Soms krijg ik jeuk. Jeuk door mensen (vaak vrouwen) die lijden aan het beginnend ouderverstotingssyndroom.
Ze willen graag dat ik me 100% inzet om te zorgen dat de kinderen na de scheiding zo min mogelijk bij vader zullen zijn. Zwaar geschut moet worden ingezet om een plaatje te creëren waardoor ook de rechter zonder nadenken direct de conclusie zal trekken dat vader van het slechte soort is. Met een beetje mazzel gaan de kinderen dan maar 1 dagje en bij hoge uitzondering 1 nachtje (“maar dan komen ze direct heel moe en ziek thuis”) per 14 dagen naar hun vader. Van uitbreiding kan de eerste jaren geen sprake zijn!
Het is dan mijn taak om deze moeders duidelijk te maken waar het belang van de kinderen het meest bij gediend is; kinderen hebben het recht om goed contact te hebben met beide ouders. Ze hebben het recht om door beide ouders te worden verzorgd en opgevoed: gelijkwaardig ouderschap. De wetgever heeft zelfs in 2009 besloten gelijkwaardig ouderschap als juridisch beginsel in de wet op te nemen. Het beginsel is uitgangspunt bij wettelijke regelingen over gezag, omgang, zorg en opvoeding nadat ouders gescheiden zijn of hun relatie verbroken hebben.
Gelukkig sta ik vaak ook aan de andere kant en mag ik vader bijstaan. Er zijn heel veel verschillende oorzaken waardoor ouders zo lijnrecht tegenover elkaar komen te staan dat de kinderen helaas inzet van de procedure worden.
Ik hoor vaak van vader dat hij zich ook wel schuldig voelt, want ja, zoveel deed hij uiteindelijk tijdens het huwelijk niet met de kinderen maar naar zijn idee komt dat omdat hij het bewust een beetje heeft laten gaan, want hij deed het toch nooit goed en heeft ook wel veel en hard gewerkt na de geboorte van de kinderen. En misschien kan het zo zijn, dat als je jarenlang continu te horen hebt gekregen dat je de haren van je dochter niet goed kamt, je de luiertas ab-so-luut niet kunt inpakken, het hemdje van je kind vaak verkeerd om aantrekt, teveel boter op de boterhammen smeert, ze met vieze schoenen binnenlaat, je de kinderen te laat naar bed brengt, de tanden onvoldoende goed gepoetst zijn en je dan ook nog verlangt dat er af en toe gesekst wordt (uiteraard op een té laat tijdstip), tsja, dan ga je misschien wat harder werken. Je laat moeder dan al die kinder-dingen doen, je stoeit nog wel een beetje met de kinderen, leest ook af en toe het door moeder uitgekozen verhaaltje voor en in het weekend koop je met de kinderen keurig alle boodschappen die op het meegegeven lijstje staan vermeld, je wast de auto, klust de klussen in huis maar als het dan weer maandag is, dan kun je weer een week knallen.
Vader komt steeds wat later thuis en ergens in die jaren raakt hij de vrouw waarop hij verliefd werd beetje bij beetje kwijt. Uiteindelijk is hij verliefd geworden op een collega en nu wil vader scheiden. Moeder is boos. Heel erg boos. En ze heeft de laatste jaren niet gewerkt, is daar nu ook niet toe in staat en ze wil wel graag in jullie mooie woning blijven wonen,… totdat de kinderen het huis uit gaan. Ze is in paniek en grijpt naar het sterkste maar ook meest kwetsbare middel dat ze heeft: jullie kinderen.
Dit is maar 1 voorbeeld van een hoe dan ook pijnvol en frustrerend traject. Wanneer het niet lukt om in het belang van de kinderen juist het contact tussen hen en vader te stimuleren kunnen jullie kinderen klem raken tussen hun ouders. We zien dan kinderen die lange tijd hun vader nauwelijks zien, negatieve verhalen over hem horen waardoor soms een ongefundeerde angst in de kinderen ontstaat en ze in een groot loyaliteitsconflict terecht komen.
En ja, dat is schadelijk, een schade die vaak lastig te repareren is bij onze kinderen. Laat je dus goed adviseren door je advocaat over welke zorgregeling in het de belang van de kinderen is en hoe je die belangen kunt dienen, wees eerlijk naar jezelf en zoek/vraag zonodig hulp om door deze lastige periode te komen.
N.B. In mijn verhalen kies ik willekeurig de rol van moeder en die van vader. Spiegelbeeldige situaties komen uiteraard ook voor.