Mijn lief komt, zoals velen van ‘ons’, met een ex. Dat is oké, natuurlijk.
Wat niet zo oké voelt, is dat deze ex nog bijna dagelijks onderdeel van zijn leven uitmaakt. En dan niet in de positieve zin.
Zij laat hem niet los. Niet in de zin dat ze nog met hem zou willen samenzijn, maar in de zin dat zij hem wil controleren en haar woede, boosheid en teleurstelling over een heleboel dingen, waarschijnlijk zelfs dingen die helemaal niets met hem te maken hebben maar van veel eerder stammen, op hem afreageren. Zij is boos en het is zijn schuld.
Ik heb daar moeite mee als twee mensen al jaren uit elkaar zijn.
In haar ogen ben ik natuurlijk niet te pruimen. Dat viel te verwachten binnen deze setting. Vanuit mij is niets gebeurd wat het daglicht niet zou kunnen verdragen, maar het feit dat ik degene ben die hem gelukkig maakt en andersom, maakt mij de vijand.
Tsja.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen want in mijn hoofd spelen meerdere gedachten rondom dit onderwerp. Aan de ene kant ergernis die begint over te gaan in boosheid omdat de invloed die zij heeft daadwerkelijk negatief is. Aan de andere kant begrip. Ik begrijp, wetende wat ik weet, voor een deel waar haar niet-loslaten vandaan komt.
Zelf heb ik meegemaakt hoe dat is, hoe dat vóelt, als degene met wie je kinderen hebt en met wie je dacht forever and ever gelukkig te zijn, een ander treft met wie hij gelukkig is. Dat voelt klote. Ja, óók als je dan al uit elkaar bent. Het gaat met een heleboel zaken in je systeem aan de haal: jouw zelfvertrouwen, jouw angst niet leuk genoeg te zijn, jouw angst vervangbaar te zijn. Echt, het ego krijgt een enorme deuk. En ja, in sommige gevallen voelt die deuk als een vileine trap na.
Dus ja, ik kan er een enigszins in meekomen. Maar dan, niet zo heel lang daarna krijgt als het goed is, je gezonde verstand en je rede weer de overhand. Het besef dat jij meer waard bent dan deze negatieve gevoelens die vooral jouzelf naar beneden halen.
Als je niet in staat bent op die manier voor jezelf te kiezen, dan is er meer aan de hand. Iets wat niemand anders dan jijzelf op kan lossen. Het lullige is natuurlijk dat iedereen dit ziet behalve degene die het betreft.
Het vasthouden aan exen en boosheid, dat is zo ontzettend destructief. Voor de kinderen die erin betrokken zijn. Voor een normale relatie en communicatie met de vader van die kinderen. Maar zeker voor jezelf . Het staat al het toekomstige geluk in de weg waar je recht op hebt, waarvan je zelf zou moeten vinden dat je er recht op hebt! Kom op. laat het los. Hou van jóu en gun jezelf alles! Moet je eens zien wat veel moois je dan op je pad zult treffen.
Dit zou ik haar graag willen zeggen. Maar dat durf ik (nog) niet.
21 mei 2016 @ 14:22
Het is echter ook essentieel dit juist aan de partner te zeggen, die blijkbaar niet duidelik is in zijn keuzes en communicatie en , ben ik bang, niet genoeg empathie nasr jou toe heeft!
Eerst moet je van jezelf houden, dan kun je deze situatie goed aan , ja, maar het zal er ook voor zorgen dat je partners met meer respect voor jouw gevoelens aantrekt; of zij toch echt voor jou kiezen..