De grootste fout die (stief)ouders maken is te vergeten dat een samengesteld gezin fundamenteel anders is dan een traditioneel gezin.
Nu, ik hoor je al denken: “Cindy, ik weet heus wel dat het kind niet van ons allebei is. Dat er een ex-partner is met wie we rekening moeten houden! Dat we beter niks negatiefs over hem/haar zeggen als het kind er bij is. Dat we met regelingen en wissels te maken hebben.”
Maar toch, als puntje bij paaltje komt, verwachten vele (stief)ouders dat ondertussen wel de tijd gekomen is dat het er ‘normaal’ aan toe gaat.
Wanneer mijn cliënten uitspraken doen die beginnen met ‘het is toch niet normaal dat…’ dan weet ik dat ook zij zich schuldig maken aan die fout:
- “Het is toch niet normaal dat hij mijn kind anders behandelt dan het zijne.”
- “Het is toch niet normaal dat ik de hele middag met jouw dochter thuis zit en zij pas van haar kamer komt als jij de voordeur opent.”
- “Het is toch niet normaal dat mijn kinderen na twee jaar nog steeds niet uit de auto willen stappen.”
- “Het is toch niet normaal dat haar ex mij niet wil ontmoeten.”
- “Het is toch niet normaal dat jij je nog steeds zo laat intimideren.”
- “Het is toch niet normaal dat ik dit maar niet kan accepteren.”
- “Het is toch niet normaal dat er voor jouw kinderen andere regels gelden dan voor die van mij.”
Bega jij ook deze fout?
Onderzoek eens jouw ‘het is toch niet normaal’-statements en vraag jezelf af: is het echt waar dat dit niet normaal is? Kan ik er absoluut zeker van zijn dat dit niet normaal is?
Samengestelde gezinnen zijn niet normaal
Straffe en pijnlijke uitspraak, ik weet het. Ook al zijn er ondertussen misschien al meer ‘nieuwe’ gezinnen dan traditionele gezinnen… het traditionele gezin blijkt wel vaak ons uitgangspunt. De hoeksteen van onze maatschappij, weet je nog?
Ik begrijp heel goed hoe het komt dat we met normale situaties vergelijken. We zijn nog steeds dezelfde mensen die verlangen naar verbinding en liefde.
Is er iets meer menselijk dan te verlangen naar een fijne partnerrelatie waar je bij elkaar terecht kan? Waar je je gesteund weet en verbinding ervaart? Waar je jezelf kan zijn? En is het niet even logisch dat we als ouders voor onze kinderen het allerbeste willen? Dat het een grote drive is om hen goed te laten opgroeien maar dat het knaagt als we signalen opvangen dat er iets niet goed is met hen?
Volgens mij bestaat er niks dat meer menselijk is. Verlangen naar verbinding. Erkenning. Graag gezien worden.
We mogen nog steeds verlangen naar verbinding en respect!
Mijn punt is alleen dat we die verlangens enkel kunnen invullen als we met de realiteit rekening houden. En de realiteit is dat een samengesteld gezin geen traditioneel gezin is.
Dus als jij op een of andere (onbewuste) manier het kerngezin als uitgangspunt blijft nemen, kan ik je op een blaadje geven dat je verwachtingen niet ingelost zullen worden. Omdat de basis van waaruit je vertrekt niet klopt.
Dat is alsof je een huis bouwt zonder fundament. Je kan het nog zo goed en mooi proberen maken als je wil, maar het huis zal niet stevig zijn en er zal altijd wat mee aan de hand zijn.
Doen alsof een samengesteld gezin als een traditioneel gezin is, is daarom de grootste fout die (stief)ouders kunnen maken. Het laat je frustrerend achter.
LEES OOK DEZE 10 TIPS VAN CINDY VOOR STIEFOUDERS IN EEN NIEUW SAMENGESTELD GEZIN!
Hoe werkt een samengesteld gezin dan wél?
Helder weten wat een samengesteld gezin wel en niet is, is een eerste cruciale vereiste om de liefde te mogen leven op dagelijkse basis.
Want: als je meer duidelijkheid krijgt over wat je kan verwachten, wordt het duidelijk wat jullie te doen hebben om beter met elkaar om te gaan. Als je samen anders naar situaties kan kijken – zoals kinderen die niet uit de auto willen stappen of een partner die in jouw ogen ‘niet normaal’ doen – ontstaat er ruimte.
Als je leert zien dat hetgeen je tegen komt wel degelijk normaal is omdat je in een samengesteld gezin leeft, kan je manieren bedenken om het samen beter aan te pakken zonder onnodig op elkaars tenen te gaan staan.
Dan hoef je elkaar niet meer aan te vallen door te zeggen dat iets niet normaal is. En daardoor neemt de kans dat de ander naar je wil luisteren toe. Want ga maar eens na hoe het voor jou is als iemand je zegt dat je niet normaal bent? Voel jij je dan geliefd?
Ik denk het niet.
Een samengesteld gezin kan wel degelijk gelukkig zijn.
Jullie kunnen het goed hebben samen. Een wij-gevoel creëren. Sommige samengestelde gezinnen lijken na een tijdje steeds meer op een traditioneel gezin. Maar om hiertoe te komen is het cruciaal dat je vanuit de realiteit vertrekt. Niet vanuit wat je hoopt dat het nu al is. Want dat is niet en zal het dan ook niet worden.
Op mijn website leer ik je in een aantal gratis video’s wat wél normaal is in een samengesteld gezin. Wat de uitdagingen zijn waar jij je aan mag verwachten én hoe je er best mee omgaat. Je kan ze gratis downloaden.
Veel succes!
Cindy Schepers
