Mama?! HOE KAN DAT?
Ik begrijp nú pas dat ik Oud en Nieuw niet thuis ga vieren en ook niet met z’n allemaal maar dat wij ergens anders heengaan? Mama! Je weet het toch?! Je moet mij be-trék-ken bij dit soort dingen!”
Het is 27 december. Paniek, zorg en onbegrip bij mijn kleinste baas. Wij hebben verschillende mogelijkheden geopperd waarbij we wel ‘met z’n allemaal’ zouden kunnen zijn, maar uiteindelijk bleek het voor dit keer niet op te gaan. Ik met nieuwe relatie en zijn kinderen. Hun vader met nieuwe relatie maar nog wat priller. Timing en omstandigheden maakten dat we er niet uitkwamen. Daarom dit keer ieder voor zich.
Alles verandert , waarom, waarom, waar-óm?!
Ik probeer het mijn jongste uit te leggen. Dikke, dikke tranen en ontroostbaar verdriet. Ach jezus, wat is dit toch ellendig telkens. Het komt voor mij onverwacht. Ik dacht dat ik zorgvuldig was geweest, in mijn afwegingen én in mijn communicatie. Maar hij vindt van niet. Hij wist het niet en hij snapt het niet. En Kerst deden we óók al niet samen dit jaar. Waarom moet het allemaal anders en wáárom ineens zo snel?
Waaróm moeten er eigenlijk anderen zijn en WAAROM gingen jullie nou scheiden?!
De empathie van een kind
Wat kan ik hierop zeggen? Met een machteloze blik kijk in mijn middelste aan. Ik kan niet goed inschatten hoe hij dit ervaart en ook zijn reactie laat mij woordeloos.
“Ik begrijp hem wel mam, want ik weet hoe het voelt en ík zou het als ik nog zó klein was ook moeilijker vinden. Maar ik snap ook dat jullie levens nu anders zijn en dat als papa en jij al deze dingen altijd samen doen, degenen met wie jullie nu zijn, zich misschien buitengesloten voelen.”
Man, wat knap verwoord. Ik maak een diepe buiging voor zijn inlevingsvermogen.
Hoe vol kan een hartje zitten?
Het verdriet komt en gaat en de dagen erna zijn vooral vrolijk en uitgelaten over het vooruitzicht van feest, veel kinderen en vuurwerk. Op Oudejaarsdag echter wakkert het weer aan. Hij is bij zijn papa geweest, wilde daar persé heen tijdens de laatste uurtjes voor we met mij gaan feesten. Ik zie hem op zijn stepje terugkomen, de tranen hangen in de donsjes van zijn wangen.
Arme baas, kom maar hier. Hij huilt zijn overvolle hartje leeg.
De waarde van rituelen
Een vriendin die het allemaal ook meemaakte heeft mij in de tussentijd een mooie tip gegeven. Zij raadde mij aan mijn eigen rituelen met de kinderen te creëren rondom dit soort dagen. Rituelen die bij ons horen, bij het gezin bestaande uit mijzelf en mijn drietal.
Want rituelen scheppen een veilig gevoel.
Wensbriefjes aan elkaar
“Hee guys, kom eens even bij me. Zullen wij voortaan als wij deze dagen bij mij vieren, op Oudejaarsdag een wensbriefje voor het nieuwe jaar aan elkaar schrijven? Ik aan jullie, jullie aan elkaar en aan mij? En dan stoppen we ze in een mooi doosje en lezen we elkaar de briefjes op Nieuwjaarsdag voor.”
Alle drie reageren ze eerst een beetje weifelend maar vinden het toch wel een mooi plan.
Veilige troost, hoop en liefde
Vijf minuten later zitten we alle vier ingespannen boven een briefje gebogen. Bij de een gaat het wat makkelijker dan bij de ander. Maar het gaat en het voelt goed. Het is waar; van het samen een ritueel hebben gaat een gevoel van troost uit. En van liefde en veiligheid en hoop.
“Mama? Mag ik dan in dit briefje ook een wens aan papa schrijven?”
“Ja lieve baas. Natuurlijk mag jij ook een wens aan jouw papa schrijven.”
Gelukkig 2017! Met een boel veiligheid, troost, hoop en vooral liefde voor allen 
