Vanochtend las ik in het AD over de uitkomst van het onderzoek naar de dood van het meisje Sharleyne en het aandeel van de hulpinstanties hierin.
Zembla had het onderzoeksdossier in handen weten te krijgen en de uitkomst openbaar gemaakt. Het was ook Zembla die een tijd geleden een documentaire maakte over de dood van dit meisje. Dit prachtige onschuldige kind was op mysterieuze wijze om het leven gekomen door de val van het balkon van de flat waar zij woonde. Huilend en tenenkrommend keek ik naar de documentaire. De wanhoop van de vader, de vreselijke omstandigheden waar het kind in leefde en keer op keer dagen alleen werd gelaten door de moeder en gedropt bij een junk. De vele zorgmeldingen die politie en instanties kregen en keer op keer niet werd ingegrepen.
Het is beschamend hoe vaak het fout gaat in hulpverleningsland. Er gaat zoveel aandacht uit naar de ouders en de focus op omgang dat de belangen van het kind en zijn omstandigheden te vaak over het hoofd wordt gezien. Met name kinderen in scheiding die slachtoffer zijn van huiselijk geweld, misbruik, verwaarlozing door één van de ouders worden vaak niet beschermd. Deze kinderen lijden aan trauma’s, PTSS, angststoornis, hechtingsstoornis. Maar inplaats van dat zij eerst hulp krijgen om te herstellen van hun trauma’s, hun leefsituaties en omgeving wordt aangepakt, wordt de focus op de ouders gelegd en met name de niet verzorgende ouder, en de rechten van die ouder.
De uitkomst van het rapport naar het onderzoek van Sharleyne was vernietigend. De hulpverlening had wederom weer gefaald. De hulpverlening had tot aan de dood van dit meisje, veiligheidsrisico’s onvoldoende in beeld gebracht en informatie onvoldoende gedeeld. De veiligheid van dit meisje stond niet centraal in de aanpak van hulpverleningsinstanties. Zij richten zich op de ouders waardoor er onvoldoende aandacht was voor het kind. Sharleyne zou niet door de juiste professionals zijn gezien. Daarbij erkenden hulpinstellingen de problemen van de problematiek van de ouder onvoldoende.
Aandacht voor het kind en erkenning van de omliggende factoren als bijvoorbeeld problematiek van ouders. Hoe vaak gaat het hierbij mis. De hulpverlening doet dit af als incidenten, excessen, extreme situaties. Dit enkel omdat het gaat om de aandacht die er wordt gegeven door de media aan zo’n zaak. Maar er zijn zoveel gelijksoortige zaken buiten de media waar hulpinstanties dezelfde fout maken. Als al die gezinnen hun verhaal naar buiten zouden brengen en op welk grote schaal kinderen in complexe scheidingen niet worden gezien door hulpverlening, zou Nederland te klein zijn. Kinderen die nog steeds slachtoffer zijn van huiselijk geweld, mishandeling, misbruik, verwaarlozing onder het oog van de hulpverlening. Wanneer je als ouder je zorgen uit, wordt je om de oren geslagen met termen als loyaliteitsconflict, ouderverstoting. Zelfs wanneer de ene ouder de ander bedreigd, stalkt, mishandeld wordt dit niet meegenomen in wat dit voor een kind betekend, wat dit met een kind doet, hoe dit zijn of haar gevoel van veiligheid aantast. Hoe schrijnend is het als je kind de vraag stelt of je dood gaat omdat de andere ouder boos op je is. Hoe schrijnend is het als een kind in angst leeft de ouder kwijt te raken door het zien van een ouder die wordt bedreigd, vernedert, gestalkt, verwenst, belaagd.
De reeks van zogenaamde incidenten in (complex) scheidingssituaties wordt meer en meer. En toch wordt het niet aangepakt, doet de politiek niks, worden kinderen in complexe scheidingen niet beschermd, hun omstandigheden niet aangepakt. Zelfs situaties met dodelijke afloop worden genegeerd. Instanties worden nooit vervolgt, hulpverleners die onkundig handelen of hebben gehandeld worden niet aangepakt. Men trekt geen lering uit zaken die fout zijn gegaan. In plaats daarvan geven hulpinstanties elkaar de schuld en neemt niemand verantwoordelijkheid voor de dood van een kind of een ouder die wordt gedood door een boze ex. We willen het niet zien, niet geloven want waar twee kijven, hebben er twee schuld, loyaliteitsconflict het probleem, ouderverstoting het probleem, wetgeving het probleem, etc, etc.
Hoeveel incidenten nog, hoeveel wanhopige, zieke en (geestelijk) gestoorde ouders die hun kind vermoorden, kinderen die een ouder moeten missen omdat een ouder wordt vermoord door de andere ouder.
Kinderen van ouders in scheiding:
Wie beschermt ze
Wie neemt het voor hun op.
Laat hen niet vallen
Laat hun niet gaan
Maar zie hen, hoor hen en geef deze kinderen een stem.Voor Sharleyne, omdat we nooit zullen vergeten.
