Ik moest ineens denken aan het moment (zie screenshot door mijn dashcam gemaakt) dat ik mijn wagen midden op de weg tot stilstand bracht.
Ik zag, net na de tunnel doorgereden te zijn, een zwaan zitten, midden op de straat. Kennelijk aangereden, versuft en iedereen raasde er met zijn auto rakelings langs. Geen seconde dacht ik na, ik zette mijn wagen stil. Ik keek in mijn achterruitkijkspiegel en zag de wagens in rap tempo op mij afkomen. Knipperlichten aan en de remlichten aan en uit remmen om maar zoveel mogelijk op te vallen. Ik wachtte op de klap, maar die kwam gelukkig niet.
Herdershond, ik beschreef die dag in het dagboek met een gevoel van vreugde, dat ik een beschermd dier had gered. Ik zag de zwaan, ik zag de ‘dwaze vader’ ik zag de partner die alleen achterbleef, ik zag de wanhoop. Ik afwachting van de onvermijdelijke klap, zag ik hem gaan zitten op het wegdek.
Ik heb hem gered maar was het wel mij taak om dat te doen. Bracht ik ook niet mijzelf in gevaar? Ik kon niet zomaar doorrijden wetende dat ik een kans had om het te voorkomen.
In India zeggen ze dat als je je “vermengt” met het lot van een ander, dat je ook qua Karma verbonden kan worden met elkaar. Dat verklaart misschien ook waarom men over de stervende op straat heen stapt. Ik neem het waar, maar doe niets. Ik loop door, immers, het is niet mijn verantwoordelijkheid om hier nu iets mee te doen. Denk er maar eens over na, wat zou jij doen? Het zijn dilemma’s waar we soms razendsnel een keuze in maken met ons hoofd. Ons hart zou zich verliezen in een empathische oceaan van mededogen. We zouden hetgeen waar wij naar op weg waren niet bereiken, we zouden ons verliezen op weg naar… Ik wil ze graag uitleggen dat ik nu geen tijd heb voor ze omdat het nu niet uitkomt. Ik snap hun niet, ze begrijpen mij niet. Ik loop door.
Ik wil mijn verdriet nu niet voelen omdat het nu niet uitkomt. Mijn verdriet luistert niet, mijn hart spreekt niet, mijn woorden overtuigen niet, mijn hoofd verliest zijn grip. Ik ga zitten en wacht op de klap…
Mijn ouders vonden elkaar in de angst voor het Leven.
Mijn ouders vonden elkaar in de angst voor het Leven. Ieder apart vonden ze misschien niet het lef om de situatie van hun leven alleen aan te gaan. Beiden hadden het moeilijk met het accepteren van het leven dat zich kennelijk aan hen aandiende. Beiden vluchten voor die taken in hun leven welke ‘aangepakt’ zouden moeten worden. Ze grepen niet hun geboden kansen, ze namen niet de draad op, daar waar ze gebleven waren. Ik loop er liever omheen dan dat ik er dwars doorheen ga.
Ze vonden samen troost, ze vluchtten weg in elkaar, ze probeerde samen te overleven. Herdershond, ik heb dat inzicht niet gehad, ik was toen te jong. Ik dacht dat ik de spelbreker was, de oorzaak van en hun reactie het gevolg was van dat alles. Ik had wel de lef om het uit te spreken en dat heb ik soms met klappen moeten verduren.
Heb ik het lef om de confrontaties aan te gaan? Herdershond, mijn Gids, help mij. Wat heb ik gezien dat eigenlijk niet was? Ik ben verliefd geworden op iets dat ik niet ben, dat niet bij mij past. Ik heb gevoelens afgeleerd die eigenlijk zo goed bij mij hoorden. Ik heb de verkeerde gidsen vertrouwd.
Hoe leer je nu te vertrouwen als je zelf niet gecentreerd bent? Hoe besef je nu de cirkel om je heen als je zelf het middelpunt niet kunt vinden? Het onnoembare fundament van Vertrouwen is voor mij de stilte die ontstaat met het besef; ‘het is goed zo’.
Ik probeer de “stukjes herdershond” verhalen iets korter te houden. Misschien leest dit prettiger, ik hoor graag jullie mening. Excuus voor de lange vakantie/retraite stilte, maar vanaf nu zal ik mijn teksten weer regelmatig voorbij laten komen, gemaakt tijdens mijn vele wandelingen in het nu en in het verleden. De weg van het oneindige NU van ons levensverhaal. Het “NU” waar we het allemaal ook nu kunnen doen, waar we ons “lot” kunnen veranderen. Vergeet dat niet he, pak het moment!
Erik
