Einde relatie, einde van de familie waar ik jarenlang onderdeel van uitmaakte.
Verhuizing, nieuwe inrichting, nieuwe spullen, nieuwe verjaardagskalender.
Weifelend schrijf ik de jarigen van de oude over op de nieuwe. Wie komt er nog op, wie niet meer? De grootouders van de kinderen zijn vanzelfsprekend. Ze zijn er niet meer, ik wil hen blijven gedenken met de kinderen.
Ooms en tantes, neven en nichtjes? Er zullen verjaardagen zijn dat ik met de kinderen een verjaardagskaart zal sturen, omdat ik een goede co-ouder wil zijn. De kinderen hoeven immers niet te kiezen.
De eerste “gescheiden” verjaardagen van de kinderen komen eraan. Ik nodig de voormalige schoonfamilie uit. De familie hoeft immers niet te kiezen. Er komt niemand. Verjaardagswensen worden gestuurd aan het adres van hun vader, ook al heeft iedereen mijn adres en weten ze dat het feest dit jaar bij mij plaatsvindt.
De familie hoeft niet te kiezen, maar doet het toch? Dat onze relatie niet werkte, knipt blijkbaar ook alle familiebanden door. Waarom? We gingen toch in goede verstandhouding uit elkaar?
Mijn eigen eerste verjaardag alleen. Mijn ex is bij het feest. We gingen immers in goede verstandhouding uit elkaar. Hoewel ik beter weet, hoop ik stiekem. Maar nee, ik blijk van de verjaardagskalenders gewist.
Dan – zonder dat ik erop had durven hopen – komt er een nieuwe man in mijn leven. We zijn gelukkig. De maanden vliegen voorbij. Gaandeweg komen er verjaardagen voorbij…van zijn ouders, zijn kinderen. We vieren. Opnieuw twijfel ik bij mijn verjaardagskalender. Is het al “verantwoord” om de verjaardagen van mijn nieuwe familie daarop te noteren?
Mijn eigen verjaardag die we samen vieren. De eerste felicitaties die al vroeg binnenkomen, zijn van zijn moeder en zoon. Mijn hart maakt een sprongetje. Maak ik opnieuw deel uit van een familie? Sta ik op hun verjaardagskalender?
