Wat zou het toch fijn zijn wanneer je over de rimpelingen en tegenslagen van het leven kon heenvliegen. De denderende golven onder je laten en van boven zien hoe ze op elkaar beuken en alles meenemen en op het strand achterlaten.
Het is gek om over vrijheid te praten als je beseft dat je door de dagelijkse gebeurtenissen in je leven de vrijheid als zand tussen je vingers voelt wegglijden. Als ik erover praat hoor ik vaak als reactie; ‘heb je er behoefte aan om aan alles te ontsnappen of zo?” Ik wil niet ontsnappen aan de verantwoordelijkheden die ik ben aangegaan of waar ik in zit. Ik zou even ‘gewichtsloos’ willen zijn en willen zweven op de wind. Mij mee laten nemen op het geluid van de wind en mijn denken laten stoppen. Het hoofd alleen laten zijn zonder met de indrukken iets te moeten doen. Zoiets als in het voorbijgaan niet reageren op de opmerkingen van anderen. Je hoort ze wel maar doet er niets mee. Je kijkt ze aan en laat het zijn, zonder weerstand zonder dat je er iets mee moet.
Zie het als een nieuwe balans, een plek in jezelf waar je veilig bent en vanwaar je anders mag waarnemen. Niet zoals je gewend bent, maar zoals je het niet gewend bent. Zoals niemand het je eerder heeft verteld of uitgelegd. Zo’n omgeving waar als je er vandaan komt, je niet goed kunt uitleggen hoe het voelde, niet kunt uitleggen waarom het daar nou zo fijn en veilig was. Deze kamer die je tot nu toe nog nooit had betreden, maar waar je je wel innig mee verbonden voelde.
Dat is geen ontsnappen aan de Werkelijkheid, dat is de Werkelijkheid. Zo, lieve mensen, ervaar ik dat. Het is helend en het is THUIS. Ik ben er graag en als ik dan weer “buiten” ben dan kan ik een stukje van het gevoel meenemen en dat laat ik dan los, net zoals ik deze meeuw in mijn hand had en los liet.
Ik vlieg een stukje met hem mee omdat ik ook een beetje hem ben. Ik ervaar zijn vrijheid. Ik ervaar dat wij hetzelfde zijn, mijn Jonathan Livingston Seagull & ik.
Kijk maar eens naar deze film en luister naar de muziek van Neil Diamond.
