Waardering voor de ander ligt onder vuur tijdens een echtscheiding.
Het wordt gewogen, beoordeeld en uiteindelijk veroordeeld.
Op welke waarde schat je iemand die jou niet meer zit zitten?
Welke waarde ken je iemand toe waar je afstand van wilt nemen?
Waardering voor de ander begint bij de meting vanuit jouw eigen waarden.
Wat vind ik belangrijk en welke waarde ken ik de ander toe om belangrijk te zijn voor mij.
Zo heb je elkaar ooit bewust of onbewust gekozen.
Een match in gezamenlijke waarden of waarden die van elkaar verschillen maar dusdanig op elkaar aansluiten dat je de ander waardeert vanuit het verschil.
Partners ontwikkelen zich en hun waarden ontwikkelen mee.
Gaandeweg verschuiven ieders waarden.
“Wat ik toen belangrijk vond, vind ik nu minder belangrijk. Nu vind ik iets heel anders belangrijker in mijn leven.”
Het ‘slijten’ van een huwelijk gaat vaak gebukt onder het blijven vasthouden aan de eigen waardenmeting zonder de ander daarin mee te nemen of de ander te erkennen in haar of zijn verschuivende waarden.
“Ik vind dit belangrijk, dus jij moet dit ook belangrijk vinden.”
Het is een meting dat hand in hand gaat met eigen verwachtingen.
Voldoe jij niet meer aan mijn verwachtingen dan daalt mijn temperatuurmeting in mijn waardering voor jou.
Verwachtingen zijn een sluipmoordenaar binnen een huwelijk.
Het is de verwekker van irritaties, de ontsluiting voor ergernissen en brandstof voor conflicten. Irritaties, ergernissen en conflicten, het komt in alle huwelijken voor.
Ook in de beste huwelijken.
De vraag is; hoe ga je om met de ontwikkelingen van waardes van elkaar?
Wanneer irritaties, ergernissen en conflicten worden uitgesproken c.q. ‘uitgevochten’ vanuit wederzijdse waardering dan kan dit leiden tot een verdieping van de relatie.
Het op tafel leggen van jouw eigen waarden en verwachtingen, geeft de ander de gelegenheid om hetzelfde te doen. Met als uitkomst; waar zitten onze verschillen en waar zit onze gemene deler en hoe vinden we samen de balans.
Gebeurt dit niet, dan is de kans groot dat eigen waarden en verwachtingen een eigen leven gaan leiden. Zonder de ander er nog bij te willen betrekken.
Verwachtingen die steeds minder worden ‘ingelost’ leiden tot hoogoplopende frustraties.
Met als dodelijk gevolg: Minachting.
Deze hoogoplopende huwelijkse frustraties en minachting naar de ander hebben de neiging om door te etteren na een scheiding.
“Jij bent niet goed genoeg. Dat ben je eigenlijk nooit geweest.”
Met als gevolg dat het doorsijpelt binnen het ouderschap.
“Ik vind dit belangrijk voor onze kinderen, dus jij moet dit ook belangrijk vinden.
Anders ben jij een slechte ouder.”
“Zoals ik de kinderen heb opgevoed, zo zal het nog steeds moeten gaan.
Jij was er sowieso nooit.”
Stelling:
Minachting zijn partnerfrustraties ontstaan door niet ingeloste verwachtingen vanuit onuitgesproken waarden.
Conclusie:
Ouders in echtscheiding hebben waarden die zij bewust of onbewust belangrijk vinden.
Die onderlinge waarden leggen de verschillen bloot.
De stap en sleutel naar het gedeeld ouderschap.
Note van Meta:
In mijn praktijk vraag ik ouders altijd naar wat zij belangrijk vinden in hun leven en hoe dit zich heeft ontwikkeld door de jaren heen.
Daarnaast vraag ik hen wat zij verwachten van de andere ouder.
Door dieper in te gaan op wat ouders, als man, vrouw, vader, moeder, belangrijk vinden zie ik vaak de patronen van hun denken, voelen en doen.
Een mooi uitgangspunt van wat hun verwachtingen zijn en waar ze tegenaan lopen.
