Eigenlijk wilde ik een verhaal vol humor optekenen. Want zo kijk ik inmiddels naar diverse situaties ten tijde van mijn scheiding.
Het gaat mij nu goed, de kinderen zijn weer positief en vinden hun weg. Echter, het was toen helemaal geen verhaal vol humor.
Ook ik raakte verwikkeld in een heel nare, keiharde scheiding. Mijn ex werd aangestuurd door zijn ‘feodale’ familie. Er ontstond een vreselijke psychologische oorlogvoering op hoog niveau. De kinderen hadden flink te lijden. Zij zijn erfgenamen dus ‘behoren ze de familie toe’, zo werd er geredeneerd. Details doen niet ter zake.
Waar het om gaat en wat ik andere mensen mee wil geven die nu denken dat ze de scheidingsklap niet te boven kunnen komen;
Hoe diep je ook zit, hoe groot het verdriet, de wrok, haatgevoelens en angst ook zijn, hoe laag je zelfvertrouwen ook is, probeer er niet aan toe te geven. Het lost namelijk helemaal niets op, het versterkt de negatieve emoties alleen maar. Natuurlijk heb je een ‘rouw periode’ nodig en natuurlijk heb je tijd nodig om ‘je wonden te likken’, het zou niet goed zijn wanneer je je huwelijk emotioneel niet afsluit.
Wees eerlijk naar jezelf en pas wat zelfreflectie toe.
Hoe moeilijk het ook kan zijn, blijf zoeken naar dingen waar je je goed bij voelt. Al is dat dagen achter elkaar als een ‘Bridget Jones’ snotterend op de bank liggen, films kijken totdat je ogen vierkant zijn, patience op de computer spelen, slapen en noem maar op. Wees eerlijk naar jezelf en pas wat zelfreflectie toe. Ook al word je getergd en wordt het je moeilijk gemaakt, probeer positieve dingen te zoeken, hoe klein ze ook zijn. Schrijf het van je af.
Zelf heb ik een periode bijna geen ‘licht in mijn tunnel’ kunnen vinden en zat er compleet doorheen. Alleen voor mijn kinderen kon ik mij nog inzetten en wat positiviteit opbrengen maar voelde mij ook ongelofelijk schuldig naar hun en vertoonde compenserend gedrag. Daar wordt, weet ik nu, geen enkel kind beter van. Steeds bleef ik zoeken naar kleine leuke dingen waar ik mij iets beter van voelde.
In mijn beleving is stilstand achteruitgang. Daarom werkte ik allerlei ideeën uit hoe klein of dom ze ook mochten lijken. Ik was er van overtuigd dat daar op een dag iets uit zou komen. Mensen hebben mij soms heel vreemd aangekeken of badinerend toegesproken als ik weer een idee lanceerde. Maar, het is gekomen. Niet direct in een vorm die ik had verwacht maar in de basis klopt het. Een prachtige uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen. De kinderen vinden het ook geweldig en denken graag mee. Ze vinden het ‘stoer’ dat ik ‘de baas’ ben. Hiermee laat ik ze een andere wereld zien dan waar ze in opgegroeid zijn en voor een deel in opgevoed worden. Dit alles had ik niet bereikt zonder op te staan tegen alle negativiteit. En, sinds een aantal jaren met heel veel steun van mijn ongelofelijk lieve, humorvolle, intelligente en zorgzame vriend. De kinderen zijn dol op hem. Hij heeft ze altijd gezegd; ‘ik ben niet jullie vader maar kan als jullie dat willen een goede vriend zijn.’ En daar houden ze hem aan. Als ze echt iets in vertrouwen willen vertellen doen ze dat aan hem. En, hij kan heerlijk koken en doet ook nog de boodschappen. ‘I’m a blessed woman’!
Waar wij eens neigden om elkaar als ordinaire ‘straatkatten’ te lijf te gaan, staan de vriendin van mijn ex en ik nu op goede voet met elkaar omdat we het beste voor onze beider kinderen willen. Wat nodig is bespreken we gemoedelijk onder een kopje koffie. Daar is heel wat aan voorafgegaan en ik ben trots dat wij de voormalige situatie hebben weten te overstijgen.
Het klinkt cliché maar ‘waar een wil is, is een weg’ het gaat erom hoe je ermee omgaat.
