Ze zijn op pad. Met hun vader mee naar een feestje. Ik was ook van harte welkom en vastbesloten te gaan.
Maar 5 minuten voor mijn vertrek besloot ik thuis te blijven, toegevend aan een groeiend gevoel van twijfel en onbehagen, uitmondend in een klont in mijn maag en een loodzwaar hart.
En terwijl ik probeer na te gaan waarom ik ineens lood in m’n schoenen en hart heb, besef ik dat de vrienden die ik op dit feestje zou zien, voor mij ergens in verband staan met ons uit elkaar zijn. Niet omdat zij daar een rol in speelden. Nee, zeker niet. Maar doordat ze zo verbonden zijn met onze mooiste jaren samen en onze gelukkigste momenten:
Onze eerste ontmoeting die meteen bepalend was voor wat zou volgen,
Onze jaren van onafscheidelijk samen-zijn,
De komst van onze kinderen.
Heel soms, zelfs na zoveel jaar uit elkaar en nieuw geluk in de liefde, speelt het even op. Dat verdriet wat gerelateerd is aan die mooie tijd en het gevoel van frustratie, teleurstelling en wanhoop omdat een andere werkelijkheid sterker bleek dan de realiteit die wij dachten te hebben.
Inmiddels heb ik volledig vrede met hoe de bal rolde en hoe het nu is. Maar dan ineens, ingegeven door zo’n trigger, vind ik het heel even heel moeilijk. Misschien is dat de prijs die we betalen voor het streven naar een goede en vriendschappelijke relatie, waarbij ik af en toe in dezelfde valkuilen stap als voorheen. Door gaatjes die nog niet helemaal gedicht zijn, een paar losse eindjes die ik nog moet leren aan elkaar te knopen.
Hoe het ook zij, het enige wat ik nu kan doen, is daar dan maar even helemaal in gaan zitten.
Lekker met alleen me, myself and I. Ook prima gezelschap?
