Een tijdje geleden was het ‘Dag van de Scheiding’.
Ik wist niet dat dit bestond. Maar ik wist ook niet dat er zoveel scheidingen zijn waarbij zó ontzettend veel mis gaat. Vooral voor de betrokken kinderen.
Ik vind dat een verschrikkelijk gegeven. Zelf weet ik niet uit ervaring hoe het voelt als kind wanneer je ouders scheiden: alle verdriet, onbegrip, zelftwijfel, loyaliteitsconflicten om maar wat te noemen. Maar ik weet wel dat het trauma is op existentieel niveau.
Moeilijk voorstelbaar dat ouders die besluiten te scheiden, zich dit niet realiseren. En als ze zich dit wel realiseren, hoe het dan komt dat al die dingen toch mis gaan. Aanhoudende ruzies, niet-gunnen, vasthouden aan toxische boosheid, slecht over de andere ouder spreken, een kind dwingen te kiezen en ga zo maar door.
Ik schrijf dit niet om te oordelen, want wie ben ik? maar om een tip te delen die mij erg heeft geholpen.
Niet lang na onze scheiding kreeg ik een advies dat ik op dat moment gek vond klinken (ik was toen ook nog even heel erg boos en verdrietig) maar wat ik evengoed in mijn oren heb geknoopt:
Wees de beste ex die je zijn kunt.
Ja, klinkt goed. Maar wat is in hemelsnaam een goede ex? Daar is geen definitie voor. Dus ben ik dat zelf gaan ‘laden’ vanuit de vraag: “wat is nu het beste voor ons drietal?”
Ik kwam uit op: Gunnen, Ruimte, Betrouwbaar, Samen als ouders.
Sinds dit kwartje viel, doe ik hier mijn uiterste best voor. En vaak lukt het prima. Het geheim? Ik stap over mijn eigen schaduwen heen. En nee! Ik ben niet heilig of Roomser dan de Paus. Want ik vind het soms tot moordneigingen aan toe zo moeilijk.
Maar ik wéét dat deze verantwoordelijkheid bij mij ligt. Dus ook al is het soms briesend, jankend, klauwend of grommend: ik hou me eraan vast. En ik mag mij gelukkig prijzen: hun vader zit er precies zo in.
Wij hebben die afspraak gemaakt toen we in het midden van alle pijn en verdriet naar onze kinderen keken en beseften wat we deden. Wij besloten: wij kunnen dit. Voor hen.
En wat je ten diepste besluit, dat kun je ook echt.