Tijdens de vechtscheiding heb ik zeer gemengde gevoelens ontwikkeld voor advocaten.
Volgens Google vervult de advocaat drie rollen : Verdedigend, verzoenend en adviserend
Toen mijn ex mij op vrijdagochtend om half negen aankondigde via sms plannen te hebben en dus niet thuis te zijn wanneer verondersteld via vonnis mij de kids over te dragen, belde ik in blinde paniek mijn advocaat.
De raadsman, bijna met pensioen repliceerde koel en zakelijk ‘Mevrouw, leg u erbij neer, u moet wel op het aangegeven tijdstip voor de deur staan van uw ex en aanbellen, bij niet openen dient u gelijk naar het politiekantoor aangifte te doen’.
Toen ik in volle emotie in huilen uitbarstte en aangaf alleen maar mijn kinderen te willen zien conform vonnis, brulde mijn verdediger ‘Mevrouw, u stelt zich aan, uw kinderen zijn niet in levensgevaar’.
Deze zin kwam als een mokerslag aan, de man die aan ‘mijn zijde’ stond, de man die me vanaf het begin stellig beloofde ervoor te zorgen dat dit niet meer zou gebeuren liet dit toe.
Hij was zelf niet van plan iets te ondernemen.
En zo zat ik eenzaam en gebroken diezelfde avond bij de politie aangifte te doen. De agent zuchtte diep en troostte me ‘Schering en inslag, madam‘.
Ik vertrok met een lege achterbank en een leeg hart die avond, verbolgen over zoveel onrecht.
