Ik ben het even helemaal zat….
Voor de tweede keer ging ik op vakantie met mijn dochter van 17… Dit keer is het totaal de mist in gegaan.
Ze behandelt mij gewoon niet met respect… Grote mond en ze krijgt alles voor elkaar. Ik merk dat ik gewoon veel te veel mijn best doe als moeder. Ik kan eigenlijk gewoon mijzelf niet zijn…. Ik kijk heel erg uit hoe ik mij gedraag, wat ik zeg, en vooral dat ik niet te veel drink….
Na de zoveelste opmerking kwam ineens de frustratie van de afgelopen twee en een half jaar eruit. Ik kon het niet meer stoppen, heb mij lang genoeg ingehouden…..Natuurlijk is het niet goed wat ik gedaan heb… Of misschien toch wel?
De laatste twee dagen van de vakantie waren daarom niet zo heel erg leuk. Ik heb geprobeerd het tij te keren maar nee…
En wat ik natuurlijk wel weer kon verwachten was dat ik een paar dagen nadat we thuis waren weer een dikke vette mail van haar vader kreeg met weer allemaal verwijten naar mij toe….
Jij, jij, jij…. Pffffff…
Ik ben nu twee en een halve week thuis en heb weer geen contact met mijn dochter en mijn zoon laat zich ook niet meer zien… Maar ik vond dat het nu tijd werd om mijn grens aan te geven. Als hun vader en ik nog bij elkaar waren geweest dan had hij mij waarschijnlijk gesteund maar nu smult hij er weer van….
Ik heb daarbij nog een probleem, mijn ouders tellen ook niet meer mee terwijl ze voor de scheiding een hele goede band hadden met hun kleinkinderen…. Eigenlijk vind ik dat nog het ergste… Ze zijn nu dik in de zeventig, mijn moeder wordt volgende week 76 jaar en durft haar kleinkinderen niet uit te nodigen, bang om weer nee te horen…
Hoe lang hebben zij nog? Ik wil weleens een dikke vette mail naar mijn ex sturen met de boodschap dat als het contact tussen mijn ouders en onze kinderen niet hersteld wordt en ze er straks niet meer zijn dat ik hem er dan persoonlijk verantwoordelijk voor stel… Want dan moeten mijn kinderen daar de rest van hun leven mee dealen…
(Ik kan helaas niet reageren op eventuele reacties omdat ik onder een pseudoniem schrijf….)
Babet
