Nietsvermoedend samen zitten kijken naar de naderende onweersbui.
Op het verlaten strand met hooguit één meeuw als toeschouwer, wist ik niet dat de regen zo lang zou gaan vallen in mijn leven. Dat de regen zou overgaan in tranen en dat de buien eindeloos leken te gaan duren. Als ik dat had geweten, dan weet ik niet of ik het aan was gegaan. Wat ik nu wel zeker weet is dat ik het anders gedaan zou hebben, dat ik andere keuzes gemaakt zou hebben en dat ik meer afstand had moeten nemen om mij en de ander beter te kunnen blijven zien. Ik verloor het zicht en dacht alleen nog maar aan hoe red ik mij en de kinderen hieruit.
Het werd donker….
Misschien heb je dit wel eens meegemaakt, wanneer je ver weg bent op vakantie of reis en de avondschemering lijkt plots zo kort te duren. Het vliegtuig vliegt met de tijd mee en je vliegt de zonsondergang tegemoet. Plots is het donker. Dat kan je in je relatie ook zomaar overkomen. Ach Dibbes het werd donker toen jij er niet meer was en Erik, voor jou werd het donker toen zij er niet meer waren. Het lijkt zo’n herhaling van gebeurtenissen, dat ik mij soms wel eens afvraag of en waarom bepaalde gebeurtenissen in je leven zich maar blijven herhalen. Schijnbaar hetzelfde, maar dan toch steeds weer ietsjes anders. Ik kijk in de spiegel met het; “zie je het dan nog niet” gevoel. Maar ik herkende het toen echt niet. Ja nu, als je het nu zegt, dan zie ik het. Ik zag het toen niet, althans, niet zoals het echt zou gaan worden.
Ik kwam aangerend en zag de handgeschreven brief op de voordeur en toen werd alles ineens donker. “Hou de kinderen weg als je binnen komt” was de onheilspellende tekst. Mensen zeggen wel eens dat er als het ware een film razendsnel gaat afspelen, dat je alle momenten getriggerd ziet worden door deze ene zin. Zinnen zoals; “ik maak het uit, ik heb een ander, ik hou niet meer van je, ik ga bij je weg”… Die ratelende super 8 filmprojector in mijn hoofd. Die schokkende beelden, die kleine raampjes die voorbij flitsen als je in de lift staat, al die beelden zonder geluid die maar voorbij razen. Dan besef ik ineens dat ik in die lift sta en dat die beelden mijn leven zijn en dat die raampjes mij de momenten van geluk, verdriet en verlopen tijd laten zien in een paar seconde van een oneindig gevoel van “wow”. Dat is dus allemaal opgeslagen in mij en iets of iemand neemt dat allemaal op en archiveert dat zonder dat ik dat besef?
Met het openen van die deur stapte ik in een onwerkelijke film. Kinderen jullie blijven buiten wachten op papa, ik kom zo. Ik deed wat ik kon, zo te zeggen; “redden wat er te redden valt”. Dat heb ik gedaan en ieder ander zou dat denk ik ook zou doen. Ik keek naar de rimpelingen over het lege zwembad met het dodelijke water.
In mijn dromen heb ik vaak geprobeerd deze deur weer te sluiten, maar het is mij niet gelukt. Ik ging opzoek naar andere deuren om op te kloppen voor hulp. Die deuren gingen niet zomaar open en wat ik daarachter vond was niet hetgeen waarnaar ik op zoek was. Waren niet de antwoorden die mij verder brachten en waren niet de specialisten en ervaringsdeskundigen waarvan ik hoopte dat zij mij op weg zouden kunnen helpen. Wat er achter die deur gebeurde of was gebeurd heb ik nooit verteld aan iemand, behalve dan aan dit dagboek van een herdershond. Ze zouden mij niet geloven en als ze mij al zouden geloven dan zou ik er toch alleen maar de schuld van krijgen. Ik heb haar gered en daarmee vat ik het dan aardig samen denk ik.

Op het zwakste moment…
Ik heb ondervonden dat als je er op het ‘zwakste moment’ van je geliefde of familielid bent, dat dit niet altijd in je voordeel werkt. We hadden het toch samen gered en ik was er toch op het juiste moment voor je? Waarom heb ik daarna dan de kille afstand moeten ondervinden van je? Ik heb hier nooit goed mee kunnen omgaan. Ik begrijp nu dat als je de levende herinnering bent geworden aan het “verschrikkelijke” gebeuren, je juist diegene wordt die ze gaan mijden. Het doet kennelijk te veel pijn om mij te zien. Daarom moest ik weg.
Nadat Dibbes mij beet, keek ik hem aan en wilde ik juist bij hem zijn. Het was goed zo vriend, ik begreep het, het kan gebeuren, we hoeven er niet meer over te spreken. De stilte was fijn. We waren maatjes in voor én tegenspoed. Herdershond, bij mensen werkt dit helaas niet altijd zo en onze Liefde scheen over. De duisternis en de regen namen haar plek in, de pieken werden eindeloze dalen en de kalme beekjes verweerden tot zwart woest stromende kolkende watermassa’s zonder uitweg. Als er een Hel was dan leek mij dit een aardig intro voor de bizarre wereld na de deur.
Langs de deuren…
Waar klop je aan als je in shock bent? Hoe vind je je weg als je gewond bent en je hoofd als een doos watten aanvoelt? De talloze goedbedoelde woorden klinken als een echo, zoals een radio die net naast de zender zit, niets zinnigs te begrijpen en veel ruis.
Het is donker en ze zien mij en niet dat ik in shock ben. Ik houd mij ‘te goed’ en nu denken ze; “hij is er wel erg goed onder, het zal misschien wel meevallen allemaal”. Nee, was ik maar gaan huilen en schreeuwen en had ik maar mijn wanhoop gedeeld. Het heeft er nu wel toe geleid dat sommige deuren dicht bleven. Lieve ouders ik hoop dat het u bespaard moge blijven en dat u middels alle info op deze Mies site uw weg en hulp of coach zult vinden. Ik bleef naïef en dacht dat het wel goed zou komen, zolang je maar de Waarheid blijft vertellen, zelfs na 26 deuren open te hebben gekregen zeg ik; “geef de moed nooit op”. Ik had uiteindelijk maar een “vijand” over en dat was de Tijd. Ik heb haar nooit kunnen inhalen en iedere verloren minuut in het contact tussen mij en Luca & Puk maakt dat de afstand tussen mij en hun groter werd. Ik had misschien alle procedures kunnen winnen, maar deze nooit. De tijd laat zich niet terug zetten en ik kan haar niet inhalen. Ik kan de ‘verloren’ momenten niet meer met jullie delen ook al laat ik jullie alle foto’s en films ervan zien. Dat is niet hetzelfde.
De bewuste deur heb ik lang geleden gesloten en het daarop bevestigde briefje heb ik verscheurd. De kinderen heb ik buiten gehouden en uiteindelijk ben ik buiten gehouden. Ik stond aan de verkeerde kant van die deur en had het kennelijk niet door. Als ik mij omdraai wordt het lichter en ik zie de meeuw wegvliegen. Zelfs nu alleen op het strand voel ik mij niet eenzaam. Ik zag de bui niet aankomen en heb het allemaal maar over mij heen laten komen. Het was donker maar nu wordt het licht.
Als ik de meeuw zie, zijn vrijheid dan luister ik naar het lied “take my hand” van Ron Adelaar – album Charme EP (hoe toepasselijk deze achternaam, Adelaar)