Samen weg als vrienden, geen ik tegen jou, geen ‘gevecht’ op het strand.
Het moet toch kunnen en wat zou het fijn zijn als je het kan. “Goed voor de kids…”ook al heb ik daar soms zo mijn twijfel over. Wat we thuis hadden nemen we ook mee naar hier denk ik dan. Het is niet zo dat in Griekenland ineens alles zonneschijn is.
Ik bemerkte toen ik de kinderen vroeg van; “zouden jullie met papa mee willen op vakantie”? Ze zouden dat heel leuk vinden, maar zeiden ze tegelijkertijd, dat ze zich ook heel verdrietig zouden voelen. Ik vroeg hun, ‘waarom dan’? Omdat mama niet tegen alleen zijn kan. Ze is nog nooit één dag zonder ons geweest. Nu wilde ik niet meteen zeggen, van eens moet de eerste keer zijn, maar toch, het lag op mijn lippen. Wat lief dat jullie aan haar denken en zou het misschien ook omgekeerd zo kunnen zijn vroeg ik hun? Daar viel een stilte. Hoe los je dit op? Ik heb geen andere relatie en mijn ex ook niet. Het plan werd ‘geboren’… okay, samen op vakantie dan met duidelijke voorwaarden. Ik een eigen appartement en zij in een familie appartement vlakbij. Het zou voor mij en mijn ex een test worden of je als ‘vrienden’ op vakantie kan.
Voor dit eerste jaar en de eerste mogelijkheid na de versoepelingen van de Corona om eens een vakantie te boeken, leek dit nu het ideale moment om het te testen. Ik kon mij terugtrekken als ik daar behoefte aan had en zij konden hun gang gaan.
Ik had mij voorgnomen om vooral mijzelf te blijven. Gaandeweg bleken toch weer de ‘oude valkuilen’ op de loer te liggen. Als je elkaar kunt blijven aankijken en elkaar kunt uitleggen waarom je op een bepaald moment liever niet herinnerd wil worden aan de reden van de scheiding of confrontaties met het verdriet, dan heb je al een hele stap gemaakt. Dan luister je naar elkaar en ontstaat er een nieuwe balans, een nieuw begrip. Eigenlijk alleen mogelijk indien beide ouders even ver zijn in het proces. Dat waren en zijn wij helaas ‘nog’ niet. Dat maakt het soms voor de een wat lastiger om hetgeen dat frustreerde opzij te zetten. Ik zie het beeld dat je samen over de schutting heen kan kijken naar dat wat juist wel de vriendschap of begrip voor elkaar bindt. Die schutting staat voor mij symbool voor de grens. Mijn paal en perk, dat wat ik beschouw als ‘Eigen’ en het fundament van mijn zijn. Dat grasveldje waar ik mij vooral niet meer vertrapt wil laten worden.
Ik kan boven mijzelf stijgen door mij te gunnen dat ik open, ja haast onbevangen, naar die ander kan kijken. Die ander die mij soms zo ongelooflijk in de steek heeft gelaten. Ik praat als het ware met mijn buurvrouw en we hebben het over onze gezamenlijke ‘waslijn’ d.w.z. onze kinderen. Door dit beeld even vast te houden, gaf het mij een soort van tool om er mee om te gaan. Dag ‘buurvrouw’ hoe gaat het met u en wat zijn de lakens weer mooi wit. Wat heeft Floortje er zin in en zie je Hein genieten van het zwemmen? Het klinkt afstandelijk en dat is het soms ook omdat het zo onwennig aanvoelt om zo te praten. Ik kan je zeggen dat je daardoor minder de neiging hebt om door andere je gedachten te laten invullen. Vooral die gedachte die je niet hebt op dat moment. Kinderen kunnen dat, ouders doen dat. Wensen die uitgesproken worden in indirecte “kindertaal”. Zo van; ”het zou zo fijn zijn wanneer er iemand langskwam met een kopje koffie”. Nou, zeg gewoon; “wil je een kopje koffie voor mij halen”. Het indirect uitspreken van behoefte blijf ik één van de meest irritante manieren van communiceren vinden. Het hart indirect laten spreken is als het praten tegen de schutting en hopen dat iemand aan de andere zijde het hoort.
