren.
Die vlagen zijn altijd wat heviger wanneer ze een tijd niet bij me logeren.
Dit is weer zo’n periode. Dochters van 18 en 20 zijn stevig aan het studeren en kozen het ouderlijke huis als hun studeerpek. Daar woont hun vader, die net als ik zijn best doet om hen zo comfortabel mogelijk te laten studeren.
De kinderen hebben een enorme band met het huis waarin ze geboren zijn en dat is maar normaal ook. Het is het warme nest waarin ze zichzelf het beste herkennen, terwijl ze ook wel met grote vreugde naar mijn appartement komen.
In een scheiding vind ik het belangrijk dat vooral rekening wordt gehouden met de wensen van de kinderen die nog thuis wonen.
De ene keer gaat dat wat moeilijker dan de andere keer, maar de band is zo stevig dat afstand ons niet scheidt.
Ik ga tijdens hun studeerperiode ook regelmatig bij hen op bezoek en maak afwisselend om de week eten voor ze. Zo blijft het ook wat draaglijk voor mijn ex.
Elke keer dat ik mijn dochters terugzie, kijk ik op van hoe prachtig ze zijn, gewoon door te zijn wie ze zijn…
Dat ik vandaag wat meer naar ze verlang is dan ook logisch. En toen ik daarnet op de trein na het werk een mooie kinderfoto van hen terugvond, kon ik het niet laten om een gedicht over hen te schrijven…
Jullie mogen het delen. Laat het een steun zijn voor al die mensen die soms erg missen. Het is gewoon een teken dat we innig houden van. ❤
Ik wil ze vandaag weer klein
met zachte, klevende wangen
geurend naar snoep of fruit
naar me starend met ondeugende snuit
tegen me hangend
wat zeurend
en soms zo opbeurend
want nodig zijn geeft zo’n zalige kick
terwijl ik wat verward
hoe snel zijn ze gegroeid
tot deze mooie bloemen
die ook telkens weer mijn leven verbloemen
Ik wil ze vandaag weer horen vragen
of ze nog wat mogen spelen
terwijl ik boven de kookpot hang
en “neen” zeggen
omdat ze wel weten:
En later op de avond
na het bad en het bed
besef ik tevreden:
ik heb weer een stapje
in hun jonge leven gezet.
❤❤