Indirect op vakantie als vrienden, haha, wat een rare zin. Het lijkt op, klinkt als; “wij zijn niet getrouwd of verliefd, wij zien er op het eerste gezicht ook als familie gelukkig uit! Ik zie dan weer het beeld voor mij van de openhaard op gas. (omdat ik nou eenmaal bij emoties overal een beeld bij krijg) Het vuur lijkt echt te knetteren, het geluid uit de speaker van het knetterende haardvuur en ook het vuur is een soort van nep. Het is maar waar je in gelooft, wat je waarneemt of wat je wil zien.
Kinderen merken en zien het verschil zeker wel, onderschat dat niet. Ik merkte tijdens dezer korte vakantie dat ze het samenzijn verkiezen boven de verschillen. Loyaliteit, of ‘gewoon’ het zien zoals vroeger. Een vleugje nostalgie zonder gevoel. Ik kijk naar de scenes uit het verleden. Een Netflix serie met herhalingen uit Archie Bunkers Family life. Herdershond ik zie waar ik goed in ben en wat uiteindelijk zich tegen mij keerde, omdat ik zo ‘getraind was er mee om te gaan. Net zoals ik jou geleerd heb om mij een pootje te geven en alleen eten uit mijn rechterhand aan te nemen. Dit was ook een van de redenen waarom ik besloot te gaan scheiden. Ik kan goed meedoen en zolang het goed is dan is het okay. Alleen, wanneer luisterde ik nu naar mijn hart, mijn diepere verlangens en behoeftes?
“Dat je niet meer gaat roeren in de modder, maar dat je geniet van het heldere water”
Als je als vrienden open kan blijven communiceren en samen op pad kan gaan met je kinderen, dat heb je al een hele stap gemaakt in het rouwproces. Dan ben je gewend geraakt aan die vingers zonder trouwring. Dan ben je onthecht van de leegte en accepteer je de eenzaamheid tijdens het samenzijn. Het verdriet ligt niet meer zo aan de oppervlakte. Dat maakt het denk ik ook dat je het niet meer uitspreekt. Dat je niet meer gaat roeren in de modder, maar dat je geniet van het heldere water.
“De stilte die ontstaat maakt dat ons hart spreekt”
Een les voor de kinderen, het voorbeeld dat je toch met elkaar kunt om blijven gaan als ouders, als storytellers die de verhalen blijven delen. Met soms het delen van de vervelende gewoontes, met het nog even de pijn raken en deze pijnlijke ‘snaar’ uit te laten trillen, zonder hem direct weer aan te slaan en het geluid (pijn) weer te versterken. Als ik in de opvoeding één ding mag benoemen, dan is het wel deze. Het is echt bijzonder en cadeau aan jezelf, als het je lukt samen dit te doen, dit te beheersen, te laten gebeuren en elkaar weer te helpen herinneren en te helpen dit zo te doen. Kinderen nemen dit voorbeeld mee in hun vriendschappen. Met het wegebben van het geluid ontstaat er de Stilte. Het geluidloze praten, de innerlijke communicatie en de kracht die daardoor ontstaat in onze houding naar buiten toe. Er is voor mijn gevoel niets duidelijker dan dit. De stilte die ontstaat maakt dat ons hart spreekt!
Samen met Dibbes, mijn trouwe herder heb ik van jongs af aan al geleerd dat dit KRACHT was en is. Het niet benoemen, het laten uitrillen van de snaren van emoties, het genieten van de stilte die het hart kan laten voelen en spreken. De verwarring zit in onze woordkeuzes, onze toon, maar niet in onze houding of leefwijze. Het alles willen benoemen en het uitkauwen van iedere emotie, dat maakt dat we niet meer echt kunnen waarnemen, maar veroordelen. Dat we door ons woordgebruik in ons ‘hoofd gaan zitten’ en niet meer in ons hart. Dat is een gemiste kans… Daarom laat ik mijn woorden meenemen op de eb en vloed van de golven hier aan het strand. Mijn hoofd weer lekker leeg en mijn hart volledig.
Ik wens jullie allen een goede vakantie toe!
